πρόσφυγες

Πρώτα είδα τα δυο μικρά παιδιά να παίζουν κρυφτό,
ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα
Μέσα στο κέντρο της πόλης;
Τόσο νωρίς το πρωί;
Ύστερα, μεγαλύτερα και μικρότερα παιδιά κι ενήλικες μαζεμένοι όλοι μαζί έξω από ένα ταξιδιωτικό γραφείο – δεν το είχα προσέξει πριν, και βαδίζω χρόνια τώρα κάθε εργάσιμη μέρα αυτή τη διαδρομή
Είπα να κατέβω από το πεζοδρόμιο – αλλά όχι
Αποφάσισα να περπατήσω ανάμεσά τους

Επειδή νιώθω τα συναισθήματα των ανθρώπων στην αφή:
Ακουμπούν επάνω στο δέρμα μου
Κάποτε αυτό ήταν βάρος, φορτίο κι ευαισθησία ανεπιθύμητη
Έως ότου αποδέχθηκα το χάρισμα

Είναι ευτυχείς
Με μια πίκρα βαθιά και βαριά γεμάτα τα σπλάχνα
Δεν έχουν δικαίωμα να κοιτάξουν πίσω
Και το μέλλον είναι αόρατο
Ως να το αντλήσουν
Καθώς πηγάζει από μέσα τους

απέραντη ξένη μητρική χώρα

Ανδρέας Ξενικάκης
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ
ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

Αυτή δεν είναι μια καθημερινή ιστορία. Ούτε ασυνήθιστη, ωστόσο. Με τον απλό και καθημερινό λόγο, που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να μας την αφηγηθεί, αναδεικνύεται η δύναμή της.
Η Ελένη ενηλικιώνεται και αποφασίζει ν’ αναζητήσει τη βιολογική της μητέρα, γιατί νιώθει απεγνωσμένη την ανάγκη ‘’… να ελευθερώσει τον εαυτό της από την αβάσταχτη πίκρα της εγκατάλειψης…’’
Για να συναντήσει τη βιολογική της μητέρα, η Ελένη πρέπει να ταξιδέψει στη μακρινή Κίνα – και εκεί να την αναζητήσει. Είναι μόλις δέκα οχτώ χρονών. Πρόθυμα δέχεται τη βοήθεια οικογενειακών φίλων και τη συντροφιά της καλύτερής της φίλης στο μακρύ ταξίδι. Το πιο σημαντικό, φέρει στην καρδιά της την αγάπη που γενναιόδωρα έχει απολαύσει από τους θετούς γονείς της και στο νου της τη συμβουλή της πολυαγαπημένης θετής γιαγιάς: …«Όταν βελτιώνεις τις ζωές των άλλων βελτιώνεις και τη δική σου. Η ζωή σου γίνεται πιο πλούσια.»…
Κατά τη διαδικασία της αναζήτησης, στην απέραντη ξένη μητρική χώρα, η Ελένη βλέπει τη φωτογραφία της μητέρας της σ’ ένα συγγενικό σπίτι. ‘’… η Ελένη ένιωσε να λυτρώνεται, χωρίς να καταλαβαίνει από τι ακριβώς. Της φάνηκε πως κατά κάποιο τρόπο, ενώθηκε με το παρελθόν της μέσα από τη φωτογραφία…’’
Ταξιδεύοντας με διάφορα μέσα, από τη μια πόλη στο άλλο χωριό, ακολουθώντας τις πληροφορίες που έπαιρνε σε κάθε σταθμό, η Ελένη κατέληξε στον τελευταίο σταθμό ζωής της βιολογικής μητέρας της. Εκεί την περίμενε: ‘’… ένα φύλο χαρτί, με σκόρπια ιδεογράμματα πάνω του … ένα βάζο από πορσελάνη … «Εδώ τους νεκρούς τους καίνε» μουρμούρισε ο Παντελής …’’
‘’… Τότε της φάνηκε πως σιώπησε το αεράκι και σταμάτησε εντελώς η βροχή …’’

παιδί με τόπι

Στην πρασιά της Σανταρόζα είναι καθισμένοι κι έχουν πλάι απλώσει τα ρούχα τους που βρήκαν τρόπο στ’ αφιλόξενα να πλύνουν

Ένα παιδί παίζει με τόπι:

Οφείλουμε να διαγράψουμε τον πόλεμο από τα αρχεία της συνειδητότητας ώστε η ανθρωπότητα να μην επαναλαμβάνει την υλοποίησή του

Οφείλουμε στη θέση του να μην αφήσουμε κενό παρά να εγγράψουμε με δύναμη και κίνηση και χρώματα την ειρήνη, την εφευρετική εργασία, την ευεργετική δημιουργία

Οφείλουμε να ορίσουμε από την αρχή: η ζωή είναι γιορτή