η πληγή και η πηγή

“mirroring light” phot@rt by Aeglie

Αν η μητέρα δεν παραδέχεται, αν η θεραπεία δεν έρχεται, ας μείνει η πληγή ανοιχτή, ας γίνει ευροής πηγή, για ν’ αναβλύζει τους θησαυρούς που δεν γνώριζες ότι κατοικούν εντός σου.

Όταν είμαστε πολύ μικρά κορίτσια, δίνουμε μια πολύ μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό μας: εγώ θα γίνω η μαμά. Στην εφηβεία, δίνουμε μια μεγαλύτερη υπόσχεση στη μητέρα: εγώ δεν θα γίνω ποτέ σαν κι εσένα! Καθώς μεγαλώνουμε και βρίσκουμε τη μητέρα μας στις συμπεριφορές μας και στους τρόπους σκέψης μας, αναλαμβάνουμε να εξετάσουμε: τι θα κρατήσουμε; τι θα τροποποιήσουμε; σε τι θα το μετασχηματίσουμε;

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με κάλεσε να γεννηθώ μες από τη μήτρα της και μου κληροδότησε από τα χαρακτηριστικά της. Μερικά δεν μου άρεσαν καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνα που μου άρεσαν λίγο περισσότερο, βρήκα σιγά σιγά τρόπους για να τα αναπτύσσω, να τα βελτιώνω, να τα εξελίσσω, να τα καλλιεργώ, να τα χρησιμοποιώ, με τον δικό μου τρόπο, έως ότου άρχισα να δημιουργώ τον εαυτό μου, με τον εύΧρηστο δημιουργό μου λόγο.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αγωνίστηκε όλη της τη ζωή σκληρόν αγώνα, για να ακυρώνει νυχθημερόν την ύπαρξή μου. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά της υπόστασής μου και αναγνωρίζοντας εγώ μου τώρα εδώ, ταξιδεύω μες στο πανταχού παρόν, μες στους ωκεανούς του στερεώματος και γνωρίζω την ύπαρξη του σύμπαντος κόσμου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία έζησε όλη τη ζωή της μες στην αγωνία μην τυχόν και μου αφήσει μια αναπνοή ελεύθερη από την αγωνία. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο, κατάφερα ν’ αγωνιστώ και να κερδίσω την ελευθερία της αναπνοής μου, καθώς επίσης, το πιο σημαντικό, ν’ αναγνωρίσω και να ενεργοποιήσω το δώρο της ζωής μου: να εκπληρώσω τον εαυτό μου, σύμφωνα με τη βούλησή μου. 

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία μου έλεγε τακτικά – και το εφάρμοζε καθημερινά – ότι η γλώσσα κόκαλα δεν έχει μα κόκαλα τσακίζει. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά του δημιουργού λόγου και ονόμασα και κάλεσα τις λέξεις της επιθυμίας μου και της επιλογής μου και δημιούργησα, εγώ η ίδια, από την αρχή, τη θεμέλια χαρά της ύπαρξης, για να θεμελιώσω τη δομή μου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με έβγαζε κάθε τόσο από την εργαλειοθήκη της και με χρησιμοποιούσε για να πληγώνει την αδελφή της, που δεν είχε παιδιά. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου και με πλήγωνε διπλά. Και, αναζητώντας την ίασή μου, βρέθηκα να συνομιλώ με όλες τις ευγενικές, εύτροπες, εύρυθμες, εύτολμες, ευφρόσυνες, εύχρηστες, εύψυχες λέξεις και να με θεραπεύω και να δημιουργώ περιβάλλοντα φροντίδας για τον εαυτό μου, μες στα οποία χαίρομαι να ζω.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με ανάγκαζε να υποστηρίζω τον αγώνα της ενάντια στη χαρά της ζωής και της ύπαρξης. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας να γνωρίσω καλλίτερα τη χαρά, ώστε να μπορέσω να την προσφέρω στη μητέρα μου – αν κάποτε αποφάσιζε να επιτρέψει στον εαυτό της να τη δοκιμάσει – κατέληξα να την δημιουργώ και να θεμελιώνω την ΕυΑειΖωία και να την οικοδομώ πάνω στις γέφυρες της διαρκώς εύροης ζωής.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία επέλεξε να μην αγαπήσει σε αυτή τη βίωσή της και, εφαρμόζοντας το διαίρει και βασίλευε, να μάθει τα παιδιά της να μη χαίρονται την μεταξύ τους αγάπη. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, καλώντας την, η αγάπη ανταποκρίθηκε και μου έμαθε τη λειτουργία της – εντός του ανθρώπου, του όντος που αρθρώνει τον λόγο – και μου δίδαξε πώς διαρκώς να άγω πυρ φρέσκο και καθάριο σε ό,τι επιλέγω να στρέφω την προσοχή μου και τη σκέψη μου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αρνιόταν ν’ ακούει τις επιλογές μου. Κι ούτε που ήθελε να ξέρει αν είχα επιθυμία. Αντιθέτως, με φόρτωνε με τα απωθημένα της. Φυσικά, αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, εργαζόμενη για να ξεχωρίσω τις δικές μου επιθυμίες και επιλογές και τη δική μου βούληση, βρήκα τρόπους να φρεσκάρω τις προσδοκίες και να θρέφω τις ονειροπολήσεις. Έως την πλήρη εκπλήρωση της αυθεντικής, γνήσιας, ελεύθερης βούλησής μου.

