αλήθεια και πραγματικότητα

“eyes beyond skies” phot@rt by Aeglie

Καθώς παίζουμε, αποδίδοντας στους σχηματισμούς των νεφών εικόνες που μόνο εμείς βλέπουμε, αντιλαμβάνομαι τη διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και την πραγματικότητα.

Το γεγονός ότι το ίδιο σύννεφο την ίδια στιγμή δίνει άλλη εικόνα σε μένα και άλλη σε σένα, με οδηγεί να κατανοήσω γιατί η αλήθεια είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο. Διότι είναι η δική του ερμηνεία για την εικόνα που δέχονται τα μάτια του και επεξεργάζεται ο νους του.

Είτε ετυμολογήσουμε την αλήθεια ως απουσία λήθης είτε ετυμολογήσουμε την αλήθεια ως έλλειψη λανθάνοντος, η ερμηνεία της εικόνας αφορά κάθε εγώ ξεχωριστά, διότι ακουμπά στην προσωπική κατανόηση, δηλαδή στον συνδυασμό, τη συσχέτιση και το μέτρο σύγκρισης, που ήδη έχει δημιουργηθεί μες στον νου κάθε ανθρώπου, από τις υπάρχουσες εγγραφές και ανάλογα με τη συχνότητα και τον τρόπο της χρήσης τους.

Πίσω από όλες τις αλήθειες όλων των ανθρώπων, που κοιτάζουν αυτή τη στιγμή τα σύννεφα, ωστόσο, διαρκώς κινείται και διαρκώς σχηματίζεται μια πραγματικότητα: εκεί, πέρα, μακριά, ψηλά, απέναντι, μες στους γαλάζιους ουρανούς, που αγκαλιάζουν τον κόσμο μας, συμβαίνει το σύννεφο, μες στο διαρκές γίγνεσθαι και τη συνεχή ευροή της υδάτινης διαδρομής.

Η υδάτινη οντότητα διαρκώς κινείται και διαρκώς μετασχηματίζεται και συμβαίνει το σύννεφο, η βροχή, το χιόνι, η πηγή, ο ποταμός, η λίμνη, ο ωκεανός και αυτό είναι μια πραγματικότητα σε μόνιμη ευροή, από την οποία πηγάζουν αποτελέσματα που μετακινούνται από τον ένα σχηματισμό στον άλλο και περιμένουν να τα αντιληφθούμε ως τέτοια, αλλά δεν αρκούνται σε αυτό. Η υδάτινη οντότητα, ως μια εύροη πραγματικότητα, μας καλεί, με κάθε σχηματισμό της, να κοιτάξουμε και να δούμε, να αναγνώσουμε και να αναγνωρίσουμε, να γνωρίσουμε την αντικειμενική πραγματικότητά της και να της συστηθούμε με το όνομα του όντος που καθένας από μας είναι.

κοιτάζω και βλέπω

“red up to the skies” phot@rt by Aeglie

Για πολλούς ανθρώπους είναι μήνας απολογισμού ο Δεκέμβριος

Με αφορμή τα γενέθλιά μου, στις 11/12, εγώ πάντοτε ξεκινώ τον απολογισμό σχεδόν την πρώτη του μηνός

Ειδικά φέτος, μια τόσο ξεχωριστή χρονιά, έχω πολλά ν’ αντικρίσω, να κοιτάξω και να δώ

Και βλέπω το έτος δύο χιλιάδες και είκοσι ν’ αρπάζει την ανθρωπότητα σφιχτά από το χέρι και να την αναγκάζει να βαδίζει στις κοφυφογραμμές των καιρών της ιστορίας της, για να υποδεχθεί την αλλαγή του ανθρώπου

Και κοιτάζω και βλέπω τη χρονιά του δύο χιλιάδες και είκοσι να αρπάζει σφιχτά από το χέρι την υγεία των ανθρώπων και να την αναγκάζει να βαδίζει στ’ ακροκέραμα του νέφους της στατιστικής, ιχνηλατώντας το θαύμα ανάμεσα στα δεδομένα

Αντικρίζω και κοιτάζω και βλέπω το δύο χιλιάδες και είκοσι να μας αρπάζει σφιχτά από τα χέρια και να μας αναγκάζει να βαδίζουμε στις μύτες των ποδιών, χωρίς καν να μας επιτρέψει να βγούμε έξω από τη μάσκα μιας κατοικίας

