η πληγή και η πηγή

“mirroring light” phot@rt by Aeglie

Αν η μητέρα δεν παραδέχεται, αν η θεραπεία δεν έρχεται, ας μείνει η πληγή ανοιχτή, ας γίνει ευροής πηγή, για ν’ αναβλύζει τους θησαυρούς που δεν γνώριζες ότι κατοικούν εντός σου.

Όταν είμαστε πολύ μικρά κορίτσια, δίνουμε μια πολύ μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό μας: εγώ θα γίνω η μαμά. Στην εφηβεία, δίνουμε μια μεγαλύτερη υπόσχεση στη μητέρα: εγώ δεν θα γίνω ποτέ σαν κι εσένα! Καθώς μεγαλώνουμε και βρίσκουμε τη μητέρα μας στις συμπεριφορές μας και στους τρόπους σκέψης μας, αναλαμβάνουμε να εξετάσουμε: τι θα κρατήσουμε; τι θα τροποποιήσουμε; σε τι θα το μετασχηματίσουμε;

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με κάλεσε να γεννηθώ μες από τη μήτρα της και μου κληροδότησε από τα χαρακτηριστικά της. Μερικά δεν μου άρεσαν καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνα που μου άρεσαν λίγο περισσότερο, βρήκα σιγά σιγά τρόπους για να τα αναπτύσσω, να τα βελτιώνω, να τα εξελίσσω, να τα καλλιεργώ, να τα χρησιμοποιώ, με τον δικό μου τρόπο, έως ότου άρχισα να δημιουργώ τον εαυτό μου, με τον εύΧρηστο δημιουργό μου λόγο.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αγωνίστηκε όλη της τη ζωή σκληρόν αγώνα, για να ακυρώνει νυχθημερόν την ύπαρξή μου. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά της υπόστασής μου και αναγνωρίζοντας εγώ μου τώρα εδώ, ταξιδεύω μες στο πανταχού παρόν, μες στους ωκεανούς του στερεώματος και γνωρίζω την ύπαρξη του σύμπαντος κόσμου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία έζησε όλη τη ζωή της μες στην αγωνία μην τυχόν και μου αφήσει μια αναπνοή ελεύθερη από την αγωνία. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο, κατάφερα ν’ αγωνιστώ και να κερδίσω την ελευθερία της αναπνοής μου, καθώς επίσης, το πιο σημαντικό, ν’ αναγνωρίσω και να ενεργοποιήσω το δώρο της ζωής μου: να εκπληρώσω τον εαυτό μου, σύμφωνα με τη βούλησή μου. 

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία μου έλεγε τακτικά – και το εφάρμοζε καθημερινά – ότι η γλώσσα κόκαλα δεν έχει μα κόκαλα τσακίζει. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά του δημιουργού λόγου και ονόμασα και κάλεσα τις λέξεις της επιθυμίας μου και της επιλογής μου και δημιούργησα, εγώ η ίδια, από την αρχή, τη θεμέλια χαρά της ύπαρξης, για να θεμελιώσω τη δομή μου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με έβγαζε κάθε τόσο από την εργαλειοθήκη της και με χρησιμοποιούσε για να πληγώνει την αδελφή της, που δεν είχε παιδιά. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου και με πλήγωνε διπλά. Και, αναζητώντας την ίασή μου, βρέθηκα να συνομιλώ με όλες τις ευγενικές, εύτροπες, εύρυθμες, εύτολμες, ευφρόσυνες, εύχρηστες, εύψυχες λέξεις και να με θεραπεύω και να δημιουργώ περιβάλλοντα φροντίδας για τον εαυτό μου, μες στα οποία χαίρομαι να ζω.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με ανάγκαζε να υποστηρίζω τον αγώνα της ενάντια στη χαρά της ζωής και της ύπαρξης. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας να γνωρίσω καλλίτερα τη χαρά, ώστε να μπορέσω να την προσφέρω στη μητέρα μου – αν κάποτε αποφάσιζε να επιτρέψει στον εαυτό της να τη δοκιμάσει – κατέληξα να την δημιουργώ και να θεμελιώνω την ΕυΑειΖωία και να την οικοδομώ πάνω στις γέφυρες της διαρκώς εύροης ζωής.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία επέλεξε να μην αγαπήσει σε αυτή τη βίωσή της και, εφαρμόζοντας το διαίρει και βασίλευε, να μάθει τα παιδιά της να μη χαίρονται την μεταξύ τους αγάπη. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, καλώντας την, η αγάπη ανταποκρίθηκε και μου έμαθε τη λειτουργία της – εντός του ανθρώπου, του όντος που αρθρώνει τον λόγο – και μου δίδαξε πώς διαρκώς να άγω πυρ φρέσκο και καθάριο σε ό,τι επιλέγω να στρέφω την προσοχή μου και τη σκέψη μου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αρνιόταν ν’ ακούει τις επιλογές μου. Κι ούτε που ήθελε να ξέρει αν είχα επιθυμία. Αντιθέτως, με φόρτωνε με τα απωθημένα της. Φυσικά, αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, εργαζόμενη για να ξεχωρίσω τις δικές μου επιθυμίες και επιλογές και τη δική μου βούληση, βρήκα τρόπους να φρεσκάρω τις προσδοκίες και να θρέφω τις ονειροπολήσεις. Έως την πλήρη εκπλήρωση της αυθεντικής, γνήσιας, ελεύθερης βούλησής μου.

