ο δρόμος του νερού

ο γκρίζος δρόμος κυλάει ανάμεσα στις λοφοσειρές, κορμιά από πέτρα ξαπλωμένα απ’ την αρχή του κόσμου επάνω στην κυρτή ράχη της γης, στεφανωμένα με αρχαίους ελαιώνες – τα δέντρα έχουν ορίσει τον καρπό τους αυτή την εποχή του χρόνου – κι ο ουρανός έχει χαμηλώσει, έχει σφίξει τον τόπο μέσα σε μια αγκαλιά βροχή και καταιγίδα κι έχει ανοίξει πάλι στο έδαφος τους παλιούς δρόμους του νερού, οδηγώντας την αιώνια διαδρομή ως τη θάλασσα, ενώ τινάζουν τις χορδές τους οι αστραπές κι οι κεραυνοί χτυπούν τα τύμπανα – να ταξιδεύω πάντα με την ορχήστρα που ξεπλένει τη σκόνη και ξεδιψά τα χώματα

λευκός εξώστης

“tree lights up”phot@rt by Aeglie

Από μακριά η πόλη
ένα βούισμα ανεπαίσθητο
αχνός αχός άλλου κόσμου
κρυμμένη μέσα σε
μια θάλασσα από σύννεφα
Ο δρόμος συνεχίζει
στην άκρη του γκρεμού
με σίγουρο βήμα
διαχωρίζει τα δάση
διασχίζει την πέτρα
Η τελευταία πλαγιά
λευκός εξώστης
κρεμασμένος
με διάφανο δίχτυ
από το στερέωμα
Η κορυφή το κατώφλι
στην ειρήνη του σύννεφου
στη διαύγεια της σκίασης
στο τραγούδι της σιωπής