οδός ευπνοής

“sky’s breathing” phot@rt by Aeglie

Τα βήματα νωχελικά βαριά αργά βουλιάζουν μες στην αμμουδιά

Ένα ένα τα πέλματα σηκώνονται κι από τα δάχτυλα στάζουν οι κόκκοι της άμμου

Αριστερά ευκάλυπτοι αλμυρίκια

Δεξιά αφράτα λευκά κύματα

Ο άνεμος

Οι τζίτζικες

Καλοκαιρινό μεσημέρι

Αφήνω το κορμί μου να πλαγιάσει επάνω στον κορμό ενός ευκάλυπτου

Μεγάλο δέντρο

Η αγκαλιά μου μικρή

Η αγκαλιά μου μεγαλώνει

Η αγκαλιά μου τον τυλίγει

Και τον ήλιο μαζί

Και όλη τη γη

Όλη η γη έχει εδώ καλοκαίρι

Όλη η γη έχει τώρα μεσημέρι

Τα φύλλα του αγγίζουν το πρόσωπό μου

Κόβω ένα και το τσακίζω

Σ’ ευχαριστώ, του απευθύνομαι

Εισπνέω το άρωμά του

Ανοίγει πλατιά η οδός ευπνοής

Ευγνωμονώ τις ανοιχτές οδούς

Κύμα το κύμα φέρνουν στα πόδια μου

Καινούργια ολόφρεσκα δώρα

Βήμα το βήμα με φέρνουν τα πόδια μου

Εκεί που ανήκω τώρα

ήταν εκείνο το χαϊκου

«…

Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, δυο στίχοι έτρεχαν μες στον νου μου:

Το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο.

Χαρά απνευστί!

Τις επόμενες ημέρες, έγραψα στο τετράδιό μου αυτά τα λόγια. Α, μα αυτό είναι ένα χαϊκου, σκέφτηκα, καθώς το τοποθετούσα πάνω στις γραμμές. Δεν είχα ποτέ τολμήσει να εξασκηθώ σε αυτόν τον τόσο συμπυκνωμένο τρόπο γραφής. Και, αν και από τότε έχω γράψει μερικά ακόμα, δεν είμαι στ’ αλήθεια εξοικειωμένη με αυτά τα μικρά πολύτιμα πετράδια.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα τετράδιά μου σταδιακά άδειαζαν και ανανεώνονταν, καθώς εκδόθηκαν τρεις ποιητικές συλλογές με τα πρωτόλειά μου. Τα ποιήματα, που έμεναν πίσω, καθαρογράφονταν σε καινούργια τετράδια. Και όλα, άλλο λίγο κι άλλο λίγο περισσότερο, διορθώνονταν και αναθεωρούνταν και κάποια διαγράφονταν ολόκληρα ή γράφονταν εξαρχής, αν υπήρχε μέσα στα σπλάχνα μου ακόμα η αιτία τους. Το μόνο, που έμενε ακριβώς όπως είχε γεννηθεί, ήταν εκείνο το χαϊκου της ‘Μπλε’ ταινίας.*

Τότε, του έδωσα τον τίτλο του: ‘φλάουτο’.

Το φλάουτο πρωταγωνιστεί σε αυτήν την ταινία.

Και η αγάπη.

…»