η πληγή και η πηγή

“mirroring light” phot@rt by Aeglie

Αν η μητέρα δεν παραδέχεται, αν η θεραπεία δεν έρχεται, ας μείνει η πληγή ανοιχτή, ας γίνει ευροής πηγή, για ν’ αναβλύζει τους θησαυρούς που δεν γνώριζες ότι κατοικούν εντός σου.

Όταν είμαστε πολύ μικρά κορίτσια, δίνουμε μια πολύ μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό μας: εγώ θα γίνω η μαμά. Στην εφηβεία, δίνουμε μια μεγαλύτερη υπόσχεση στη μητέρα: εγώ δεν θα γίνω ποτέ σαν κι εσένα! Καθώς μεγαλώνουμε και βρίσκουμε τη μητέρα μας στις συμπεριφορές μας και στους τρόπους σκέψης μας, αναλαμβάνουμε να εξετάσουμε: τι θα κρατήσουμε; τι θα τροποποιήσουμε; σε τι θα το μετασχηματίσουμε;

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με κάλεσε να γεννηθώ μες από τη μήτρα της και μου κληροδότησε από τα χαρακτηριστικά της. Μερικά δεν μου άρεσαν καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνα που μου άρεσαν λίγο περισσότερο, βρήκα σιγά σιγά τρόπους για να τα αναπτύσσω, να τα βελτιώνω, να τα εξελίσσω, να τα καλλιεργώ, να τα χρησιμοποιώ, με τον δικό μου τρόπο, έως ότου άρχισα να δημιουργώ τον εαυτό μου, με τον εύΧρηστο δημιουργό μου λόγο.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αγωνίστηκε όλη της τη ζωή σκληρόν αγώνα, για να ακυρώνει νυχθημερόν την ύπαρξή μου. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά της υπόστασής μου και αναγνωρίζοντας εγώ μου τώρα εδώ, ταξιδεύω μες στο πανταχού παρόν, μες στους ωκεανούς του στερεώματος και γνωρίζω την ύπαρξη του σύμπαντος κόσμου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία έζησε όλη τη ζωή της μες στην αγωνία μην τυχόν και μου αφήσει μια αναπνοή ελεύθερη από την αγωνία. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο, κατάφερα ν’ αγωνιστώ και να κερδίσω την ελευθερία της αναπνοής μου, καθώς επίσης, το πιο σημαντικό, ν’ αναγνωρίσω και να ενεργοποιήσω το δώρο της ζωής μου: να εκπληρώσω τον εαυτό μου, σύμφωνα με τη βούλησή μου. 

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία μου έλεγε τακτικά – και το εφάρμοζε καθημερινά – ότι η γλώσσα κόκαλα δεν έχει μα κόκαλα τσακίζει. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά του δημιουργού λόγου και ονόμασα και κάλεσα τις λέξεις της επιθυμίας μου και της επιλογής μου και δημιούργησα, εγώ η ίδια, από την αρχή, τη θεμέλια χαρά της ύπαρξης, για να θεμελιώσω τη δομή μου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με έβγαζε κάθε τόσο από την εργαλειοθήκη της και με χρησιμοποιούσε για να πληγώνει την αδελφή της, που δεν είχε παιδιά. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου και με πλήγωνε διπλά. Και, αναζητώντας την ίασή μου, βρέθηκα να συνομιλώ με όλες τις ευγενικές, εύτροπες, εύρυθμες, εύτολμες, ευφρόσυνες, εύχρηστες, εύψυχες λέξεις και να με θεραπεύω και να δημιουργώ περιβάλλοντα φροντίδας για τον εαυτό μου, μες στα οποία χαίρομαι να ζω.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με ανάγκαζε να υποστηρίζω τον αγώνα της ενάντια στη χαρά της ζωής και της ύπαρξης. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας να γνωρίσω καλλίτερα τη χαρά, ώστε να μπορέσω να την προσφέρω στη μητέρα μου – αν κάποτε αποφάσιζε να επιτρέψει στον εαυτό της να τη δοκιμάσει – κατέληξα να την δημιουργώ και να θεμελιώνω την ΕυΑειΖωία και να την οικοδομώ πάνω στις γέφυρες της διαρκώς εύροης ζωής.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία επέλεξε να μην αγαπήσει σε αυτή τη βίωσή της και, εφαρμόζοντας το διαίρει και βασίλευε, να μάθει τα παιδιά της να μη χαίρονται την μεταξύ τους αγάπη. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, καλώντας την, η αγάπη ανταποκρίθηκε και μου έμαθε τη λειτουργία της – εντός του ανθρώπου, του όντος που αρθρώνει τον λόγο – και μου δίδαξε πώς διαρκώς να άγω πυρ φρέσκο και καθάριο σε ό,τι επιλέγω να στρέφω την προσοχή μου και τη σκέψη μου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αρνιόταν ν’ ακούει τις επιλογές μου. Κι ούτε που ήθελε να ξέρει αν είχα επιθυμία. Αντιθέτως, με φόρτωνε με τα απωθημένα της. Φυσικά, αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, εργαζόμενη για να ξεχωρίσω τις δικές μου επιθυμίες και επιλογές και τη δική μου βούληση, βρήκα τρόπους να φρεσκάρω τις προσδοκίες και να θρέφω τις ονειροπολήσεις. Έως την πλήρη εκπλήρωση της αυθεντικής, γνήσιας, ελεύθερης βούλησής μου.