Δοκιμάζω να διαρρήξω το φως της ιστορίας

Βλέπω το ξέφωτο στο οποίο μας βγάζει

Αντιλαμβάνομαι: με ό,τι γνωρίζαμε δε μοιάζει

Κοιτάζω κι εμάς και, ναι, διακρίνω: η διαδρομή μας έχει φρεσκάρει

Ελαφρά στους ώμους τα εφόδια, ευέλικτα στον καινούργιο βηματισμό τα πόδια

Έτσι που έχουμε τώρα ανέβει εδώ ψηλά, ατενίζει παντού γύρω με κατανόηση η ματιά, ως της ιστορίας τα πιο μακρινά

είναι γυναίκα

“light the sea” phot@rt by Aeglie

Γυναίκα είναι η ζωή

Γυναίκα είναι η ελευθερία

Γυναίκα είναι η χαρά

Γυναίκα είναι η υγεία

Γυναίκα είναι η μήτρα που δέχεται τον σπόρο

Τον θρέφει με την αγάπη που ελεύθερα ρέει εντός της

Τον μεγαλώνει με στοργή και φροντίδα

Με την έγνοια, με το τραγούδι της

Τον ελευθερώνει μες στον κόσμο της μορφής

Είτε υιό είτε θυγατέρα

Κι είναι της ζωής η θαυμαστή ημέρα

Ένα πλάσμα ολόκληρο γεννιέται

Και συνεχίζει να εξελίσσεται

Με τις εγγραφές που αποτυπώθηκαν στα κύτταρά του

Έως ότου θυμηθεί ότι είναι ο δημιουργός του

Τότε, ψάχνει μες στους θησαυρούς της γλώσσας

Ανακαλύπτει μες στις λέξεις την βούλησή του

Η ελεύθερη βούληση τον αποκαθιστά:

Το ον που είναι ο κάθε άνθρωπος

Και, με την λέξη τώρα της επιλογής του,

Συμμετέχει, ενσυνείδητα κι ελεύθερα,

Στην δημιουργία

 

βούληση

“reaching skies” phot@rt by Aeglie

Ανοίγω το μπαλκόνι που βλέπει αδιάλειπτα τη θάλασσα

Σκύβω πάνω από τη βαλίτσα που ταξιδεύει μαζί μου

Τιτιβίσματα, φτερουγίσματα

Μες στο δωμάτιο χελιδόνια

Καμπάνες

Είπε, μπορώ κι εγώ να υποφέρω

Κι εγώ μπορώ να πέθανω, είπε

Μπορείτε κι εσείς ν´ αναστηθείτε

Και δια παντός μπορεί να ζείτε

Αρκεί η ελεύθερη βούληση

 

εύΧρηστος τρόπος ζωής

“life rainbow” phot@rt by Aeglie

Η χαρά του εθελοντή είναι πικρή, ανθίζει στο περιθώριο της δυσχέρειας του συνανθρώπου και ποτίζεται από την πληγή. Είναι όμως βαθιά και ουσιαστική. Βρίσκεσαι εκεί έξω, μέσα στη δίνη της πραγματικότητας και συμμετέχεις στην προσπάθεια να γιατρευτεί η πληγή του όντος που ονομάζεται ανθρωπότητα. Ανακαλύπτεις ότι μπορείς στ’ αλήθεια να κάνεις κάτι για ν’ ανακουφίσεις τον πόνο του διπλανού σου. Και τότε αντιλαμβάνεσαι ότι κι εκείνος σε βοηθά. Βοηθά να ξυπνήσει μέσα σου ο θαυμασμός, για το μεγαλείο του όντος που είναι ο άνθρωπος. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα, αλλά είναι ον. Και ως ον έχει τις δυνάμεις στην υποταγή της βούλησής του. Αλλά πρώτα πρέπει να εργαστεί για ν’ αφυπνίσει τη βούλησή του. Το εργαλείο γι’ αυτήν την εργασία είναι ο λόγος.

