ο ουρανός ανάποδα

“sunset blue mirror” phot@rt by Aeglie

Εσπερινά χρώματα ξαπλωμένα ψηλά σε όλο το θόλο. Αλλού σκιερά – εκεί όπου ο ήλιος έχει κιόλας βασιλέψει, αλλού φωτεινά – εκεί που ακόμα ο ήλιος βλέπει. Άλλοτε διάφανα – στον αίθριο ουρανό, άλλοτε συμπαγή – όπου ο βοριάς σηκώνει σύννεφα. Ανατολικά, μια πράσινη πλατιά κορδέλα πάνω από τη λοφογραμμή. Πράσινο σαν αυτό που βλέπουμε στις θάλασσες, αλλά πιο φωτεινό, σαν χαμογελαστό.
Είναι αρκετά χρόνια – οδηγούσα, θυμάμαι – η Ελένη Καραϊνδρου έδινε συνέντευξη στο Τρίτο Πρόγραμμα. Έλεγε: την πρώτη φορά που αντίκρισα τη θάλασσα νόμιζα ότι ήταν ο ουρανός ανάποδα.
Άραγε, πώς είναι τα πλάσματα που ζουν στους βυθούς των ουρανών; Σίγουρα αναπνέουν καθαρό οξυγόνο: τα φλογίζει και δεν τα καίει. Σίγουρα εργάζονται με χαρούμενο μόχθο: τα εμπνέει, δεν τα μαραίνει. Σίγουρα η κρίση τους είναι σοφή: τα πλουτίζει και δεν τα στερεί.
Ο άνθρωπος και ο ουρανός του. Πάντα ψηλά κοιτάζουμε για να μπορέσουμε να δούμε το καλλίτερο. Από εκεί περιμένουμε τη συντέλεια του κόσμου: καλούμε, δηλαδή, τους ουρανούς να συντελέσουν ώστε να κάνουμε με τη συμβολή τους τον κόσμο μας τέλειο.