ο νοτιάς

‘’small white flames’’ phot@rt by Aeglie

α, πώς θεριεύει θυμωμένος ο νοτιάς και ξαναμένος σηκώνεται τον άνεμο και κυνηγά και φουσκώνει κύματα στους βράχους πάνω τα πετά

από τις ερήμους ξεσηκώνει τη σκόνη και απλώνει στους ορίζοντες, τη θέα γύρω σου θολώνει και θέλεις μέσα σου να στρέψεις και να κρύβεσαι

αλλά τότε μαλακώνει και γλυκαίνει, χαμηλώνει και σ’ αφήνει στο φως που είσαι να λουστείς και βαραίνει τα σύννεφα και φέρνουν τη βροχή

αφού ξεπλύνει την πόλη, ξεδιψάσει τη γη, γεμίσει τα ρυάκια, τραγουδήσει τα νερά, τη ράχη του γυρνά, δίνει τότε τη θέση του στον ψυχρό και διαυγή βοριά

άραγε φεύγει για να πάει τη σκόνη και τη θέρμη του αλλού και ίσως μακριά ή μένει κρυμμένος στη σπηλιά του και μελετά τα πάθη εντός του, με την καινούργια σοφία που του χάρισε αυτός ο φρέσκος γύρος του κόσμου

the book of a hundred hands, by Cole Swensen

“white moon dot” phot@rt by Aeglie

ΒΡΟΧΗ

Αυτό εδώ είναι περίπλοκο. Θα χρειαστείς πολλά χέρια.

Θα σε συμβούλευα να τα προετοιμάσεις από πριν.

Εμπρός σου θα βρεθεί πολύ νερό. Μοίρασέ το στα δυο και ένωσε

τις άκρες των δαχτύλων, που

φτάνουν τη γη σχεδόν, δηλαδή, απλώνονται πέρα μακριά από δω και

Στάσου (εδώ μπορείς να προσθέσεις κάποιο ζωντανό αντικείμενο, απλώς

με το αριστερό χέρι μαλακώνεις τα δάχτυλα του δεξιού και κοσκινίζεις, πάντα μαλακά, πίσω μπρος.

ΠΟΥΛΙΑ

Το θέατρο σκιών βασίζεται στα πουλιά. Αυτό έχει να κάνει με το σκοτάδι. Τα πουλιά προτιμούν το σκοτάδι.

Είναι κοινό των παπαγάλων, των  κορυδαλλών

βλέπεις μες απ’ αυτό – η πυκνότητα του ατμοσφαιρικού φωτισμού. Ζουν μέσα σε

κάθε αριθμό πραγμάτων. Πράγματα χωρίς αριθμό. Ονόμασέ τα:

δυο πουλιά πετούμενα

δυο πουλιά πετούμενα

απαιτούν και τα δυο χέρια επειδή

τα χέρια είναι πιο εύπλαστα από το υπόλοιπο σώμα

διότι δεν ανήκουν σε αυτό.

απέραντη ξένη μητρική χώρα

Ανδρέας Ξενικάκης
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ
ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

Αυτή δεν είναι μια καθημερινή ιστορία. Ούτε ασυνήθιστη, ωστόσο. Με τον απλό και καθημερινό λόγο, που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να μας την αφηγηθεί, αναδεικνύεται η δύναμή της.
Η Ελένη ενηλικιώνεται και αποφασίζει ν’ αναζητήσει τη βιολογική της μητέρα, γιατί νιώθει απεγνωσμένη την ανάγκη ‘’… να ελευθερώσει τον εαυτό της από την αβάσταχτη πίκρα της εγκατάλειψης…’’
Για να συναντήσει τη βιολογική της μητέρα, η Ελένη πρέπει να ταξιδέψει στη μακρινή Κίνα – και εκεί να την αναζητήσει. Είναι μόλις δέκα οχτώ χρονών. Πρόθυμα δέχεται τη βοήθεια οικογενειακών φίλων και τη συντροφιά της καλύτερής της φίλης στο μακρύ ταξίδι. Το πιο σημαντικό, φέρει στην καρδιά της την αγάπη που γενναιόδωρα έχει απολαύσει από τους θετούς γονείς της και στο νου της τη συμβουλή της πολυαγαπημένης θετής γιαγιάς: …«Όταν βελτιώνεις τις ζωές των άλλων βελτιώνεις και τη δική σου. Η ζωή σου γίνεται πιο πλούσια.»…
Κατά τη διαδικασία της αναζήτησης, στην απέραντη ξένη μητρική χώρα, η Ελένη βλέπει τη φωτογραφία της μητέρας της σ’ ένα συγγενικό σπίτι. ‘’… η Ελένη ένιωσε να λυτρώνεται, χωρίς να καταλαβαίνει από τι ακριβώς. Της φάνηκε πως κατά κάποιο τρόπο, ενώθηκε με το παρελθόν της μέσα από τη φωτογραφία…’’
Ταξιδεύοντας με διάφορα μέσα, από τη μια πόλη στο άλλο χωριό, ακολουθώντας τις πληροφορίες που έπαιρνε σε κάθε σταθμό, η Ελένη κατέληξε στον τελευταίο σταθμό ζωής της βιολογικής μητέρας της. Εκεί την περίμενε: ‘’… ένα φύλο χαρτί, με σκόρπια ιδεογράμματα πάνω του … ένα βάζο από πορσελάνη … «Εδώ τους νεκρούς τους καίνε» μουρμούρισε ο Παντελής …’’
‘’… Τότε της φάνηκε πως σιώπησε το αεράκι και σταμάτησε εντελώς η βροχή …’’