ΑργυροΣέληνες

Ο χρόνος, που πέρασε, πολλά και ποικίλα δώρα μου πρόσφερε

Το πιο πολύτιμο, ένα φρέσκο βιβλίο: ΑργυροΣέληνες

Ένας διάλογος σε μορφή ποίησης, που έχει συγγραφεί κατά τη διάρκεια μιας εικοσαετίας

Αυτό το βιβλίο, από την αρχή, φλέρταρε χειρόγραφες όψεις

Σκέφτηκα να προσλάβω έναν καλλιγράφο, αλλά είχε αντιρρήσεις

Ως που με έπεισε να εξασκηθώ, για να το γράψω η ίδια εγώ

Αφιέρωσα περί τον ένα χρόνο για να μάθω το χέρι μου να κρατάει το στυλό και να γράφει στο χαρτί, όπως έκανε άλλοτε, μετά από πολλά χρόνια στα πληκτρολόγια

Και ήρθε η στιγμή που έβλεπα ότι έγραφα καθαρά και όμορφα

Τότε μπήκα στην τελική ευθεία και ήταν αρχή του καλοκαιριού

Βρήκα μπλοκ στο σωστό μέγεθος και άρχισα να το στήνω και να σχεδιάζω μες στις σελίδες του

Κάθε σελίδα γράφηκε πολλές φορές και κάθε φορά, που κάτι δεν γραφόταν αρκετά όμορφα, κάτι άλλο ήθελε να διορθωθεί

Τον Σεπτέμβριο άρχισα να ζητώ προσφορές από τα ψηφιακά τυπογραφεία

Από τον Νοέμβριο το έχω στα χέρια μου

Το ξεφυλλίζω, σαν τον αγαπημένο μου, γνωρίζω κάθε πόντο του κορμιού του

Μυρίζω, στον ιδρώτα των λέξεων, τις επιγνώσεις, που ανοίγουν τα φτερά τους και με ταξιδεύουν βαθιά κι ελεύθερα μες στον Έρωτα

δοκιμαστικό

Όλο το πρωί μαζεύαμε ελιές. Είχαμε, ωστόσο, πάρει μαζί μας μαγιώ, διότι από την προηγούμενη το είχαμε υποσχεθεί ότι θα κολυμπήσουμε μετά τον αγροτουρισμό μας.

Ήταν Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2017. Εκτός απ’ το μαγιώ, είχα μαζί μου ένα τετράδιο κι ένα στυλό.

Αφού βγήκαμε απ’ τ΄αλμυρά και δροσερά νερά, στο Νεράκι, ντυθήκαμε – ήταν κιόλας αργά το απόγευμα, είχε απλωθεί εκείνη η τρυφερή φθινοπωρινή ψύχρα – κι έβαλα στα χέρια του Δημήτρη το τετράδιο και το στυλό: “αν τυχόν θέλεις να κρατήσεις σημειώσεις,” είπα, τάχα αδιάφορα, “θα σου αναπτύξω κάποια θέματα.”

Στο βλέμμα του, την συγκατάβαση διαδέχθηκε η έκπληξη και σε λίγο ο ενθουσιασμός και το χέρι του έτρεχε και τα φύλλα του τετραδίου γέμιζαν και γύριζαν και γέμιζαν και γύριζαν.

