λευκοκαιρία

“white light” phot@rt by Aeglie

Ακούω την ησυχία

Κι έναν εύτολμο κελαηδισμό

Λίγο πριν χαράξει η αυγή

Χιόνιζε αποβραδίς

Μετακινώ την κουρτίνα

Κοιμάμαι πάντα με ανοιχτά παραθυρόφυλλα

Ναι, έχουμε λευκοκαιρία σήμερα

Τι χαρά

Σηκώνομαι ευθύς

Βγαίνω στην πρωινή νύχτα

Ακούω την ανάσα του κόσμου

Ακούω το δάκρυ στα μαγουλά του

Τι χαρά, ακούω απ’ την καρδιά του

Κι άλλος ένας εύψυχος κελαηδισμός

Αρχίζει το φως

Η μέρα μαλακώνει το λευκό

Κάτω από το νέφος του χιονιού που έρχεται

Φυσάει τώρα λίγο, δηλαδή καθόλου

Δεν είναι άνεμος αυτό

Είναι το απόλυτο αθόρυβο

Μα οι νιφάδες έστησαν χορό

Τι χαρά

Για λίγα λεπτά, αφοσιωμένη, παρακολουθώ

Αίφνης, πέφτουν κάθετα, ξανά, νωχελικά

Διότι έχουν ακυρώσει τη βαρύτητα

Και μόνο στρώνονται κάτω από τα βήματά μας

Για να μαλακώσουν τον αχό του πατήματος

Να πηγαίνουμε μαλακά, τρυφερά προς τον σκοπό

Να βαδίζουμε ευγενικά, διακριτικά, με σεβασμό προς την πρόθεση

ζεστή πέτρα

“blue mirror” phot@rt by Aeglie

το κορμί απλωμένο πάνω στην αρχαία ζεστή πέτρα
μάτια ελαφρά κλειστά: αναλύει χρώματα ο ήλιος του μεσημεριού κάτω απ’ τα βλέφαρά μου
το εντός μου φως ακούει την ησυχία, σηκώνει τα πέπλα
ο κόσμος γεννιέται αδιάλειπτα μέσα μου
ανοίγω το βλέμμα: άνεμος χορεύει ψηλά
λικνίζονται αθόρυβες, φρεσκόφυλλες οι κορυφές της αιώνιας λεύκας

σωπαίνεις αλλού

“blue mirror” phot@rt by Aeglie

Αυτή η θλίψη με ησυχάζει
Τα σύννεφα φέρνουν κοντά τον ουρανό
Η σκιά δε μου κρύβει τα μάτια σου
Μαλακά ακουμπάς το χέρι μου
Σωπαίνεις αλλού
Περπατάμε μαζί τόσα χρόνια
Από τότε που έφυγες
Βαδίζεις στο πλάι μου
Σε βλέπουν μυστικά τα παιδιά

για το φόβο

Την ησυχία που έχει εγκατασταθεί στο σπίτι απόψε αναστατώνει ο ήχος του ελικόπτερου. Πάνω απ’ το κέντρο της πόλης κινείται και παρακολουθεί τις εκδηλώσεις και τις διαδηλώσεις για το φόβο των επεισοδίων – για το φόβο. Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο ένα παιδί 15 χρονών έπεσε νεκρό στο πλακόστρωτό της κι ένα χέρι που εκείνη είχε οπλίσει έκανε έναν άντρα δολοφόνο.
Η γωνιά του φονικού με παρακινεί συχνά να παρακάμψω την καθημερινή μου διαδρομή και να σταθώ λίγες στιγμές εκεί για να σκεφτώ ότι η μόνη δυνατότητα που έχει εξασκήσει τόσο αποτελεσματικά ο άνθρωπος είναι η αφαίρεση της ζωής του ανθρώπου.

γίνου το φως που είσαι