μάτια ψηλά

“light blue day” phot@rt by Aeglie

Πέρυσι τέτοιες μέρες επισκέφθηκα τη Νέα Υόρκη

Το να περπατάς μες στο κέντρο του Μανχάταν είναι ένα μάθημα που αξίζεις

Βαδίζεις μες στην πόλη και νιώθεις ένας μικρός [πέντε πόδια] άνθρωπος ανάμεσα στα ψηλά κτίρια

Κοιτάζεις γύρω σου τα μεγάλα, τα σημαντικά, τα ωραία έργα – τόσα πολλά εδώ – και λες “ο άνθρωπος είναι μέγας”

Σηκώνεις τα μάτια ψηλά για να δεις τον γαλάζιο ουρανό και εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να κοιτάζει και να βλέπει επάνω και εμπρός

Ανεβαίνεις ψηλά και ατενίζεις μακριά και μαθαίνεις τι είναι να έχεις διευρυμένη εποπτεία στον χώρο και στον χρόνο και στον ιστορικό καιρό

Μα, το πιο σημαντικό, είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ανταμώνεις το βλέμμα τους και αναγνωρίζεις στην ανάκλαση των ματιών τους τη λαχτάρα να βρουν το όνειρό τους

Κι αυτό σε κάνει να τους αγαπάς, αυτόματα, χωρίς δεύτερη σκέψη, να τους στέλνεις μια ωραία ευχή, μέσα στην καρδιά σου στη σιωπή, να τους θρέφεις με την ενέργεια που πηγάζει από σένα

είσαι έτοιμη

“guide me up” phot@rt by Aeglie

Ήταν ένα παιδί μια φορά, μακριά, σε τόπους άλλους και καιρούς που είναι κρυμμένοι. Ένα μικρό, λυγερό κι ευκίνητο παιδί. Ζούσε βαθιά μες στην καρδιά του μεγάλου δάσους. Το φιλοξενούσε η αρχαία ελιά. Του είχε πλέξει ένα σπίτι στα πιο ψηλά κλαδιά της με αργυροπράσινα φύλλα. Κάθε πρωί ξυπνούσε και καλημέριζε όλον τον κόσμο γύρω, ως πολύ μακριά όσο έβλεπε το δάσος και τον κάμπο και την θάλασσα και την άκρη του ορίζοντα.

Κατέβαινε αλαφροπατώντας από κλαδί σε κλαδί κι έτρωγε μέλι από τις μέλισσες που φιλοξενούσε η ελιά μέσα στον κορμό της χαμηλά. Ύστερα πήγαινε χορεύοντας ως την πηγή και ξεδιψούσε στο κρυστάλλινο νερό της που τραγουδούσε αδιάκοπα τη ζωή. Όλη μέρα τριγυρνούσε κι έπαιζε ευτυχισμένο με τα ζώα και τα πουλιά και τα φυτά που κατοικούσαν το δάσος.

Ως το φθινόπωρο. Τότε άφηνε τη θλίψη να το καλύψει, όπως έκανε κι όλη η φύση. Μάζευε τα φύλλα και τα κλαδιά που μαραίνονταν και έφτιαχνε το χειμερινό του καταφύγιο στη σπηλιά μέσα στο βράχο που κρυβόταν πίσω από τον καταρράκτη. Αποθήκευε τους καρπούς που πρόσφεραν τα δέντρα και περνούσε την ώρα του παίζοντας μελαγχολικές τρυφερές μελωδίες στο μικρό του φλάουτο.

