ΑργυροΣέληνες

Ο χρόνος, που πέρασε, πολλά και ποικίλα δώρα μου πρόσφερε

Το πιο πολύτιμο, ένα φρέσκο βιβλίο: ΑργυροΣέληνες

Ένας διάλογος σε μορφή ποίησης, που έχει συγγραφεί κατά τη διάρκεια μιας εικοσαετίας

Αυτό το βιβλίο, από την αρχή, φλέρταρε χειρόγραφες όψεις

Σκέφτηκα να προσλάβω έναν καλλιγράφο, αλλά είχε αντιρρήσεις

Ως που με έπεισε να εξασκηθώ, για να το γράψω η ίδια εγώ

Αφιέρωσα περί τον ένα χρόνο για να μάθω το χέρι μου να κρατάει το στυλό και να γράφει στο χαρτί, όπως έκανε άλλοτε, μετά από πολλά χρόνια στα πληκτρολόγια

Και ήρθε η στιγμή που έβλεπα ότι έγραφα καθαρά και όμορφα

Τότε μπήκα στην τελική ευθεία και ήταν αρχή του καλοκαιριού

Βρήκα μπλοκ στο σωστό μέγεθος και άρχισα να το στήνω και να σχεδιάζω μες στις σελίδες του

Κάθε σελίδα γράφηκε πολλές φορές και κάθε φορά, που κάτι δεν γραφόταν αρκετά όμορφα, κάτι άλλο ήθελε να διορθωθεί

Τον Σεπτέμβριο άρχισα να ζητώ προσφορές από τα ψηφιακά τυπογραφεία

Από τον Νοέμβριο το έχω στα χέρια μου

Το ξεφυλλίζω, σαν τον αγαπημένο μου, γνωρίζω κάθε πόντο του κορμιού του

Μυρίζω, στον ιδρώτα των λέξεων, τις επιγνώσεις, που ανοίγουν τα φτερά τους και με ταξιδεύουν βαθιά κι ελεύθερα μες στον Έρωτα

ανοιχτή επιστολή

“I love health I heal love” drawing by Aeglie

 

Αγαπημένε φίλε,

Μαθητεύεις στην τέχνη ευαειζωίας ‘’εύΧρηστος δημιουργός λόγος‘’ και γνωρίζεις ότι οι λέξεις εμπεριέχουν την δυνατότητα της υλοποίησής τους

Ό,τι σκέφτεσαι, ό,τι μιλάς, ό,τι γράφεις αποτελείται από λέξεις τις οποίες εσύ με την βούλησή σου ενεργοποιείς και προσκαλείς να υλοποιηθούν στον εαυτό σου, στη ζωή σου, στο περιβάλλον σου

Ο λόγος είναι δημιουργός – ονομάζει ό,τι υπάρχει και δίνει ύπαρξη σε ό,τι ονομάζει – κι εσύ μαθητεύεις να τον χρησιμοποιείς εύχρηστα, ώστε να δημιουργείς αυτό που είναι η αυθεντική σου βούληση

Είναι η γνήσια επιλογή σου να είσαι στόχος εκμετάλλευσης;

Διότι συνεχώς σκέφτεσαι και συζητάς για κείνους που εκμεταλλεύονται τις συνθήκες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους

Αν δεν είναι έτσι, αν η αυθεντική σου επιθυμία είναι να συναλλάσσεσαι με τίμιους ανθρώπους, απλώς παρατήρησε, σκέψου και σχολίασε μόνο τις τίμιες πράξεις

Και τότε, ως δια μαγείας, η τιμιότητα, ακούγοντας την πρόσκλησή σου, υλοποιείται κι ανακαλύπτεις ότι πριν απ’ όλους εσύ ο ίδιος δεν εκμεταλλεύεσαι πια τον εαυτό σου, αλλά μάλλον τον ευεργετείς

Είναι η γνήσια επιλογή σου να ζεις μες στη στέρηση και τις ελλείψεις;

Διότι πάντα σκέφτεσαι και λες ότι κάτι σου λείπει, ότι κάτι δεν μπορείς ν’ αποκτήσεις, ότι κάτι δεν έχεις ν’ απολαύσεις

Αν δεν είναι έτσι, αν η αυθεντική σου επιθυμία είναι να έχεις όλα τα καλά και να τα απολαμβάνεις με χαρά, απλώς παρατήρησε και απόλαυσέ τα όλα όσα ήδη έχεις στο εδώ και τώρα – διότι το εδώ είναι παντού και το τώρα είναι πάντα