όψεις

“growing up to the sun” phot@rt by Aeglie

“Θα κοιμηθείς στον ουρανό” μου είχε πει ο ανιψιός μου, λίγες μέρες πριν φτάσω.

Η γωνία του σαλονιού  που με φιλοξενεί, έχει απ’ όλες τις πλευρές τζαμαρία. Βλέπω τώρα τον δυτικό άνεμο να μετακινεί αργά την αραιή συννεφιά προς το Manhattan.

Περάσαμε το πρωινό μας στο Central Park, σήμερα. Κρύος ο καιρός, με λιακάδα, όλα περιστόλιστα και γιορτινά, κάποιοι δρόμοι κλειστοί για τ’ αυτοκίνητα και ουρές έξω από πολλά καταστήματα.

Όλα τα είδαμε και τα παρατηρήσαμε και τα πολύ όμορφα και τα καθόλου όμορφα. Διότι η ζωή βρίσκει τον τρόπο να σου δείχνει όλα τα πρόσωπα, με τα οποία έχεις επιλέξει να την αντιληφθείς.

Πράγματι, δεν είναι εύκολη εδώ η βίωση. Κι όμως, μου αρέσει πολύ. Μου αρέσουν όλα αυτά που δεν μου αρέσουν. Άραγε, γιατί;

Διότι βλέπω τους ανθρώπους να γίνονται δημιουργικοί για ν’ ανταπεξέλθουν. Τους βλέπω να εργάζονται για τα όνειρά τους, ώστε να κάνουν τη ζωή τους ν’ αξίζει. Εδώ βλέπω όλες τις όψεις των ανθρώπινων έργων.

είναι διαρκώς γίγνεσθαι

Φυσάει και βρέχει σήμερα στο Jersey City. Ας μείνουμε σπίτι.

Κοιτάζω έξω, από τον τεσσαρακοστό πρώτο όροφο: απέναντι, υψώνονται οι ουρανοξύστες του Manhattan.

Κοιτάζω κάτω, στην προκυμαία του ποταμού Hudson: ένας διαβάτης, μικρός τόσος δα.

Η πρώτη φορά, που ενσυνείδητα κατανόησα την επίγνωση αυτής της φαινομενικής διαφοράς, ήταν πριν λίγα χρόνια, όταν βρέθηκα στο Manhattan. Η διαφορά είναι έντονη και θα την περιέγραφα ως εξής: μικρός ο άνθρωπος, μέγα το έργο του!

Είναι κάτι που γνωρίζουμε, αλλά δεν θυμόμαστε να στοχαστούμε πάνω σε αυτό και τόσο συχνά. Ούτε γνωρίζουμε, πώς να στοχαστούμε, γύρω από αυτό, ελεύθερα.

Κι όμως, είναι άξιο παρατήρησης: πώς τα καταφέρνει ο άνθρωπος να δημιουργεί τόσα θαύματα; Η απάντηση είναι τόσο απλή και αυτό το θαύμα είναι τόσο φυσικό: Ο άνθρωπος είναι δημιουργός.

