φόντο vs θέμα

“shape your path” phot@rt by Aeglie

Απεργούμε διαφορετικά τώρα.
Δε συγκεντρωνόμαστε μαζικά ούτε πορευόμαστε στο κέντρο της πόλης.
Δε διακόπτουμε την κυκλοφορία ούτε διαλαλούμε συνθήματα.

Δε γινόμαστε το φόντο πάνω στο οποίο ξετυλίγονται ταραχές.

Οι χώροι εργασίας είναι ανοιχτοί στο κοινό. Εκπρόσωποι των εργαζομένων είναι εκεί και ενημερώνουν τους ανθρώπους που προσέρχονται για όλους εκείνους τους λόγους που μας αναγκάζουν να διαμαρτυρόμαστε. Διανέμουν κείμενα στα οποία έχουν πολύ συγκεκριμένα καταγραφεί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και όπου πολύ αναλυτικά και πρακτικά περιγράφονται οι λύσεις που προτείνονται, οι οποίες έχουν πολύ σοβαρά μελετηθεί ώστε να κάνουν την επιχείρηση πιο φιλική προς τους πελάτες και πιο υποστηρικτική προς τους εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι δεν απομακρυνόμαστε πολύ από τους χώρους κατοικίας μας. Βγαίνουμε στην πλατεία της γειτονιάς. Εκεί συναντάμε εργαζόμενους από άλλες επιχειρήσεις – είναι μια μέρα γενικής απεργίας σήμερα, όχι μια μέρα αεργίας ωστόσο. Και είναι πολλά να γίνουν.
Ζούμε εδώ και καιρό σε τεχνητή οικονομική κρίση – όπως όλος ο κόσμος, άλλωστε, για να μειωθεί η κατανάλωση ενέργειας και αγαθών – και, από αυτό που δε μας περισσεύει, όλοι έχουμε φέρει μαζί μας κάτι σήμερα για το πρωινό παζάρι. Και έχουμε επίγνωση: με τα χρήματα που δεν τους περισσεύουν θα αγοράσουν οι άνθρωποι που θα περάσουν μπρος από τους πάγκους μας.
Αργότερα, αυθημερόν θα ξοδευτούν τα έσοδα. Θα γίνουν φάρμακα, τρόφιμα, βιβλία – έχουν καταγραφεί διακριτικά οι ανάγκες αυτών που δεν τα βγάζουν πέρα – και το απόγευμα κάποιοι θα τους επισκεφθούμε. Άλλοι θα επισκεφθούμε τα κοντινά ιδρύματα που φιλοξενούν παιδιά και ηλικιωμένους, υγιείς και ασθενείς, μοναχικούς και οικογένειες.
Δεν έχουμε καιρό για χάσιμο. Ανάμεσά μας υπάρχουν πολλοί άνεργοι – και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας είναι κοινός τόπος στις απαιτήσεις των απεργών εργαζομένων σε όλες τις επιχειρήσεις – αλλά κανένας άεργος. Οι ανάγκες των ανθρώπων γύρω μας είναι πολλές και φροντίζουμε να γινόμαστε χρήσιμοι.
Εκείνοι που μας χρειάζονται δεν είναι μόνο οι ανήμποροι και οι άποροι. Κυρίως μας χρειάζονται εκείνοι που έχουν – που επιβάλλεται να έχουν – όνειρα: τα παιδιά. Το σχολείο μένει ανοιχτό μετά το σχόλασμα, με ευθύνη των γονέων και των δασκάλων. Ως το βράδυ εργάζονται χωρίς να πληρώνονται οι δάσκαλοι της γλυπτικής, του θεάτρου, της ζωγραφικής, του κινηματογράφου, της μουσικής, του χορού.
Φροντίζουμε όλα τα παιδιά όπως τα δικά μας. Φροντίζουμε όλους τους ηλικιωμένους όπως τους γονείς μας. Φροντίζουμε ο ένας τον άλλο. Δεν είναι ο οίκτος που μας παρακινεί, είναι ο εγωισμός.
Ο εγωισμός μας απαιτεί να εξασφαλίσουμε ένα ασφαλές, υγιές και όμορφο περιβάλλον για τη ζωή που μας έχει δοθεί. Ο εγωισμός μας οδηγεί τη σκέψη πέρα από τα όρια και τους όρους, τα θέατρα ελέγχου και τους ρόλους. Εκεί όπου η βούληση του ανθρώπου είναι ελεύθερη να δημιουργήσει τον κόσμο.