Και τότε, έτσι μαγικά, ο πλούτος, ακούγοντας την πρόσκλησή σου, έρχεται κι εκδηλώνεται ακόμα πιο πλουσιοπάροχα στην πλούσια ζωή σου

Είναι η γνήσια επιλογή σου να είσαι στόχος ασθενειών;

Διότι διαρκώς σκέφτεσαι και μιλάς για ασθένειες και αρρώστιες κι αδυναμίες

Αν δεν είναι έτσι, αν η αυθεντική σου επιθυμία είναι να είσαι υγιής και να ζεις μέσα σ’ ένα υγιές ανθρώπινο και φυσικό περιβάλλον, απλώς παρατήρησε και συζήτησε για την υγεία και την ευεξία, όπου κι αν την εντοπίζεις να εκδηλώνεται

Και τότε, να το θαύμα: η υγεία, ακούγοντας την πρόσκλησή σου, ενεργοποιείται ακόμα καλλίτερα κι ευρύτερα στο σώμα σου, στις σχέσεις σου και στον χώρο που σε περιβάλλει

Είναι η γνήσια επιλογή σου να ζεις μες στον φόβο σου και τον θυμό;

Διότι μιλάς συνέχεια θυμωμένα για όλα αυτά που σε φοβίζουν, για ό,τι νομίζεις ότι θα σε βλάψει κι ότι σ’ έχει βάλει στόχο, όχι για καλό

Αν δεν είναι έτσι, αν η αυθεντική σου επιθυμία είναι να έχεις ειρήνη στην καρδιά και στον νου διαύγεια και να χαίρεσαι τη ζωή μ’ εμπιστοσύνη, απλώς παρατήρησε όλες τις ωραίες πράξεις, που λαμβάνουν χώρα μέσα σε αυτήν την συνθήκη της πανδημίας, όλους αυτούς τους ωραίους ανθρώπους που εργάζονται – με πείσμα και σε πείσμα – για την υγεία, την ευεξία και τη χαρά των ανθρώπων και για την ευημερία, την ειρήνη και την πρόοδο των λαών

Και τότε, το θαύμα συμβαίνει και η λύση εμφανίζεται και η θεραπεία αποκαθιστά την ευρυθμία κι ελευθερώνει τις διόδους της αναπνοής και της ενεργειακής ευροής κι ευφραίνει τον σύμπαντα κόσμο

εύΧρηστος δημιουργός λόγος και Έρωτας

“let us be one” dr@wn by Aeglie

Ο έρωτας είναι ένα πεδίο της ζωής μας στο οποίο μπορούμε να παρέμβουμε βελτιωτικά και απελευθερωτικά, χρησιμοποιώντας την τέχνη του εύΧρηστου δημιουργού λόγου.

Ο έρωτας μας ελευθερώνει και μας εφοδιάζει με την έμπνευση και την εφευρετικότητα, που χρειαζόμαστε, ώστε να κάνουμε τη ζωή μας ένα έργο τέχνης.

Σε προηγούμενους κύκλους μαθημάτων, έχουμε επεξεργαστεί τον έρωτα, μαζί με άλλα θέματα, στα πλαίσια του πεδίου των σχέσεων.

Πρόσφατα, με αφορμή το γεγονός ότι ο καινούργιος κύκλος ξεκινά στις 14 Φεβρουαρίου, την ημέρα που έχει αφιερωθεί στους ερωτευμένους, επέλεξα να κάνω μια αλλαγή: έβγαλα τον έρωτα από το κουτί των σχέσεων, αφήνοντάς τους περισσότερη ευρυχωρία και του έδωσα ένα ολόκληρο πεδίο δικό του να διευρυνθεί σε όλες τις ευεργετικές διαστάσεις του.

Μάλιστα, έκανα την επιλογή, στην πρώτη συνάντηση του νέου κύκλου, αντί για την εισαγωγική παρουσίαση της ιστορίας της τέχνης του εύΧρηστου δημιουργού λόγου και της ανάλυσης της μεθόδου και του τρόπου εφαρμογής της, να κάνω ένα αφιέρωμα στην κοσμογονική και δημιουργική δύναμη που ονομάζεται έρωτας.