Αυτός είναι ο ρόλος του στον σύμπαντα κόσμο. Ο άνθρωπος – το ον που αρθρώνει τον λόγο, όπως το όνομά του, στην ετυμολογία του, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική γλώσσα, υποδηλώνει – δημιουργεί με τον ίδιο του τον λόγο. Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, το εργαλείο του. Ο άνθρωπος συμμετέχει, συνδημιουργεί, με κάθε λέξη, που εκφέρει, κάθε ήχο, κάθε συλλαβή.

Αλλά, εδώ υπάρχει ένα αλλά, ένα τεράστιο αλλά, ένα μεγάλο όμως, ένα μέγα ωστόσο: γιατί δημιουργεί τόσα πολλά από αυτά για τα οποία δηλώνει ότι δεν του αρέσουν; πώς τα καταφέρνει να δημιουργεί τόσα πολλά και ποικίλα από όλα εκείνα που δηλώνει ότι δεν επιθυμεί;

Κι εδώ η απάντηση είναι απλή, τόσο απλή: διότι διαρκώς γι’ αυτά ομιλεί(!)

Το πώς μετακινούμε την προσοχή μας από αυτό που συμβαίνει σε εκείνο που επιθυμούμε να συμβαίνει, το πώς κατευθύνουμε τη σκέψη μας από αυτό που δεν είναι η επιλογή μας σε ό,τι είναι η αυθεντική και γνήσια και ελεύθερη βούλησή μας, το πώς εκφέρουμε τον λόγο μας ώστε να φέρουμε στην πραγματικότητά μας, να υλοποιούμε, να θρέφουμε, να εκπληρώνουμε, να εκδηλώνουμε τα πιο ωραία οράματα και όνειρά μας είναι το αντικείμενο της Τέχνης ΕυΑειΖωίας “εύΧρηστος Δημιουργός Λόγος” – η οποία βασίζεται στη νομοτέλεια ότι το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο – διότι η ζωή παντού είναι πάντα και οι επιλογές μας δημιουργούν αποτυπώματα που εκδηλώνονται σε κάθε μετασχηματισμό και κάθε μεταμόρφωση της ευροής του διαρκώς παρόντος γίγνεσθαι.

γέννηση

Η νύχτα πυκνή

Μα τα πουλιά τραγουδούν

Ήλιος γεννιέται

“sun rose” phot@rt by Aeglie

αλήθεια και πραγματικότητα

“eyes beyond skies” phot@rt by Aeglie

Καθώς παίζουμε, αποδίδοντας στους σχηματισμούς των νεφών εικόνες που μόνο εμείς βλέπουμε, αντιλαμβάνομαι τη διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και την πραγματικότητα.

Το γεγονός ότι το ίδιο σύννεφο την ίδια στιγμή δίνει άλλη εικόνα σε μένα και άλλη σε σένα, με οδηγεί να κατανοήσω γιατί η αλήθεια είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο. Διότι είναι η δική του ερμηνεία για την εικόνα που δέχονται τα μάτια του και επεξεργάζεται ο νους του.

Είτε ετυμολογήσουμε την αλήθεια ως απουσία λήθης είτε ετυμολογήσουμε την αλήθεια ως έλλειψη λανθάνοντος, η ερμηνεία της εικόνας αφορά κάθε εγώ ξεχωριστά, διότι ακουμπά στην προσωπική κατανόηση, δηλαδή στον συνδυασμό, τη συσχέτιση και το μέτρο σύγκρισης, που ήδη έχει δημιουργηθεί μες στον νου κάθε ανθρώπου, από τις υπάρχουσες εγγραφές και ανάλογα με τη συχνότητα και τον τρόπο της χρήσης τους.

Πίσω από όλες τις αλήθειες όλων των ανθρώπων, που κοιτάζουν αυτή τη στιγμή τα σύννεφα, ωστόσο, διαρκώς κινείται και διαρκώς σχηματίζεται μια πραγματικότητα: εκεί, πέρα, μακριά, ψηλά, απέναντι, μες στους γαλάζιους ουρανούς, που αγκαλιάζουν τον κόσμο μας, συμβαίνει το σύννεφο, μες στο διαρκές γίγνεσθαι και τη συνεχή ευροή της υδάτινης διαδρομής.

