Μια φτενή μικρή φωτεινή καμπύλη φεγγάρι
ανατέλλει, απέναντι
Ολοκληρώνει την τροχιά των ημερών του
Ένας ήλιος ακολουθεί
Εύφωτος και παθιασμένος
Ν’ απολαύσει τον κόσμο
Ερυθριά η αυγή
Ευδία κι εύτολμη με προσκαλεί
Ανοίγω το υψηλό παράθυρο
Το φρέσκο φως απορροφά
το φως που φθίνει
Συγχώνευσα τη γνώση του
Επιτρέπω στο παληό ν’ αποσυρθεί
Το φρέσκο προσκαλώ να ‘ρθει
Ευρυχωρώ τον εαυτό μου
Ο φθινοπωρινός ήλιος γλυκαίνει με τη γη
Το φθινοπωρινό φως βαδίζει τρυφερά πάνω στο σώμα της
Η μέλισσα δίνει το εσπερινό φιλί στην εύανθη ερείκη
και μπαίνει στην κυψέλη της να εργαστεί
Ήλιο μεταβολίζει, όλη τη νύχτα, φως ευκαρπεί
Το πρωί προσφέρει στον άνθρωπο γλυκιά θρέψη
Ευφρόσυνος ο λόγος του δημιουργεί τον κόσμο της
Πληρότητα και πλησμονή, χαρά που έχει όλη η γη
Οι αγκαλιές μας ανοιχτές, ο έρως μέσα στις καρδιές
Ένα παιχνίδι είν’ η ζωή, μικρό παιδί μας οδηγεί
Αυλή γεμάτη με χαρές, τραγούδια και γλυκές φωνές
Τα περιβόλια εύανθα, τα δένδρα όλα εύκαρπα
Της μέλισσας είν’ το φιλί, που δίνει γεύση θεϊκή
Πλάσματα γενναιόδωρα τροφή παράγουν θρεπτική
Η γη μητέρα στοργική, ευρύχωρη, φιλόξενη
Πολύχρωμα λιβάδια εδώ, ανάμεσα τους ποταμός
Ελεύθερος ο άνθρωπος, ο κόσμος του αρμονικός
Πόλεις, λιμάνια και χωριά, πλουσιοπάροχα αγαθά
Απολάμβανει ο καθείς ό,τι καλό δημιουργεί
Με κάθε λέξη, που μιλά, εκπληρώνει τα όνειρα
Και εκδηλώνει θαυμαστά την ευαειζωία μας
Η νύχτα πυκνή
Μα τα πουλιά τραγουδούν
Ήλιος γεννιέται
Ιούλιος ήλιος φωτίζει
Το απογευματινό ταξείδι
Ασημένιος ο δρόμος ανάμεσα
Πευκόφυτες όχθες τρέχουν πίσω
Ψηλά μακριά γυμνός βράχος
Ευπνέει ζώσα η ψυχή
Τη χαρά της διαδρομής
Κίνηση είναι η ελευθερία
Προς την κατεύθυνση
Από όπου έρχεται
Το κάλεσμα
ο τίτλος μπαίνει μέσα σε εισαγωγικά διότι προέρχεται από το τελευταίο κάλεσμα μιας αξιοσημείωτης ταινίας: η νηπιαγωγός, the kindergarten teacher
“green brings forth red” phot@rt by Aeglie
Αυτό που με μαγεύει στο καλοκαίρι είναι η ίδια η ζέστη. Τα κύτταρα διαστέλλονται, οι πόροι ανοίγουν, ο ιδρώτας κυλά. Διευρύνομαι, με αυτή την απολαυστική νωχέλεια, κάτω από την αμφίβολη σκιά των φύλλων ενός πλατάνου μες στο κέντρο της πόλης. Η πόλη λείπει διακοπές. Βαδίζω σε πλατύτερους δρόμους το πρωί και το βραδάκι και η δροσιά είναι όλη δική μου. Αλλά το μεσημέρι; Το μεσημέρι αράζω κάτω από τις φυλλωσιές που τραγουδάει τ’ αγέρι – παίζω κρυφτό με τον αύγουστο ήλιο.