Βράδιαζε, σηκωθήκαμε να βαδίσουμε την επιστροφή. Πήρα πίσω το σπιράλ, γνωρίζοντας ήδη ότι, ναι, μπορούσα να προχωρήσω με τα μαθήματα που σχεδίαζα.

Καθώς περπατούσαμε και απαντώντας στις ερωτήσεις του, του θύμισα τις δύο ιστορίες που έχω συμπεριλάβει στο “ήταν ένα χαϊκου” στις σελίδες 61 και 62 καθώς και 81 και 82.

Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα, που είχα προγραμματίσει – μόνο από την πλευρά μου, βέβαια, μα ευτυχώς ο μαθητής μου, έκπληκτος και πρόθυμος, αποδέχθηκε τον ρόλο του – και είχα προετοιμάσει. Ήταν το δοκιμαστικό μου, όπως είπα και στον καλό μου φίλο. Και ήταν πετυχημένο, κατανοούσα, αργότερα, διαβάζοντας τις σημειώσεις που είχε κρατήσει.

Αυτό το μάθημα – στο οποίο είχα καταπιαστεί με τρεις μόνο λέξεις: ελευθερία, έργο, έρωτας – εξελίχθηκε στην Πρώτη Εποχή Μαθητείας.

νηρόν ύδωρ

Ένα νερό κυρά Βαγγελιώ, ένα νερό, φρέσκο νερό

Από την καρδιά της βγαίνει, Βαγγελιώ μου παινεμένη

Μέσα από την καρδιά της γης, βγαίνει νερό τρεχούμενο

Τα ποτάμια της γεμίζει, τα λιβάδια της ποτίζει

Είναι βαθιά, κυρά Βαγγελιώ, είναι βαθιά η λαχτάρα της

Πλάσματα να ξεδιψάει, τη ζωή να τραγουδάει

Τράβηξε, με την εισπνοή της, τα νερά απ’ το κορμί της

Καθαρίζει και φρεσκάρει, νέα πρόθεση συγγράφει

Εύανθη, εύκαρπη είν’ η γη κι ο άνθρωπος όπου λαλεί

Παίρνει σχήμα, δίνει μορφή, κάθε λέξη του εύψυχη

Διευρύνει τη χαρά του, τον έρωτα και την υγειά του

Αναπνέει ελευθερία, γεννά την ΕυΑειΖωία

υμνώ και συμμετέχω

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, ζωή μου πώς μ’ αρέσεις

Πολύτιμα τα δώρα σου, ελευθερία και χαρά

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, λαμβάνω, απολαμβάνω

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, υγεία, θησαυρέ μου

Φρεσκάδα, νιάτα και δροσιά και ευμορφία κι ευωδιά

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, χαίρω άκρας υγείας

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, έρωτα πώς μ’ αρέσεις

Αγάπες, χάδια και φιλιά, γλυκόλογα ψιθυριστά

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, άντρα μου σ’ αγαπάω

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, ο πλούτος πώς μ’ αρέσει

Και έχω όλα τ’ αγαθά και έχω, ναι, τόσα πολλά

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, μοιράζω, απολαμβάνω

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, το τρισυπόστατό μου

Ψυχή και πνεύμα και κορμί, η ένωση μου θαυμαστή

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, την πλήρη εκδοχή μου

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, τα πλάσματα μ’ ευφραίνουν

Κι αν έχουν ρίζες μες στη γη, βαδίζουν ή ψηλά πετούν

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, μιλώ, καταλαβαίνουν

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, το σύμπαν διευρύνω

Ο κόσμος για τον άνθρωπο, ο άνθρωπος για τον Θεό

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, υμνώ και συμμετέχω

“έχω ένα ποίημα”

“salty green” phot@rt by Aeglie

Ιούλιος ήλιος φωτίζει

Το απογευματινό ταξείδι

Ασημένιος ο δρόμος ανάμεσα

Πευκόφυτες όχθες τρέχουν πίσω

Ψηλά μακριά γυμνός βράχος

Ευπνέει ζώσα η ψυχή

Τη χαρά της διαδρομής

Κίνηση είναι η ελευθερία

Προς την κατεύθυνση

Από όπου έρχεται

Το κάλεσμα

ο τίτλος μπαίνει μέσα σε εισαγωγικά διότι προέρχεται από το τελευταίο κάλεσμα μιας αξιοσημείωτης ταινίας: η νηπιαγωγός, the kindergarten teacher