Η υδάτινη οντότητα διαρκώς κινείται και διαρκώς μετασχηματίζεται και συμβαίνει το σύννεφο, η βροχή, το χιόνι, η πηγή, ο ποταμός, η λίμνη, ο ωκεανός και αυτό είναι μια πραγματικότητα σε μόνιμη ευροή, από την οποία πηγάζουν αποτελέσματα που μετακινούνται από τον ένα σχηματισμό στον άλλο και περιμένουν να τα αντιληφθούμε ως τέτοια, αλλά δεν αρκούνται σε αυτό. Η υδάτινη οντότητα, ως μια εύροη πραγματικότητα, μας καλεί, με κάθε σχηματισμό της, να κοιτάξουμε και να δούμε, να αναγνώσουμε και να αναγνωρίσουμε, να γνωρίσουμε την αντικειμενική πραγματικότητά της και να της συστηθούμε με το όνομα του όντος που καθένας από μας είναι.

η εκδρομή

Παιχνιδιάρα η θάλασσα σήμερα

Ο άνεμος της δίνει τον κυματισμό

Κι εγώ τον αφρό της κυνηγώ

Διάφανη, δροσερή, γλαυκοπράσινη

Ο ήλιος βουτάει τα χρυσά μαλλιά του στα νερά

Η ξανθή γάτα μας περιμένει στο σπίτι

Βρέχουμε τις αυλές και τα πόδια μας

Στο τραπέζι ψάρι, ψύχα ψωμί

Του μεσημεριού είναι η μέθη

Χαρά μας θρέφουν οι λέξεις

Εσπερινές ροδόγλαυκες ώρες

Βαδίζουν πλάι στην ακρογιαλιά

Συνομιλεί η καλωσύνη ειρηνικά

Σωπαίνει ήσυχα η κατανόηση

Η αύρα φέρνει μια φρέσκια ιδέα

Άξιος θησαυρός η φιλία

Επιβεβαιώνει η επιστροφή

Ωραία η ημέρα της εκδρομής

Χαμογελά μια υπόσχεση

“as above so below” phot@rt by Aeglie

άνθρωπος ελεύθερος

“light is flowering” phot@rt by Aeglie

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου το βράδυ

Να κοιμηθώ, να αποπλεύσω τ’ όνειρο

Απλώνω τα μέλη του κορμιού μου

Να θυμηθούν τις διαστάσεις τους

Αγκαλιάζω την ψυχή μου, με φροντίδα

Ακούω το τραγούδι της, στην ησυχία

Γνωρίζω ότι έχει περιμένει όλη τη μέρα

Και τη χαρά της νύχτας προσδοκά

Να, κάτι γεμίζει την αγκάλη της

Η περιέργειά μου με ξυπνά

Ανάβω το κερί κι ό,τι κρυφό φωτίζεται

Η ψυχή ενεή θαυμάζει

Το θεϊκό στοιχείο εντός της

Πιο όμορφο απ’ ό,τι έχει φανταστεί

Το χέρι μου τρέμει, από τη συγκίνησή της

Μια σταγόνα κερί στάζει

Το θεϊκό στοιχείο εντός μου αφυπνίζεται

Α, μα πού ξενοκοιμήθηκα πάλι;

Αναρωτιέται και ξεκινά

Ξοπίσω του η ψυχή μου

Με οδηγεί σε μονοπάτια θεϊκά

Ως του ολύμπου τα ψηλά

Η ευροή της αγάπης προς τον έρωτα

Όλα τα δυνάμει της ενεργοποιεί

Τη βούλησή της πρόθυμα υλοποιεί

Κι από εμέ το ανθρώπινο πλάσμα

Εκδηλώνει

Το ον που αρθρώνει τον λόγο

Και, με τις λέξεις του, δημιουργεί

Τον κόσμο φρέσκο, θαυμαστό

Τον άνθρωπο ελεύθερο

“Έρως και Ψυχή”

εθελούσια ελευθερία

“love wall” phot@rt by Aeglie

Την Πέμπτη παρέδιδα το Έργο. Το μάθημα αυτό αποτελείται από τρία μέρη. Την εισαγωγή, τη σύνδεση του έργου με το δημιουργό ον που είναι ο άνθρωπος. Την ανάλυση του έργου της καθημερινότητάς μας – έργου που παράγεται από τις δεξιότητες των χεριών μας, του συναισθηματικού μας κόσμου, της διάνοιάς μας – του έργου που απολαμβάνουμε και μοιραζόμαστε με τους άλλους κατά τη διάρκεια του βίου που διάγουμε, ως πλάσματα. Την αναζήτηση του έργου της ζωής μας, της αποστολής μας, του έργου που πηγάζει από το ον που καθένας από εμάς είναι και μέσω του οποίου αφήνουμε το αποτύπωμά μας στον κόσμο.