Όταν ο χειμώνας γινόταν τρυφερός και χάριζε στο δάσος κάποιο ζεστό μεσημέρι, το παιδί έβγαινε και χόρευε και τραγουδούσε, να δώσει χαρά στα δέντρα, κυρίως σ’ εκείνα που έστεκαν γυμνά περιμένοντας την άνοιξη. Ένα τέτοιο μεσημέρι ήταν, που άκουσε απ’ την αρχαία λεύκα τα βλασταράκια ν’ αγωνίζονται να διαρρήξουν την φλούδα του κορμού της για να βγουν στον ήλιο. Μόλις είχε έρθει πάλι η άνοιξη.

Αλλ’ αυτή ήταν μια διαφορετική άνοιξη. Ένα πρωί, λίγες μέρες αργότερα, άκουσε ανθρώπινες φωνές από μακριά. Παιδικές φωνές. Ναι, ήταν παιδιά και, μπορούσες να πεις, στη φωνή τους φαινόταν κάποια αγωνία, αν και από μακριά ακούγονταν.

“Είναι στα σύνορα,” είπε ο άνεμος. “Ψάχνουν διέξοδο. Αποφάσισαν να μετακινηθούν από το παρόν και να επιτρέψουν το μέλλον. Αλλά βλέπουν μόνο το παρελθόν. Πήγαινε να τους δείξεις τον δρόμο. Είσαι έτοιμη.”

Πράγματι, ήταν. Υπήρχαν πράγματα που δεν είχε γνωρίσει, ωστόσο μόλις είχε συνομιλήσει στην γλώσσα του ανέμου. Έγινε ελαφριά και τον άφησε να την οδηγήσει στα σύνορα. Ήταν ώρα να ξεναγήσει κι άλλα παιδιά στο φιλόξενο δάσος.

η επιλογή της αγάπης

Ώστε, επιλέγοντας να αγαπώ, ανοίγω. Ανοίγω τις διόδους και διευκολύνω τη διαρκή ευροή. Ελευθερώνω τη ροή της πνοής. Έτσι, τυχόν μπλοκαρίσματα καταλύονται και η ευρυθμία στα όργανα και τα μέλη του σώματος αποκαθίσταται. Αυτός είναι ο απλός και βέβαιος τρόπος, με τον οποίο μας γιατρεύει η αγάπη. Επιλέγοντας την αγάπη, προσφέρω την ευεργεσία της ευεξίας στον εαυτό μου. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη να τα τυλίγω όλα μες στην αγκάλη της αγάπης, που είμαι, απολαμβάνω την ευχαρίστηση που μου προσφέρει γενναιόδωρα η ευτυχής, νυν και αεί, κίνηση του πνεύματος μέσα από το σώμα μου.

ήταν εκείνο το χαϊκου

«…

Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, δυο στίχοι έτρεχαν μες στον νου μου:

Το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο.

Χαρά απνευστί!

Τις επόμενες ημέρες, έγραψα στο τετράδιό μου αυτά τα λόγια. Α, μα αυτό είναι ένα χαϊκου, σκέφτηκα, καθώς το τοποθετούσα πάνω στις γραμμές. Δεν είχα ποτέ τολμήσει να εξασκηθώ σε αυτόν τον τόσο συμπυκνωμένο τρόπο γραφής. Και, αν και από τότε έχω γράψει μερικά ακόμα, δεν είμαι στ’ αλήθεια εξοικειωμένη με αυτά τα μικρά πολύτιμα πετράδια.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα τετράδιά μου σταδιακά άδειαζαν και ανανεώνονταν, καθώς εκδόθηκαν τρεις ποιητικές συλλογές με τα πρωτόλειά μου. Τα ποιήματα, που έμεναν πίσω, καθαρογράφονταν σε καινούργια τετράδια. Και όλα, άλλο λίγο κι άλλο λίγο περισσότερο, διορθώνονταν και αναθεωρούνταν και κάποια διαγράφονταν ολόκληρα ή γράφονταν εξαρχής, αν υπήρχε μέσα στα σπλάχνα μου ακόμα η αιτία τους. Το μόνο, που έμενε ακριβώς όπως είχε γεννηθεί, ήταν εκείνο το χαϊκου της ‘Μπλε’ ταινίας.*

Τότε, του έδωσα τον τίτλο του: ‘φλάουτο’.

