“fall into gold” phot@rt by Aeglie
Το φθινόπωρο είναι πολύ τρυφερή εποχή. Το βλέπεις αυτό στη φύση. Τα φύλλα γέρνουν και μαραίνονται, αφήνουν τη δύναμή τους να τα εγκαταλείψει.
Το παλιό επιτρέπει στη δύναμη του κρύου ανέμου να το αποδυναμώσει. Έτσι θα δώσει πιο γρήγορα, πιο εύκολα τη θέση του στο καινούργιο.
Αυτό συμβαίνει και στον άνθρωπο. Αλλά στον άνθρωπο δεν αρέσει η παρακμή – και αυτό είναι φυσικό, διότι ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα, αλλά είναι ον.
“white moon dot” phot@rt by Aeglie
ΒΡΟΧΗ
Αυτό εδώ είναι περίπλοκο. Θα χρειαστείς πολλά χέρια.
Θα σε συμβούλευα να τα προετοιμάσεις από πριν.
Εμπρός σου θα βρεθεί πολύ νερό. Μοίρασέ το στα δυο και ένωσε
τις άκρες των δαχτύλων, που
φτάνουν τη γη σχεδόν, δηλαδή, απλώνονται πέρα μακριά από δω και
Στάσου (εδώ μπορείς να προσθέσεις κάποιο ζωντανό αντικείμενο, απλώς
με το αριστερό χέρι μαλακώνεις τα δάχτυλα του δεξιού και κοσκινίζεις, πάντα μαλακά, πίσω μπρος.
ΠΟΥΛΙΑ
Το θέατρο σκιών βασίζεται στα πουλιά. Αυτό έχει να κάνει με το σκοτάδι. Τα πουλιά προτιμούν το σκοτάδι.
Είναι κοινό των παπαγάλων, των κορυδαλλών
βλέπεις μες απ’ αυτό – η πυκνότητα του ατμοσφαιρικού φωτισμού. Ζουν μέσα σε
κάθε αριθμό πραγμάτων. Πράγματα χωρίς αριθμό. Ονόμασέ τα:
δυο πουλιά πετούμενα
δυο πουλιά πετούμενα
απαιτούν και τα δυο χέρια επειδή
τα χέρια είναι πιο εύπλαστα από το υπόλοιπο σώμα
διότι δεν ανήκουν σε αυτό.
“leave tears” phot@rt by Aeglie
autumn leaves are red
and the rain leaves them wet
winter is on path
“fingers’ sun” phot@rt by Aeglie
like a butterfly
hovering over a flower
your fingers touch me
silent white
swayed by the wind
it covers trails
“day flies beyond” phot@rt by Aeglie
a white crane
hovers over the lake
applying freedom
το τέλος του χειμώνα
Πάνω απ’ τον ήσυχο κόσμο, κελαηδά ένα πουλί
ξυπνώντας μονάχο μες στα μαύρα κλαδιά.
Θέλεις να γεννηθείς. Θα γεννηθείς.
Πότε άραγε η οδύνη μου έγινε
εμπόδιο στην ηδονή σου;
Ρίχνεσαι μπρος
μες στο σκοτάδι και το φως ταυτόχρονα
με διψασμένες αισθήσεις
λες κι είσαι κάτι καινούργιο, που θέλει
να εκδηλωθεί
όλο λαμπρότητα, όλο ζωντάνια
δε σκέφτεσαι
τι θα σου κοστίσει,
δε φαντάζεσαι τον ήχο της φωνής μου
παρά σαν κάτι δικό σου –
δε θα την ακούσεις στον άλλο κόσμο,
οπωσδήποτε όχι καθαρά,
όχι σε κελαηδισμό ή φωνή ανθρώπου,
όχι τον αγαπημένο ήχο, μόνο
μια επίμονη αντήχηση
μια βοή που λέει αντίο, στο καλό –
την ίδια αδιάκοπα φράση
που μας δένει μαζί.
“fresh flowered” phot@rt by Aeglie
It’s nobody’s fault
And nothing hurts
I just feel sad
So I sing a song
To form a fresh
Into my mind world
Stars, heavens beyond
Brighten night skies
Beauty into eyes drops
Into hearts delight
Miracles people work
Peace world wide
“light on the rocks” phot@rt by Aeglie
Look at the bright night sky
Look at all those stars
are looking at you tonight
They are also there during day time
You could not see them
with your imperfect eyes
They are beyond sunlight
But they can always look for you
being light
Seven people–or rather, six people and one group–sent me poems for the “Ultraconserved Words” challenge. The prompt was to write a poem using ten or more words from a group of twenty-three words that some linguists believe have been in use since the end of the last ice age. Congratulations to all the participants! Five of the seven poems centered around a mother figure, but besides that, the poems were different in form, tone and–even with a common core of words–diction. All of the words– I, we, thou, ye, who, this, that, what, mother, male/man, not, worm, bark, hand, ashes, fire, to give, to pull, to spit, to flow, and to hear–found a place in at least one of the poems, including ye and thou, not easy words to find use for in 2013.
Where to put poems based on words with ancient etymologies? A dictionary…
View original post 530 more words
singing we create the world 
kind of dialogue