απόρθητο φως

Πάνω στα κεραμίδια, απέναντι, απόρθητο φως μεσημεριού

Στο ζεστό μπαλκόνι μου, η ησυχία απόλυτη

Γέρνω τα βλέφαρα, καθισμένη πλάι σε μια γλάστρα με βασιλικό

Η ευωδιά του κατευόδιο, με στέλνει μες στο πανταχού παρών

Ανταμώνω εκεί με μια άλλη εκδοχή μου βίωσης

Παρατηρώ, με αφοσίωση, εκείνο το πλάσμα που είμαι

Μιλάει στους ανθρώπους γύρω του

Μιλάει ζεστά, σχεδόν τραγουδιστά

Ελπίζει να ξυπνήσει την επιθυμία της καρδιάς

Κι εδώ με τον λόγο εργάζομαι, συνειδητοποιώ

Είναι στ’ αλήθεια το μόνο εργαλείο του ανθρώπου, σκέφτομαι

Και τότε, εκείνο το πλάσμα που είμαι εγώ, στέκεται σκεφτικό

Γνωρίζω, με βεβαιότητα, ότι με έχει ακούσει

Πράγματι, τώρα κι εκείνο γνωρίζει πώς να συνεχίσει

Ποιο είναι το τραγούδι του να τραγουδήσει

η ψυχή το τραγούδι