Το φλάουτο πρωταγωνιστεί σε αυτήν την ταινία.

Και η αγάπη.

…»

το δώρο

“sky flourishes” phot@rt by Aeglie

Μυρίζω στα χέρια μου την καινούργια κρέμα χεριών που μου χάρισε η Lyn. Είναι το πρώτο δώρο που παίρνω στα χέρια μου για τα φετινά γενέθλια.

Κόλλησα στο Heathrow. Η χτεσινή πτήση ακυρώθηκε. Έκλεισα ένα τελευταίο δωμάτιο που βρήκα σε ένα B&B, αλλά ως να βγω από το αεροδρόμιο η ώρα είχε πάει κοντά στα μεσάνυχτα, η ουρά ήταν ατελείωτη στην αναμονή των ταξί και το κρύο έτσουζε. Χωρίς δεύτερη σκέψη γύρισα στις αίθουσες αναμονής του αεροδρομίου. Βρήκα μια σχετικά ζεστή γωνιά στους πάνω ορόφους – το ισόγειο ήταν παγωμένο – και προσπάθησα να επικοινωνήσω για την ακύρωση του δωματίου. Δεν τα κατάφερα.

Το πρωί πήρα μήνυμα από την αεροπορική εταιρία ότι και η σημερινή πτήση ακυρώνεται. Ζήτησα έναν δυνατό καπουτσίνο από το Costa. Κοίταξα στο διαδίκτυο τι μπορώ να κάνω για επανακράτηση. Μπήκα πάλι σε μια ουρά με άλλους επιβάτες με ακυρωμένες τις πτήσεις τους, μήπως πάρω κάποια χρήσιμη πληροφορία. Οι ανακοινώσεις επέμεναν: εάν η πτήση σας ακυρώθηκε, αφήστε το αεροδρόμιο και κάνετε καινούργια κράτηση online.

Κάποια στιγμή ένιωσα δυσφορία. Αυτή η αίσθηση δεν μου αρέσει. Λίγο αν ξεφύγω από τη δόνηση της χαράς της ζωής, ρωτώ τον εαυτό μου: τι κάνω εγώ εδώ; Βγήκα έξω, πήρα ταξί, πήγα να βρω το δωμάτιο που είχα κλείσει για χτες.

Απόλαυσα μια θαυμαστή διαδρομή. Η βροχή ταιριάζει τόσο πολύ στη βρετανική εξοχή. Το δωμάτιο με περίμενε. Και οι οικοδεσπότες κατανόησαν απολύτως τις περιστάσεις, που με οδήγησαν στη χτεσινή ασυνέπεια.

Πλύθηκα, έφαγα κάτι που είχα μαζί μου και κοιμήθηκα για μεσημέρι νωρίς. Κατά τις τρεις βγήκα περίπατο, αγόρασα ένα ζεστό κασμηρένιο μπλουζάκι – το κρύο είναι πολύ εδώ σήμερα – και φαγητό από το τοπικό sainsbury’s. Κι ένα μικρό μικρό μπουκαλάκι κρασί, να πιω στην υγειά μου, γιορτάζω σήμερα. Γύρισα και ανάρτησα στο facebook το πού βρίσκομαι με τις απαραίτητες φωτογραφίες. Κάτω από αυτήν την ανάρτηση γράφτηκαν οι γενέθλιες ευχές των φίλων μου.

Πριν από λίγο χτύπησε η πόρτα. Ήταν η Lyn που ήρθε να μου ευχηθεί για τα γενέθιά μου με το δώρο της. Η κόρη της είδε στο facebook την ανάρτηση, έριξε στην αυτόματη μετάφραση κάποια από τα σχόλια, είδε ότι έχω γενέθλια σήμερα.

Μυρίζω στα χέρια μου την καινούργια κρέμα χεριών που μου χάρισε η Lyn, που την γνώρισα σήμερα. Σκέφτομαι όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα από χτες. Μια περιπέτεια, λοιπόν, μπορεί να είναι το μεγαλύτερο δώρο. Όχι, δεν θα τους ξαναδώ – ίσως, τυχαία. Αλλά είμαστε ο ένας εκεί για τον άλλο σε όλη τη διαδικασία. Ρωτούσαμε χωρίς δισταγμό. Απαντούσαμε πρόθυμα. Ψάχναμε μαζί. Καθόταν ο ένας κι ο άλλος κρατούσε τη θέση του στην ουρά. Δεν μιλώ γι’ αυτούς που ταξίδευαν μαζί. Μιλώ για αγνώστους. «Κράτησέ μου, σε παρακαλώ πολύ, τη σειρά να καθίσω λίγο.» «Έλα τώρα πήγαινε εσύ να καθίσεις.»

