ευρυχωρώ

Μια φτενή μικρή φωτεινή καμπύλη φεγγάρι

ανατέλλει, απέναντι

Ολοκληρώνει την τροχιά των ημερών του

Ένας ήλιος ακολουθεί

Εύφωτος και παθιασμένος

Ν’ απολαύσει τον κόσμο

Ερυθριά η αυγή

Ευδία κι εύτολμη με προσκαλεί

Ανοίγω το υψηλό παράθυρο

Το φρέσκο φως απορροφά

το φως που φθίνει

Συγχώνευσα τη γνώση του

Επιτρέπω στο παληό ν’ αποσυρθεί

Το φρέσκο προσκαλώ να ‘ρθει

Ευρυχωρώ τον εαυτό μου

ξέσκεπα

“little mermaid’s cave” phot@art by Aeglie

μι’ απόστροφος φεγγάρι

μια μικρή λευκή καμπύλη

ανάμεσα στα σύννεφα

στον γκριζογάλανο

πίνακα

του εσπερινού ουρανού:

λες να ‘φυγε

το καλοκαίρι;

βραδιάζει πιο νωρίς

αργότερα ξημερώνει

ψυχραίνει το πρωί

τα ξέσκεπα πόδια

αλλά

αργά το μεσημέρι

νωρίς το απόγευμα

τ’ αγκαλιάζει πάντα

η θάλασσα

πίστη

“hidden spring” phot@rt by Aeglie

Δες
Πόσα αστέρια μας κοιτάζουν απόψε
Κι ένας πλανήτης ψηλώνει την ανατολή της νύχτας
Και το φεγγάρι, στο άδειασμα, μόλις
Ξαπλώνει χαμηλά στον ορίζοντα πάνω στ’ ανατολικά βουνά
Που δε βλέπεις μέσα στο σκοτάδι, αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί
Γιατί το στέρεο στέκει στη θέση του και όταν ο ήλιος κρυφτεί πίσω απ’ τη ράχη του κόσμου

άστρα μας έβλεπαν

“city sunset” phot@rt by Aeglie

Ο ήλιος έχει πάει απ’ την άλλη πλευρά
Και το εσπερινό γαλανό μας επιτρέπει
Για λίγο να δούμε, ταξιδεύοντας δυτικά
Τα άστρα που όλη τη μέρα μας έβλεπαν
Καθώς φεύγουν πέρα απ’ τον ορίζοντα

Ρίχνω τα φώτα μου στο δρόμο που οδηγώ
Η πόλη κεντάει το σχήμα της στη νύχτα
Ανάβει τις πλατείες και τους δρόμους
Ανάβουν τα σπίτια τους οι γειτονιές

Αργότερα, στην επαρχιακή διαδρομή
Τη λουσμένη από φεγγάρι ολόγιομο
Χαμηλώνω τα φώτα, τις ταχύτητες
Η νύχτα δεν είναι πάντα σκοτάδι

Μακριά, χαμηλά, λάμπει η θάλασσα
Φέγγουν οι βράχοι που φεύγουν πίσω
Μου δόθηκε να ονομάσω τον κόσμο
Άραγε, στη γλώσσα των αγγέλων
Ποια λέξη λέει τον άνθρωπο;

A Farewell, by Lord Alfred Tennyson

“gold rose” phot@rt by Aeglie

ο αποχαιρετισμός

Κυλάς, κρύο ρυάκι, για τη θάλασσα,
Το τιμητικό σου χαίρε λέει:
Δε θα ‘ναι πια τα βήματά μου πλάι σου
Για πάντα και για πάντα

Κυλάς, αργοκυλάς, μες στα λιβάδια
Ρυάκι κι ύστερα ποτάμι
Πουθενά πια δε θα πηγαίνουμε μαζί
Για πάντα και για πάντα

Μα εδώ θ’ αναστενάζει η σημύδα σου
Κι εδώ η λεύκα σου θα τρέμει
Κι εδώ κοντά σου θα βουίζει η μέλισσα
Για πάντα και για πάντα

Χίλιοι ήλιοι θα χύνονται επάνω σου
Χίλια φεγγάρια θα ριγούν
Μα δε θα ‘ναι τα βήματά μου πλάι σου
Για πάντα και για πάντα

Lord Alfred Tennyson