εθελούσια ελευθερία

“love wall” phot@rt by Aeglie

Την Πέμπτη παρέδιδα το Έργο. Το μάθημα αυτό αποτελείται από τρία μέρη. Την εισαγωγή, τη σύνδεση του έργου με το δημιουργό ον που είναι ο άνθρωπος. Την ανάλυση του έργου της καθημερινότητάς μας – έργου που παράγεται από τις δεξιότητες των χεριών μας, του συναισθηματικού μας κόσμου, της διάνοιάς μας – του έργου που απολαμβάνουμε και μοιραζόμαστε με τους άλλους κατά τη διάρκεια του βίου που διάγουμε, ως πλάσματα. Την αναζήτηση του έργου της ζωής μας, της αποστολής μας, του έργου που πηγάζει από το ον που καθένας από εμάς είναι και μέσω του οποίου αφήνουμε το αποτύπωμά μας στον κόσμο.

Η μαθήτριά μου στην τέχνη ΕυΑειΖωίας “εύΧρηστος Δημιουργός Λόγος” είχε φέρει πολύ ενδιαφέρουσες εργασίες από το προηγούμενο μάθημα και ο χρόνος είχε προχωρήσει, όταν άρχισα να παρουσιάζω το Έργο. Αλλά τώρα γνωρίζω ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος, που η παράδοση δεν ολοκληρώθηκε.

Παρουσίασα τα δύο πρώτα μέρη. Σταμάτησα. Κοίταξα την συμμαθήτριά μου στο iPad. Κοίταξα τις σημειώσεις μου στο MacBook. Άνοιξα το στόμα μου. Έκλεισα το στόμα μου. Είχε πάει η ώρα δέκα το βράδυ. Ένιωθα την κούρασή μας. Είχαμε κι οι δυο μια δραστήρια ημέρα. Ένα χασμουρητό αναδύθηκε. Ένιωσα ανακούφιση. Πήρα την ευκαιρία. Ανακεφαλαιώσαμε. Βάλαμε τις ασκήσεις. Ευχαριστήσαμε και καληνυχτίσαμε η μια την άλλη.

Μα τι έγινε απόψε; αναρωτιόμουν. Δεν μπορώ να παραδώσω το μάθημά μου; Με όλες τις σημειώσεις, από τόσες φορές που το έχω παραδώσει, μπροστά στα μάτια μου; Αυτή η αίσθηση ανεπάρκειας που μου είχε συστηθεί από την πρώτη μου γνωριμία με τον εθελοντισμό, αναδύθηκε πάλι. Ζήτησα, ευγενικά, από το μυαλό μου να ησυχάσει, ώστε να μπορέσω ν’ αφουγκραστώ την εσωτερική μου φωνή, την κρυμμένη απάντηση. Σε λίγο πήγα για ύπνο, ακόμα με την ερώτηση, η οποία είχε διαμορφωθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο “και το έργο της ζωής μου;”

Η Πέμπτη στο γραφείο ήταν μια ημέρα αναζήτησης και ανάλυσης στοιχείων και συνθηκών, για τη λήψη μιας μεγάλης απόφασης. Μοιραζόμουν αυτή τη διαδικασία με κάποια συνάδελφο, καθώς βρισκόμαστε μες στις ίδιες συνθήκες και κάτω από τους ίδιους όρους στο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου του προσωπικού της επιχείρησης. Βρήκαμε όλες τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Κάναμε όλους τους υπολογισμούς. Είδαμε το συμπέρασμα: τα χρήματα που μας προσφέρονται είναι όσα ακριβώς χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ως να πάρουμε τη σύνταξή μας και, μάλιστα, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικές με τις δαπάνες που είναι άλλες για έναν άνθρωπο που δεν εργάζεται πια και έχει ελεύθερο χρόνο και, άρα, διευρύνει τις κοινωνικές του συναναστροφές.

Η επομένη, χτες Παρασκευή, ήταν η ημέρα που έληγε η προθεσμία για την υποβολή της αίτησης. Την Πέμπτη το βράδυ κοιμήθηκα με μια ερώτηση “και το έργο της ζωής μου;” και μια κατάφαση “αύριο πρόκειται να πάρω τη σωστή απόφαση.”