Η, «μπορώ να σου κρατήσω τη θέση, αν θέλεις να περπατήσεις λίγο,» όπως μου είπε μια ευγενέστατη κυρία σήμερα το πρωί. Είχε πάει μια βόλτα εκείνη όσο κρατούσε ο άντρας της τη σειρά και γύρισε με δυο μπουκάλια νερό. Έδωσε το ένα σε μένα.

Μυρίζω στα χέρια μου την καινούργια κρέμα χεριών που μου χάρισε η Lyn και ευχαριστώ τη ζωή για όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που φέρνει κάθε μέρα στο δρόμο μου.

ο νοτιάς

‘’small white flames’’ phot@rt by Aeglie

α, πώς θεριεύει θυμωμένος ο νοτιάς και ξαναμένος σηκώνεται τον άνεμο και κυνηγά και φουσκώνει κύματα στους βράχους πάνω τα πετά

από τις ερήμους ξεσηκώνει τη σκόνη και απλώνει στους ορίζοντες, τη θέα γύρω σου θολώνει και θέλεις μέσα σου να στρέψεις και να κρύβεσαι

αλλά τότε μαλακώνει και γλυκαίνει, χαμηλώνει και σ’ αφήνει στο φως που είσαι να λουστείς και βαραίνει τα σύννεφα και φέρνουν τη βροχή

αφού ξεπλύνει την πόλη, ξεδιψάσει τη γη, γεμίσει τα ρυάκια, τραγουδήσει τα νερά, τη ράχη του γυρνά, δίνει τότε τη θέση του στον ψυχρό και διαυγή βοριά

άραγε φεύγει για να πάει τη σκόνη και τη θέρμη του αλλού και ίσως μακριά ή μένει κρυμμένος στη σπηλιά του και μελετά τα πάθη εντός του, με την καινούργια σοφία που του χάρισε αυτός ο φρέσκος γύρος του κόσμου

αύγουστος

“green brings forth red” phot@rt by Aeglie

Αυτό που με μαγεύει στο καλοκαίρι είναι η ίδια η ζέστη. Τα κύτταρα διαστέλλονται, οι πόροι ανοίγουν, ο ιδρώτας κυλά. Διευρύνομαι, με αυτή την απολαυστική νωχέλεια, κάτω από την αμφίβολη σκιά των φύλλων ενός πλατάνου μες στο κέντρο της πόλης. Η πόλη λείπει διακοπές. Βαδίζω σε πλατύτερους δρόμους το πρωί και το βραδάκι και η δροσιά είναι όλη δική μου. Αλλά το μεσημέρι; Το μεσημέρι αράζω κάτω από τις φυλλωσιές που τραγουδάει τ’ αγέρι – παίζω κρυφτό με τον αύγουστο ήλιο.

ξεγνοιασιά

“fruit & blossom” phot@rt by Aeglie

Έφτασα νωρίς στο γραφείο σήμερα

Άνοιξα τα παράθυρα να μπει πρωινή δροσιά

Χελιδόνια

Πόσος καιρός που είναι εδώ τα χελιδόνια

Αχ, με κείνο και με το άλλο μας ξεφεύγει η ξεγνοιασιά

Και ξεχνάμε να προσέξουμε τη χαρά και την ελευθερία

Τα μικρά φτερά και την ψαλιδωτή ουρά

 

γαζία

“blooming gift” phot@rt by Aeglie

Βαδίζω αργά σε αυτό το πλακόστρωτο, λες η σκιά μου με σέρνει
Ο χειμωνιάτικος ήλιος του μεσημεριού ζεσταίνει τη ράχη μου
Οι γαζίες έχουν εξαπλωθεί με τα λιγνά κλαδιά τους ολάνθιστα
Κόβω έναν μαλακό, στρογγυλό, κίτρινο ανθό που ευωδιάζει
Εισπνέω βαθιά
Εκπνέω αργά
Γεννούν τα σπλάχνα μου χαρά, ελαφράδα, ελευθερία