Και ο λόγος, με τον οποίο περιγράφουμε τον κόσμο συνηθίζει να λέει ότι πρέπει να βοηθούμε αυτούς που δεν μπορούν και να δίνουμε σε αυτούς που δεν έχουν. Έτσι κι εγώ μια μέρα, που σκέφτηκα ότι δεν έχω κάνει αρκετά για ν’ αλλάξει αυτός ο κόσμος, ξεκίνησα τον εθελοντισμό. Και ήταν βαθιά η επιθυμία μου να προσφέρω. Ωστόσο, σύντομα κατανόησα ότι όσο υπάρχει εκείνος που έχει την ευχέρεια και μπορεί να προσφέρει χρειάζεται εκείνον που βρίσκεται σε δυσχέρεια για να μπορεί να δέχεται.

Τότε άλλαξα τον λόγο με τον οποίο περιγράφω τον εθελοντισμό. Εργάζομαι εθελοντικά από τη βαθιά μου επιθυμία να μοιράζομαι. Έτσι, τώρα, που ο εθελοντισμός έχει γίνει τρόπος ζωής και συχνά πυκνά λειτουργώ εκτός φορέων, κάθε φορά που φτάνει στα χέρια μου κάτι το οποίο γνωρίζω ποιος το χρειάζεται, τον επισκέπτομαι. Τον επισκέπτομαι ως φίλο. Με γεμάτα χέρια πηγαίνουμε στους φίλους μας. Και καθόμαστε και μαγειρεύουμε μαζί τους. Και τρώμε όλοι μαζί. Και κάνουμε παρέα με τα παιδιά τους. Και τα ρωτάμε αν θέλουν λίγο βοήθεια με τα μαθήματα. Και το κάνω όλο αυτό με τη βαθιά πεποίθηση ότι είμαστε ακριβώς το ίδιο. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Δεν μας ανήκει κάτι, ούτε πράγμα ούτε πλάσμα. Μας ανήκουν μόνο οι δυνάμεις μας, όταν είμαστε σε θέση να τις χρησιμοποιήσουμε.

Και χρησιμοποιώ τις δυνάμεις μου: τον εύΧρηστο δημιουργό λόγο. Απευθύνομαι στους φίλους μου, μεγαλόφωνα όταν η συνθήκη μου το επιτρέπει, μέσα στην καρδιά μου στη σιωπή άλλοτε: είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος, άξιος, ικανός, θαυμαστός και θαυματουργός. Οι πρώτοι χαμογελούν ντροπαλά και αφήνονται να τους αγκαλιάσω. Οι δεύτεροι – εκείνοι που συναντώ στο δρόμο, ανεξάρτητα από το αν θα τους αφήσω ένα κέρμα ή ένα κουλούρι στο χέρι ή απλώς θα περάσω τάχα αδιάφορα πλάι τους – ακούν μες στο νου τους το ίχνος από αυτά τα λόγια και ανάβει εκείνη η σπίθα στα μάτια τους.

Πρόσφατα, άρχισα να εκπαιδεύω τους φίλους μου στην τέχνη του εύΧρηστου δημιουργού λόγου. Στην αρχή δυσανασχέτησαν και μάλιστα ένιωσαν λίγο σαν να τους περιπαίζω. Ευγενικά και υπομονετικά, επέμεινα. Και ήρθαν τα αποτελέσματα. Από τα παιδιά πρώτα. Όταν εκπαιδεύεις ένα παιδί να απευθύνεται στον εαυτό του, λέγοντας “είμαι ένας υπέροχος άνθρωπος, θαυμαστός και άξιος και μπορώ να κάνω καταπληκτικά πράγματα σήμερα” γυρίζει από το σχολείο με χαρά, γιατί τα έχει καταφέρει και στο μάθημα και στο διάλειμμα.

‘Ερως και Ψυχή

“beyond light” phot@rt by Aeglie

Καθώς προετοιμάζομαι για τις παρουσιάσεις με θέμα τον έρωτα – όπως αρμόζει στην επόμενη εβδομάδα – στις ομάδες όπου παίζουμε με την τέχνη ευαειζωίας  του εύΧρηστου δημιουργού λόγου, διαβάζω πάλι την ιστορία του Έρωτα και της Ψυχής. Σηκώνομαι, ύστερα, να φτιάξω ένα ζεστό. Σκέπτομαι τους αποσυμβολισμούς. Και, ενώ διαλύω στο ζεστό τσάι μια κουταλιά αρωματικό μέλι, που μου πρόσφερε γενναιόδωρα προχτές η Μαριάννα, αίφνης, η ιστορία είναι ξάστερη και διαυγής:

Ο θεός κρύβει το πρόσωπό του στο σκοτάδι. Ο άνθρωπος τολμά την ανυπακοή: ανάβει το φως. Ο άνθρωπος αναγνωρίζει τον θεό. Ο θεός αποσύρρεται, αλλά επιθυμεί τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος, έχοντας γνωρίσει το θεό, εργάζεται προς αναζήτησή του. Ο θεός επιστρέφει στον άνθρωπο. Η ένωσή τους γεννά χαρά και ευχαρίστηση.

Το θεϊκο στοιχείο (ο Έρωτας είναι θεός) είναι κρυμμένο εντός του ανθρώπου. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος (η Ψυχή είναι πριγκίπισσα) μπορεί να το αντιληφθεί, από τη χαρά που πηγάζει μεσ’ από τα σπλάχνα του και την ομορφιά που εκδηλώνεται στη ζωή του, και έτσι να το αναγνωρίσει. Εργάζεται τότε για να το φωτίσει, να το αναδείξει, να το καλλιεργήσει, να το κερδίσει, να το κατακτήσει (η Ψυχή γίνεται δεκτή στον Όλυμπο). Η ένωση του θεϊκού και του ανθρώπινου στοιχείου γεννά την ηδονή (η κόρη του Έρωτα και της Ψυχής είναι η Ηδονή) την απόλαυση, τη χαρά και την ευχαρίστηση της εκπλήρωσης, της ολοκλήρωσης, της πληρότητας του όντος που είναι ο καθένας από εμάς.

ο χειμώνας

“nude white” phot@rt by Aeglie

Ο χειμώνας, ως εποχή που διανύουμε στην πορεία ενός πνευματικού ταξιδιού, είναι πολύτιμη περίοδος. Ο χειμώνας είναι ευεργετικός. Μας κλείνει μέσα στο σπίτι και μας προστατεύει από τις συνάφειες. Απαιτεί ν’ ανάψουμε τη φωτιά που θα μας ζεστάνει, ενεργοποιώντας το εσωτερικό μας φως. Μας ντύνει με μια κουβέρτα φροντίδα και μας δίνει στα χέρια το βιβλίο της ζωής μας ν’ αναγνώσουμε και την ευκαιρία ν’ αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στις αληθινές διαστάσεις του. Ο χειμώνας μας προετοιμάζει για την αναρρίχηση στους υψηλούς τόπους, όπου μια αστείρευτη άνοιξη γεννά αδιάλειτα την ομορφιά και απαιτεί από μας την ευδοκία και την εύλογη συμμετοχή στη δημιουργία.

παρακμή

“fall into gold” phot@rt by Aeglie

Το φθινόπωρο είναι πολύ τρυφερή εποχή. Το βλέπεις αυτό στη φύση. Τα φύλλα γέρνουν και μαραίνονται, αφήνουν τη δύναμή τους να τα εγκαταλείψει.

Το παλιό επιτρέπει στη δύναμη του κρύου ανέμου να το αποδυναμώσει. Έτσι θα δώσει πιο γρήγορα, πιο εύκολα τη θέση του στο καινούργιο.

Αυτό συμβαίνει και στον άνθρωπο. Αλλά στον άνθρωπο δεν αρέσει η παρακμή – και αυτό είναι φυσικό, διότι ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα, αλλά είναι ον.

γαζία

“blooming gift” phot@rt by Aeglie

Βαδίζω αργά σε αυτό το πλακόστρωτο, λες η σκιά μου με σέρνει
Ο χειμωνιάτικος ήλιος του μεσημεριού ζεσταίνει τη ράχη μου
Οι γαζίες έχουν εξαπλωθεί με τα λιγνά κλαδιά τους ολάνθιστα
Κόβω έναν μαλακό, στρογγυλό, κίτρινο ανθό που ευωδιάζει
Εισπνέω βαθιά
Εκπνέω αργά
Γεννούν τα σπλάχνα μου χαρά, ελαφράδα, ελευθερία

wings

“day flies beyond” phot@rt by Aeglie

a white crane
hovers over the lake
applying freedom

greek version