Το πρωί της Παρασκευής στα εισερχόμενα της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας υπήρχε ένα μήνυμα με τίτλο περί της εθελουσίας. Το άνοιξα πρώτο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ανανέωνε την προθεσμία για λίγες μέρες. Α, τι καλά, δεν είναι απαραίτητο ν’ αποφασίσω σήμερα. Μετακίνησα τη σημείωση στο ημερολόγιο. Για σήμερα είχα γράψει: εθελούσια έξοδος. Για μεθαύριο έγραψα: εθελούσια ελευθερία. Είχα πάρει την απόφαση.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ και τον χρόνο μου ελευθερώνω

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ και αφοσιώνομαι στο έργο μου

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, εύΧρηστο λόγο δημιουργώ

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ, ευανθώ και ευκαρπώ

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, άγω πυρ προς τον λόγο τον δημιουργό

η δύναμη της υγείας

εγώ είμαι η υγεία, η χαρά και η ελευθερία

Η υγεία είναι θεμελιώδης ελευθερία για τον άνθρωπο

Η δύναμη της υγείας είναι διαθέσιμη στην υπηρεσία του ανθρώπου

Αρκεί να την καλέσει ο άνθρωπος με την ελεύθερη βούλησή του

υγεία, ευμορφία

αγαπημένη υγεία

αγαπημένη υγεία

Αγαπημένη, ευεργετική, θαυμαστή, εύρυθμη, χαρούμενη δύναμη – Υγεία, εσύ – ελεύθερα λειτουργείς εντός μου και σοφά, σωστά και τέλεια ρυθμίζεις όλα τα μέλη και τα όργανα του σώματός μου, κάθε κύτταρό μου

Ελαφρύνεις πρόθυμα τα συναισθήματά μου, ώστε εύδοκιμεί και ευανθεί η χαρά μες στην καρδιά μου

Ξαστερώνεις τον νου μου και ειρηνεύεις το μυαλό μου και διαυγείς σκέψεις ευκαρπούν στην διάνοιά μου

Αγαπημένη δύναμη, Υγεία, εσύ έχεις εγκατασταθεί μέσα μου και εσύ με τις διαφορετικές εκδοχές σου – πνευματική, φυσική, ψυχική – έχεις ενώσει σε ένα πλήρες και υγιές ον το τρισυπόστατό μου: το πνεύμα μου, το σώμα μου και την ψυχή μου

Φροντίζεις, εύτροπα και εύστοχα, την ευροή στις διαδικασίες επικοινωνίας των διάφορων πεδίων και των ποικίλων υλικών και όλων των χαρακτηριστικών αυτού του όντος που είναι ο εαυτός μου, που είμαι εγώ

Αγαπημένη μου Υγεία, σε ευχαριστώ και σε ευγνωμονώ, διότι μου επέτρεψες εύκολα να σε αφομοιώσω – εγώ είμαι η υγεία, δεν είχα παρά να διατυπώσω – ώστε τώρα χαίρω άκρας υγείας και εύμορφης σοφίας και αποτυπώνω σε κάθε ευπνοή την ευαειζωία

“ευανθώ και ευκαρπώ” phot@rt by Aeglie

αγαπώ

Αγαπώ

Αγαπώ γιατ’ είν’ ωραία

Αγαπώ γιατ’ είν’ ωραία

Της αγάπης η τροχιά

Αγαπώ

Αγαπώ όλον τον κόσμο

Αγαπώ όλον τον κόσμο

Η αγάπη είναι ζωή

Αγαπώ

Αγαπώ κι ανοίγω όλη

Αγαπώ κι ανοίγω όλη

Την καρδιά μου εύανθη

Αγαπώ

Αγαπώ κι ελευθερώνω

Αγαπώ κι ελευθερώνω

Της αγάπης ευροή

Αγαπώ

Αγαπώ τον εαυτό μου

Αγαπώ τον εαυτό μου

Είμ’ εγώ ο θησαυρός

Αγαπώ

Αγαπάω τη ζωή μου

Αγαπάω τη ζωή μου

Είμ’ εγώ ο δημιουργός

Με αφορμή την χθεσινή συνάντηση μαθητείας στην τέχνη ευαειζωϊας «εύΧρηστος δημιουργός λόγος» η οποία βασίζεται στην νομοτέλεια ότι «το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο»
Μια τεχνική που εφαρμόζουμε στα πλαίσια της παρουσίασης, της έκφρασης και της εκπλήρωσης της τέχνης μας είναι να τοποθετούμε τα λόγια της βούλησής μας πάνω σ’ ένα παραδοσιακό τραγούδι