το φως των ματιών σου

“together” phot@rt by Aeglie

Κοίτα η νύχτα πώς πυκνώνει γύρω
Τυλίγει υγρά δίχτυα πιο κοντά όλο και πιο κοντά μας
Κρύβει την πορεία
Ούτε έχεις δικαίωμα – σε τέτοιους καιρούς – να ξοδέψεις ενέργεια
Υποχρεώνεσαι να οδηγείς με χαμηλά φώτα
Χαμηλές ταχύτητες, επίσης
Αφού ο δρόμος είναι κρυμμένος μέσα στη βροχή των ζοφερών προγνώσεων
Και τότε ανακαλύπτεις το φως των ματιών σου
Το ρίχνεις μπροστά με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου
Διαρρηγνύεις το υφάδι του φόβου
Με καινούργια ματιά, αναπτύσσεις τη δική σου ταχύτητα
Ο συνοδοιπόρος λέει ‘πιο σιγά, δε βλέπω’
‘Ρίξε εμπρός το φως των ματιών σου’ τον προτρέπεις
Κι ως να το βρει εντός του, περιγράφεις τη μαγεία της νυχτερινής διαδρομής
Και υπόσχεσαι ότι θα βγείτε κατευθείαν στην αυγή
Μαζί

english version

ο δρόμος του νερού

ο γκρίζος δρόμος κυλάει ανάμεσα στις λοφοσειρές, κορμιά από πέτρα ξαπλωμένα απ’ την αρχή του κόσμου επάνω στην κυρτή ράχη της γης, στεφανωμένα με αρχαίους ελαιώνες – τα δέντρα έχουν ορίσει τον καρπό τους αυτή την εποχή του χρόνου – κι ο ουρανός έχει χαμηλώσει, έχει σφίξει τον τόπο μέσα σε μια αγκαλιά βροχή και καταιγίδα κι έχει ανοίξει πάλι στο έδαφος τους παλιούς δρόμους του νερού, οδηγώντας την αιώνια διαδρομή ως τη θάλασσα, ενώ τινάζουν τις χορδές τους οι αστραπές κι οι κεραυνοί χτυπούν τα τύμπανα – να ταξιδεύω πάντα με την ορχήστρα που ξεπλένει τη σκόνη και ξεδιψά τα χώματα

δάκρυ

“sky waves” phot@rt by Aeglie

κεντούν το αθόρυβο διάφανο τραγούδι τους οι σταγόνες της βροχής, πάνω στο υγρό γαλάζιο πάπλωμα που κυματίζει κι έρχεται, όλο έρχεται, καταβρέχοντας το βράχο όπου έφηβη είχα χαράξει τ’ όνομά σου

έξω ένα φύλλο

“inner light” phot@rt by Aeglie

Γυρίζω σελίδα κι ακούω την ησυχία να σχίζεται
Ποιος ξέρει πόση ώρα έχει εγκατασταθεί η σιωπή
Αφήνω το βιβλίο να γλιστρήσει στο χαλί και
ό,τι διάβαζα καταλαγιάζει στο νου μου
Ακούω την αναπνοή μου μόνο και την κρατώ
στιγμούλες κι αφουγκράζομαι
Το σπίτι ανασαίνει ανήσυχα
Τα βιβλία απέναντι ψιθυρίζουν ιστορίες
Διστακτικά μετακινούμαι στη θέση μου και
το μαξιλάρι αναστενάζει
Έξω ένα φύλλο πέφτει, αργά περνά μπρος απ’ τον
δεύτερο όροφο
Κρατώ την ανάσα μου και το ακούω να σέρνει
στο δρόμο
Πνοή ανέμου σφυρίζει
Έξω ένα φύλλο πέφτει – αίφνης φυσά δυνατότερα – με θόρυβο
μες στο μπαλκόνι μου
Και φέρνει βροχή
Σηκώνομαι ν’ ανοίξω στον καιρό
Έξω ένα φύλλο έχει πέσει και ψάχνει τη γη