Το να συγχωρείς είναι της σοφίας: είναι ειρήνη, ανοιχτή γαλάζια ακύμαντη πρωινή βαρκάδα
Το να ζητάς συγχώρεση είναι της γενναιότητας: είναι η μάχη του ήλιου που είσαι και παραδίνεσαι στην αγκαλιά μου νικητής
“just summer” phot@rt by Aeglie
Το τραγούδι της επιστροφής της τράτας
Το τραγούδι του τζίτζικα
Αμέτρητοι τζίτζικες φωλιάζουν μες στις φυλλωσιές των πεύκων που οι ρίζες τους αγκίστρωσαν σε χώματα αλμυρά
Βαδίζω απέναντι στον ήλιο – με πείσμα κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά στο πρόσωπό του
Πάνω απ’ το κεφάλι μου κρέμεται βράχος
Δίπλα στο βήμα μου πέφτει γκρεμός
Το κύμα σφυρίζει έναν αρχαίο ρυθμό
Η αρχή του κόσμου έρχεται
“hidden spring” phot@rt by Aeglie
Δες
Πόσα αστέρια μας κοιτάζουν απόψε
Κι ένας πλανήτης ψηλώνει την ανατολή της νύχτας
Και το φεγγάρι, στο άδειασμα, μόλις
Ξαπλώνει χαμηλά στον ορίζοντα πάνω στ’ ανατολικά βουνά
Που δε βλέπεις μέσα στο σκοτάδι, αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί
Γιατί το στέρεο στέκει στη θέση του και όταν ο ήλιος κρυφτεί πίσω απ’ τη ράχη του κόσμου
“city sunset” phot@rt by Aeglie
Ο ήλιος έχει πάει απ’ την άλλη πλευρά
Και το εσπερινό γαλανό μας επιτρέπει
Για λίγο να δούμε, ταξιδεύοντας δυτικά
Τα άστρα που όλη τη μέρα μας έβλεπαν
Καθώς φεύγουν πέρα απ’ τον ορίζοντα
Ρίχνω τα φώτα μου στο δρόμο που οδηγώ
Η πόλη κεντάει το σχήμα της στη νύχτα
Ανάβει τις πλατείες και τους δρόμους
Ανάβουν τα σπίτια τους οι γειτονιές
Αργότερα, στην επαρχιακή διαδρομή
Τη λουσμένη από φεγγάρι ολόγιομο
Χαμηλώνω τα φώτα, τις ταχύτητες
Η νύχτα δεν είναι πάντα σκοτάδι
Μακριά, χαμηλά, λάμπει η θάλασσα
Φέγγουν οι βράχοι που φεύγουν πίσω
Μου δόθηκε να ονομάσω τον κόσμο
Άραγε, στη γλώσσα των αγγέλων
Ποια λέξη λέει τον άνθρωπο;
“gold rose” phot@rt by Aeglie
ο αποχαιρετισμός
Κυλάς, κρύο ρυάκι, για τη θάλασσα,
Το τιμητικό σου χαίρε λέει:
Δε θα ‘ναι πια τα βήματά μου πλάι σου
Για πάντα και για πάντα
Κυλάς, αργοκυλάς, μες στα λιβάδια
Ρυάκι κι ύστερα ποτάμι
Πουθενά πια δε θα πηγαίνουμε μαζί
Για πάντα και για πάντα
Μα εδώ θ’ αναστενάζει η σημύδα σου
Κι εδώ η λεύκα σου θα τρέμει
Κι εδώ κοντά σου θα βουίζει η μέλισσα
Για πάντα και για πάντα
Χίλιοι ήλιοι θα χύνονται επάνω σου
Χίλια φεγγάρια θα ριγούν
Μα δε θα ‘ναι τα βήματά μου πλάι σου
Για πάντα και για πάντα
singing we create the world 
kind of dialogue