Η μαθήτριά μου στην τέχνη ΕυΑειΖωίας “εύΧρηστος Δημιουργός Λόγος” είχε φέρει πολύ ενδιαφέρουσες εργασίες από το προηγούμενο μάθημα και ο χρόνος είχε προχωρήσει, όταν άρχισα να παρουσιάζω το Έργο. Αλλά τώρα γνωρίζω ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος, που η παράδοση δεν ολοκληρώθηκε.

Παρουσίασα τα δύο πρώτα μέρη. Σταμάτησα. Κοίταξα την συμμαθήτριά μου στο iPad. Κοίταξα τις σημειώσεις μου στο MacBook. Άνοιξα το στόμα μου. Έκλεισα το στόμα μου. Είχε πάει η ώρα δέκα το βράδυ. Ένιωθα την κούρασή μας. Είχαμε κι οι δυο μια δραστήρια ημέρα. Ένα χασμουρητό αναδύθηκε. Ένιωσα ανακούφιση. Πήρα την ευκαιρία. Ανακεφαλαιώσαμε. Βάλαμε τις ασκήσεις. Ευχαριστήσαμε και καληνυχτίσαμε η μια την άλλη.

Μα τι έγινε απόψε; αναρωτιόμουν. Δεν μπορώ να παραδώσω το μάθημά μου; Με όλες τις σημειώσεις, από τόσες φορές που το έχω παραδώσει, μπροστά στα μάτια μου; Αυτή η αίσθηση ανεπάρκειας που μου είχε συστηθεί από την πρώτη μου γνωριμία με τον εθελοντισμό, αναδύθηκε πάλι. Ζήτησα, ευγενικά, από το μυαλό μου να ησυχάσει, ώστε να μπορέσω ν’ αφουγκραστώ την εσωτερική μου φωνή, την κρυμμένη απάντηση. Σε λίγο πήγα για ύπνο, ακόμα με την ερώτηση, η οποία είχε διαμορφωθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο “και το έργο της ζωής μου;”

Η Πέμπτη στο γραφείο ήταν μια ημέρα αναζήτησης και ανάλυσης στοιχείων και συνθηκών, για τη λήψη μιας μεγάλης απόφασης. Μοιραζόμουν αυτή τη διαδικασία με κάποια συνάδελφο, καθώς βρισκόμαστε μες στις ίδιες συνθήκες και κάτω από τους ίδιους όρους στο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου του προσωπικού της επιχείρησης. Βρήκαμε όλες τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε. Κάναμε όλους τους υπολογισμούς. Είδαμε το συμπέρασμα: τα χρήματα που μας προσφέρονται είναι όσα ακριβώς χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ως να πάρουμε τη σύνταξή μας και, μάλιστα, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικές με τις δαπάνες που είναι άλλες για έναν άνθρωπο που δεν εργάζεται πια και έχει ελεύθερο χρόνο και, άρα, διευρύνει τις κοινωνικές του συναναστροφές.

Η επομένη, χτες Παρασκευή, ήταν η ημέρα που έληγε η προθεσμία για την υποβολή της αίτησης. Την Πέμπτη το βράδυ κοιμήθηκα με μια ερώτηση “και το έργο της ζωής μου;” και μια κατάφαση “αύριο πρόκειται να πάρω τη σωστή απόφαση.”