Έτσι, μετά από έναν πολύ σύντομο πρόλογο, στον οποίο θα παρουσιαστούν τα βήματα εργασίας – τα εργαλεία, δηλαδή, που θα εφαρμόσουμε – θα επεξεργαστούμε τις ερωτικές δυνάμεις που επενεργούν στη ζωή μας και θα εργαστούμε ώστε να αφυπνίσουμε εύκολα και εύστοχα την υλοποίηση της βαθύτερης επιθυμίας και της αυθεντικής βούλησής μας στα ερωτικά πεδία.

define freedom

“singing, we create the world” dr@wing by Aeglie

freedom is a small though compound word

it tries to give a clue to individuals about being free to deem beyond any bounds and boundaries of the process of thinking

it keeps whispering to human beings about being free to consider beyond any bonds and bondages of the frame of thought

it hopes it will teach people to set free their free will and release their great might hidden and forgotten deep inside

freedom is a very precious present for the present day’s free world; and that’s why it’s kept safe behind borders of any kind

όρισε, ελευθερία

nine eleven

“sad dream” dr@wing by Aeglie

Νυστάζει απελπισμένα. «Νάνι,» λέει. Και πάλι αντιστέκεται. Έτσι κάνουν τα παιδιά. Δεν πάνε για ύπνο όταν οι μεγάλοι είναι στο σαλόνι και η ζωή συνεχίζεται – δεν αφήνουν το παιχνίδι.

