νηρόν ύδωρ

Ένα νερό κυρά Βαγγελιώ, ένα νερό, φρέσκο νερό

Από την καρδιά της βγαίνει, Βαγγελιώ μου παινεμένη

Μέσα από την καρδιά της γης, βγαίνει νερό τρεχούμενο

Τα ποτάμια της γεμίζει, τα λιβάδια της ποτίζει

Είναι βαθιά, κυρά Βαγγελιώ, είναι βαθιά η λαχτάρα της

Πλάσματα να ξεδιψάει, τη ζωή να τραγουδάει

Τράβηξε, με την εισπνοή της, τα νερά απ’ το κορμί της

Καθαρίζει και φρεσκάρει, νέα πρόθεση συγγράφει

Εύανθη, εύκαρπη είν’ η γη κι ο άνθρωπος όπου λαλεί

Παίρνει σχήμα, δίνει μορφή, κάθε λέξη του εύψυχη

Διευρύνει τη χαρά του, τον έρωτα και την υγειά του

Αναπνέει ελευθερία, γεννά την ΕυΑειΖωία