φτώχεια και πλούτος

“nude before sky” phot@rt by Aeglie

Αντιφωνητής: Δε γράφεις πια. Απορώ με σένα. Δεν έχεις λόγια να πεις; Δεν έχεις λόγο να λέγεται; Τίποτα για τον τόπο μας που γλιστρά στη φτώχεια;

Αίγλη: Κατά καιρούς κάνω μια παύση. Συχνά, όταν η ζωή με παρασύρει με τις απαιτήσεις της. Άλλωστε, αν και λατρεύω το πάθος, αγαπώ μάλλον τη σοφία. Έτσι, προτιμώ να γράφω όταν οι αισθήσεις μ’ εφοδιάζουν με το καταστάλαγμα.
Είναι και το άλλο: ο λόγος μου είναι άλλος – και, αφού δεν μπορώ εύκολα να τον μοιραστώ και τον επεξεργάζομαι βασικά μόνη, θέλει το δικό μου χρόνο για να σχηματιστεί.
Στ’ αλήθεια, δε βλέπω κάτι να γλιστράει. Ζήσαμε μέσα σε προστατευμένη ευημερία αρκετά χρόνια, στους χαμηλούς τόπους. Είναι καιρός ν’ ανηφορίσουμε, τώρα.
Καθώς σκαρφαλώνουμε ο καιρός αλλάζει. Ο χειμώνας που ανταμώνει μαζί μας, ωστόσο, δεν είναι εχθρός. Μας δίνει το χρόνο και τα εφόδια να προετοιμαστούμε κατάλληλα για την αναρρίχηση στους υψηλότερους τόπους, όπου ένας βαρύς χειμώνας έχει εγκατασταθεί και περιμένει να φτάσουμε και οριστικά να εγκαθιδρύσουμε την άνοιξη και το καλοκαίρι, την ευανθία και την ευκαρπία που πηγάζουν μες από τα σπλάχνα μας και από την εμπνευσμένη βούλησή μας.
Είναι δική μας υπόθεση η σωστή εξάσκηση και η κατάλληλη εξάρτυση. Είναι στο χέρι μας να βρούμε τον τρόπο να βγούμε στο δρόμο. Και δεν είναι λόγος να κρυβόμαστε στις σπηλιές και τ’ απάγκια, στήνοντας σκηνικά μάχης και, επιδιδόμενοι σε θέατρα αθλοπαιδιών, ν’ αφήνουμε τον καιρό να περνά μακριά μας.
Μας αξίζει το ωραίο και το υψηλό. Μπορούμε ν’ ανεβούμε. Να εκτεθούμε στους ανέμους, τις βροχές και τα χιόνια. Να συναντήσουμε τους χειμώνες μας και να τους χαρίσουμε την άνοιξή τους.
Δεν έχουμε παρά να ρίξουμε εμπρός στο βήμα μας το εντός μας φως – με όλον του τον πλούτο.