το ‘’εγώ‘’ δεν ανήκει στο ‘’εμείς‘’

Ένα απόσπασμα ουράνιου τόξου απέναντι από το ανατολικό μου παράθυρο – το πολύχρωμο χαμόγελο του ουρανού, που βαραίνει αυτό το απόγευμα από μεγάλα σύννεφα γεμάτα κι έτοιμα να ξεσπάσουν πάλι σε βροχή – οδηγεί τις σκέψεις που μόλις έχει αφυπνίσει το βιβλίο που διαβάζω σε άλλους δρόμους από εκείνους που η συγγραφέας φαίνεται να έχει πρόθεση, ή ίσως όχι;
Έτσι καθώς τα χρώματα – ένα ένα χωριστά, καθένα με τη δική του μοναδική ποιότητα κι αγκαλιά όλα μαζί, στην ίδια καμπύλη ζώνη, που διασχίζει το στερέωμα απ’ άκρη σ’ άκρη – φωτίζουν τη γκρίζα μάζα ουρανού και γης και υπόσχονται μια φρέσκια πόλη πλυμμένη καθαρή, ένα καινούργιο ‘’εμείς‘’ γυρεύει ο άνθρωπος για να φωτίσει την ιστορία του κόσμου:
Γυρεύει το ‘’εμείς‘’ που δεν απενεργοποιεί καθένα από τα διαφορετικά ‘’εγώ‘’ και που δεν τα απομονώνει από τα εγώ που σχηματίζουν ένα άλλο ‘’εμείς‘’
Γυρεύει το ‘’εμείς‘’ που δεν ξεχωρίζει από το ‘’οι άλλοι‘’, παρά μόνο ως προς το έργο πάνω στο οποίο εργάζονται, πράγμα που τελικά ενώνει όλους στην πρόθεση και το σκοπό
Γυρεύει το ‘’εμείς‘’ που συνεισφέρει στην ξεχωριστή εξέλιξη και ανάπτυξη του κάθε ανθρώπου και, ταυτόχρονα, σπρώχνει με θέληση και δύναμη μπροστά σε πρόοδο ολόκληρο το σώμα της ανθρωπότητας
Το ‘’εγώ‘’ δεν είναι πια νεογέννητο στην ιστορία της συνείδησης – οι επιστήμες δίνουν αναλυτικά τα στοιχεία της πορείας του – και καθόλου δε νομιμοποιείται να θρέφεται από το ‘’εμείς‘’
Το ‘’εγώ‘’ οφείλει ν’ αποδεσμεύσει τον ομφάλιο λώρο, ν’ απογαλακτιστεί, να ελευθερώσει τον εαυτό του από τις παιδικές ενοχές και τις εφηβικές αγωνίες, και να αποδεχτεί ότι, αν και κατά καιρούς μαζί με άλλα σχηματίζει κάποιο, δεν ανήκει σε κανένα ‘’εμείς‘’

ολόφρεσκο

“handful’s flowering” phot@rt by Aeglie

Η νύχτα αργεί το βήμα της, αφήνει χώρο από το χρόνο της στην ημέρα

Η μέρα επιμένει, ζεσταίνει τα μεσημέρια της, ανοίγει τα παράθυρά μας

Ο περίπατος βγαίνει ελαφροντυμένος σε καινούργιες διαδρομές

Ολόφρεσκο πράσινο εκεί που είχε καεί το περασμένο καλοκαίρι

Η φύση διορθώνει, θεραπεύει, ελευθερώνει τα τραύματα

Η πληγωμένη γη γίνεται γόνιμο χώμα για τη ζωή από την αρχή

βλέπει μακριά

“north the white” phot@rt by Aeglie

 

Η ησυχία στέκει απεγνωσμένα λευκή και όμορφη – μόνο η φωτιά κάπου κάπου της δίνει ένα ρίγος, η φωτιά πίσω απ’ τη ράχη μου. Κοιτάζω έξω από αυτό το παράθυρο: δε βλέπει πολύ μακριά. Απ’ το θόλο κρέμεται κουρτίνες το χιόνι, μόλις που διακρίνεται η ράχη απέναντι. Η μέρα μοιάζει να φεύγει νωρίς: άναψε φως στην κουζίνα. Το τραπέζι στρώθηκε μετά από μακρύ ταξίδι. Όλοι φτάσαμε, καθένας από άλλη γωνιά των καιρών. Εξουθενωμένοι: εργαστήκαμε σκληρά για να είμαστε εδώ. Είναι η στιγμή που απελπισμένα χρειαζόμαστε τη φαντασία μας: πρέπει να δούμε πού θα πατήσει το επόμενο βήμα – κι ελπίζουμε ότι δεν την έχουμε αμετάκλητα εγκαταλείψει