Το πρωί της Παρασκευής στα εισερχόμενα της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας υπήρχε ένα μήνυμα με τίτλο περί της εθελουσίας. Το άνοιξα πρώτο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ανανέωνε την προθεσμία για λίγες μέρες. Α, τι καλά, δεν είναι απαραίτητο ν’ αποφασίσω σήμερα. Μετακίνησα τη σημείωση στο ημερολόγιο. Για σήμερα είχα γράψει: εθελούσια έξοδος. Για μεθαύριο έγραψα: εθελούσια ελευθερία. Είχα πάρει την απόφαση.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ και τον χρόνο μου ελευθερώνω

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ και αφοσιώνομαι στο έργο μου

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, εύΧρηστο λόγο δημιουργώ

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ, ευανθώ και ευκαρπώ

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, άγω πυρ προς τον λόγο τον δημιουργό

λευκοκαιρία

“white light” phot@rt by Aeglie

Ακούω την ησυχία

Κι έναν εύτολμο κελαηδισμό

Λίγο πριν χαράξει η αυγή

Χιόνιζε αποβραδίς

Μετακινώ την κουρτίνα

Κοιμάμαι πάντα με ανοιχτά παραθυρόφυλλα

Ναι, έχουμε λευκοκαιρία σήμερα

Τι χαρά

Σηκώνομαι ευθύς

Βγαίνω στην πρωινή νύχτα

Ακούω την ανάσα του κόσμου

Ακούω το δάκρυ στα μαγουλά του

Τι χαρά, ακούω απ’ την καρδιά του

Κι άλλος ένας εύψυχος κελαηδισμός

Αρχίζει το φως

Η μέρα μαλακώνει το λευκό

Κάτω από το νέφος του χιονιού που έρχεται

Φυσάει τώρα λίγο, δηλαδή καθόλου

Δεν είναι άνεμος αυτό

Είναι το απόλυτο αθόρυβο

Μα οι νιφάδες έστησαν χορό

Τι χαρά

Για λίγα λεπτά, αφοσιωμένη, παρακολουθώ

Αίφνης, πέφτουν κάθετα, ξανά, νωχελικά

Διότι έχουν ακυρώσει τη βαρύτητα

Και μόνο στρώνονται κάτω από τα βήματά μας

Για να μαλακώσουν τον αχό του πατήματος

Να πηγαίνουμε μαλακά, τρυφερά προς τον σκοπό

Να βαδίζουμε ευγενικά, διακριτικά, με σεβασμό προς την πρόθεση

τι είναι η χαρά;

“enjoy flowerself” phot@rt by Aeglie

Τι είναι για σένα τα Χριστούγεννα;

Ρώτησα τους συμμαθητές μου κατά την τηλεγιορτή, εχθές

Στην Ακαδημία της Τέχνης ΕυΑειΖωίας “εύΧρηστος δημιουργός λόγος”

με ελευθερία και ευθύνη

Τι είναι τα Χριστούγεννα για σένα;

Είναι η γέννηση, η γιορτή, η θρέψη, η λάμψη, η οικογένεια, η προσφορά

Είναι τα δώρα, χρυσοτυλιγμένα κάτω από το δέντρο, όταν ήμαστε παιδιά

Τι είναι τα Χριστούγεννα;

Είναι μια μέρα γιορτής, όπως είναι κάθε μέρα η ζωή

Αρκεί, η χαρά να ευανθεί ελεύθερη μες στην καρδιά

Είναι γιορτή, τα παιδιά παίρνουν τα δώρα τους

Είναι η ορισμένη ημέρα το χρόνο, για να πάρει το παιδί ό,τι έχει βουληθεί

Από κάποιον παππού, που έρχεται από μακριά, από τους παραμυθένιους κόσμους

Ξυπνάω το παιδί εντός μου και το σηκώνω όρθιο

Καθόμαστε μαζί στο τραπέζι μ’ ένα ποτήρι γάλα στο χέρι

Ανάμεσά μας ένα πιάτο μικρά γλυκά ψωμάκια

Του ζητώ να μου αφηγηθεί το όνειρό του

Και τώρα, λέω, ας το καλέσουμε να ζήσει

Κι αρχίζει, αίφνης, η ζωή να ξετυλίγει

Δώρα, παιχνίδια, ονειρεμένα οράματα

Φανερώνεται εμπρός μας όλη η φαντασία

Και πώς χαίρονται να παίζουν μεταξύ τους

Παίζουν τα όνειρά τους, ώστε να τα ζήσουν

Παίζουν τη θεμέλια χαρά της εκπλήρωσης

Κι η χαρά γεννά χαρά, χαρά θρέφει την ύπαρξη