βλέπει μακριά

“north the white” phot@rt by Aeglie

 

Η ησυχία στέκει απεγνωσμένα λευκή και όμορφη – μόνο η φωτιά κάπου κάπου της δίνει ένα ρίγος, η φωτιά πίσω απ’ τη ράχη μου. Κοιτάζω έξω από αυτό το παράθυρο: δε βλέπει πολύ μακριά. Απ’ το θόλο κρέμεται κουρτίνες το χιόνι, μόλις που διακρίνεται η ράχη απέναντι. Η μέρα μοιάζει να φεύγει νωρίς: άναψε φως στην κουζίνα. Το τραπέζι στρώθηκε μετά από μακρύ ταξίδι. Όλοι φτάσαμε, καθένας από άλλη γωνιά των καιρών. Εξουθενωμένοι: εργαστήκαμε σκληρά για να είμαστε εδώ. Είναι η στιγμή που απελπισμένα χρειαζόμαστε τη φαντασία μας: πρέπει να δούμε πού θα πατήσει το επόμενο βήμα – κι ελπίζουμε ότι δεν την έχουμε αμετάκλητα εγκαταλείψει

να δούμε το θαύμα

“sunset beyond woods” phot@rt by Aeglie

Αυτή την ειρηνική ώρα που σερβίρεις δυο ποτήρια παγωμένο λευκό, πλάι σε μια πιατέλα μοσχόφλουδα, ενώ τα πουλιά ψάλλουν τον εσπερινό μες στις φυλλωσιές και τα μάτια βλέπουν μακριά γαλήνιο το πέλαγο να σμίγει στον ορίζοντα με το διαυγές στερέωμα

Αλλού,

Άνθρωποι μεθούν με τη μυρωδιά του αίματος και γλεντοκοπούν με την πλαταγή των όπλων και στρώνουν τραπέζι κάτω στο κρύο χώμα χωρίς φρέσκο ψωμί κι ο ουρανός νέφη ταραχής χαμηλώνει πάνω απ’ τη σκέπη τους και το βλέμμα τους δεν πάει πέρα από ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο
Γιατί
Ή, των πιο τολμηρών,
Ως πότε

Ως να δούμε μακριά βαθιά μέσα
Ως το θαύμα

πατρίδα

“build spring” phot@rt by Aeglie

Οι σκιές κοιτάζουν την ανατολή
ενώ ο άνεμος έχει κοπάσει
την ώρα που βρέχεις την αυλή και
λάμπει το πλακόστρωτο
Το χώμα κρυμμένο κάτω απ’ τα φυτά
– γεμάτος ο κήπος σου –
ευωδιάζει,
ανακουφίζει τη δίψα του
Τα πράσινα φύλλα ελαφρύνονται
σαν φεύγει από πάνω τους
η σκόνη του μεσημεριού
Ακούω την ανάσα τους
να χορταίνει εσπερινό φως
Τα άνθη δυναμώνουν το χρώμα τους
κι αιχμαλωτίζουν τη ματιά μας
Στρώνεις το τραπέζι έξω
Τα χελιδόνια γυρίζουν στη φωλιά
κάτω απ’ τη στέγη της βεράντας