παρακμή

“fall into gold” phot@rt by Aeglie

Το φθινόπωρο είναι πολύ τρυφερή εποχή. Το βλέπεις αυτό στη φύση. Τα φύλλα γέρνουν και μαραίνονται, αφήνουν τη δύναμή τους να τα εγκαταλείψει.

Το παλιό επιτρέπει στη δύναμη του κρύου ανέμου να το αποδυναμώσει. Έτσι θα δώσει πιο γρήγορα, πιο εύκολα τη θέση του στο καινούργιο.

Αυτό συμβαίνει και στον άνθρωπο. Αλλά στον άνθρωπο δεν αρέσει η παρακμή – και αυτό είναι φυσικό, διότι ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα, αλλά είναι ον.

ο νοτιάς

‘’small white flames’’ phot@rt by Aeglie

α, πώς θεριεύει θυμωμένος ο νοτιάς και ξαναμένος σηκώνεται τον άνεμο και κυνηγά και φουσκώνει κύματα στους βράχους πάνω τα πετά

από τις ερήμους ξεσηκώνει τη σκόνη και απλώνει στους ορίζοντες, τη θέα γύρω σου θολώνει και θέλεις μέσα σου να στρέψεις και να κρύβεσαι

αλλά τότε μαλακώνει και γλυκαίνει, χαμηλώνει και σ’ αφήνει στο φως που είσαι να λουστείς και βαραίνει τα σύννεφα και φέρνουν τη βροχή

αφού ξεπλύνει την πόλη, ξεδιψάσει τη γη, γεμίσει τα ρυάκια, τραγουδήσει τα νερά, τη ράχη του γυρνά, δίνει τότε τη θέση του στον ψυχρό και διαυγή βοριά

άραγε φεύγει για να πάει τη σκόνη και τη θέρμη του αλλού και ίσως μακριά ή μένει κρυμμένος στη σπηλιά του και μελετά τα πάθη εντός του, με την καινούργια σοφία που του χάρισε αυτός ο φρέσκος γύρος του κόσμου

χιόνι

“snow up to the skies” phot@rt by Aeglie

ήσυχος λευκός
χορός με τον άνεμο
ίχνη σκεπάζει

english version

ήλιο έκρυβε

“rock against waters” phot@rt by Aeglie

η θάλασσα έστεκε ακίνητη, νωρίς το απόγευμα, κάτω απ’ τον ήλιο που έκρυβε η σκόνη της ερήμου κι ο άνεμος ανεπαίσθητα άγγιζε τα χέρια μου, ενώ το κύμα ακουγόταν δυνατά και βίαια να σκάει στην ακτή: ένας κυματισμός από τα βάθη της έβγαινε, από τα υπόγεια και τα υποταγμένα, από τα σπλάχνα της κι άφριζε στην ακροθαλασσιά και χτυπούσε τους βράχους, έσπρωχνε τα βότσαλα, έσερνε την άμμο – απαιτούσε χώρο για τ’ αλμυρά νερά της, δίχως στο παραμικρό να ενοχλεί τους ψαράδες που είχαν ανοιχτεί