Νυστάζει απελπισμένα. «Νάνι,» λέει. Και πάλι αρνείται. Όλα γύρω είναι ήσυχα. Τα φώτα έχουν χαμηλώσει. Τα μωρά κοιμούνται. Οι γονείς ενοχλούνται: «μαμά, μαμά, μαμά, μαμά, μαμά.»
«Σε λέει μαμά;»
Όχι, δε με λέει μαμά. Δε φωνάζουμε έτσι τη μαμά μας. Λέει ότι θέλει τη μαμά της. Λέει ότι δικαιούται μια μαμά κι εκείνη. Λέει ότι θέλει μια μαμά δική της, να μείνει πλάι της όλη νύχτα, να ξυπνά και να τη βλέπει εκεί. Κάθε μωρό έχει μια μαμά στο προσκεφάλι του.
Νυστάζει απελπισμένα. «Εκεί, εκεί, εκεί,» μου δείχνει να καθίσω στην καρέκλα πλάι της, όπως κάθονται όλες οι μαμάδες πλάι στα κρεβατάκια των μωρών τους. Κάθομαι. «Εδώ είμαι εγώ, καρδούλα μου, κοιμήσου εσύ. Κλείσε τα ματάκια και κάνε νάνι.»
«Κοίτα, κοίτα,» δείχνει την ομπρέλα μου ανοιχτή στην άκρη. Την κλείνω για να την καθησυχάσω, να την ξεγελάσω. Να διώξει απ’ το νου της τη σκέψη ότι θα μείνει μόνη της σε λίγο, για λίγο, ως να την πάρει ο ύπνος. Γυρίζω κοντά της και σηκώνεται, «αγκαλιά,» λέει και πηδά επάνω μου. «Κοίτα, κοίτα,» μου δείχνει ένα παιχνίδι στην προσπάθειά της να με απασχολήσει με κάτι για να μείνω περισσότερο.
Κοίτα κοίτα μοιάζει ο κόσμος μια σταλιά
Κοίτα κοίτα κοίτα τον από ψηλά
Κοίτα κοίτα μια γαλάζια πινελιά
Κοίτα κοίτα ανθισμένη πρασινάδα
Κοίτα κοίτα ξαπλωμένη στη λιακάδα
Μπαίνει η νοσηλεύτρια: «εσείς, τι ώρα είστε;» «εννέα έντεκα» «είναι εντεκάμιση» «θα την κοιμίσω»
Κοίτα κοίτα νάνι κι όνειρα γλυκά
Κοίτα νάνι νάνι μες στην αγκαλιά
Νάνι νάνι νάνι θα ‘ρθει η γιατρειά
Νάνι νάνι πληγωμένη μαντινάδα
Νάνι κάνει η μικρή μου αχιβάδα
Και μου κρύβει θησαυρό μες στην καρδιά
Την ακουμπάω πάλι στο κρεβατάκι της, μισανοίγει τα μάτια. «Κοιμήσου, βασίλισσά μου, εδώ είμαι εγώ.» Χαμογελάει. Στη βασίλισσα και στη θάλασσα και στη μέλισσα. Φαίνεται, αυτό το διπλό σίγμα ακούγεται αστείο απ’ το στόμα μου. Γυρίζει πλευρό, τη σκεπάζω, προσπαθεί ν’ ανοίξει τα μάτια. «Κοιμήσου, πριγκίπισσά μου, εδώ είμαι εγώ.» Χαμογελάει. Ακουμπώ μαλακά το χέρι μου στο μικρό κουρασμένο της κεφάλι και χαϊδεύω τα μαλλιά της. Παραδίνεται στον ύπνο της.
Σκέφτομαι ότι δεν την έχω δει να γελά στ’ αλήθεια, να γελά από χαρά. Γελάει στο παιχνίδι – ένα γέλιο διακοπτόμενο, φοβισμένο. Ένα γέλιο νευρικό. Και είναι μόνο δυο χρονών.
Απομακρύνω πολύ αργά το χέρι μου από τα μαλλιά της. Το κρατάω λίγο πάνω στο μαξιλάρι. Έχει κοιμηθεί. Παίρνω σιγά το χέρι μου μακριά. Σηκώνω – αργά, πολύ αργά, σιγά να μην τρίξει – το κάγκελο του μικρού κρεβατιού. Το ακούει. Δεν μπορεί να ξυπνήσει. Μόνο τα χείλη της σχηματίζονται στην καμπύλη της θλίψης.
Ξέρει. Ξέρει ότι φεύγω. Ξέρει ότι θα ξυπνήσει και θα βρει το πλαστικό της ποτήρι γεμάτο νερό στο τραπεζάκι πλάι και θα μπορεί, αν διψά, να το φτάσει – αλλά θα είναι μόνη της.
Η ομπρέλα μου έχει στεγνώσει. Τα μάτια μου είναι νοτισμένα. Δε βρέχει πολύ. Κρατώ την ομπρέλα κλειστή. Ανάβω τσιγάρο. Κατηφορίζω προς τη λεωφόρο. Κυλά ένα δάκρυ. Το ψιλοβρόχι με βοηθά να δώσω έξοδο στον πόνο που κρατάω μέσα μου.
Με όλα όσα καταπιάνομαι τα καταφέρνω καλά – ή, έτσι νομίζω. Όσα εξαρτώνται από μένα, τουλάχιστον. Και μια αίσθηση ικανοποίησης και κάποιας έπαρσης, θα μπορούσα να πω, συχνά με διακατέχει.
Η ανεπάρκεια είναι κάτι καινούργιο εντός μου. Η αίσθηση της με βασανίζει από τότε που άρχισα τον εθελοντισμό. Τι μπορώ να κάνω, στ’ αλήθεια; Τι, πραγματικά, κάνω; Ανακουφίζω τον πόνο των παιδιών ή, μήπως, προσθέτω στις πληγές τους;
Στον πολιτισμένο κόσμο που γεννήθηκα και διάγω τον πολύτιμο βίο μου, τα ιδρύματα δε χωρούν, τα αδέσποτα πληθαίνουν. Πολλοί είναι οι άνθρωποι που προσφέρουν εθελοντικά χρόνο και εργασία. Πάντα περισσότεροι εκείνοι που χρειάζονται βοήθεια: γέροντες, παιδιά, ζώα. Πολλοί είναι οι εθελοντές. Δεν επαρκούν. Οι ανάγκες – παράξενο – στον πολιτισμό, στον αναπτυγμένο μας κόσμο, είναι πάντα περισσότερες, πάντα μεγαλύτερες. Πάντα οι ανάγκες περισσεύουν. Παράξενες ανάγκες περισσεύουν στο σύγχρονο κόσμο: εγκατάλειψη, εκμετάλλευση, κακοποίηση.
Βγαίνω στη λεωφόρο. Τα μπαράκια γεμάτα στις αυλές – καπνιστές περισσεύουν.
Θυμάμαι, όταν πρωταντίκρισα τον Αλέξανδρο, αίφνης ένιωσα ακατανίκητη την ανάγκη να κάνω κάτι χειροπιαστό – η ποίηση δεν αρκεί – για να βοηθήσω ν’ αλλάξει αυτός ο κόσμος στον οποίο μεγαλώνει.
Θυμάμαι, στο κέντρο της πόλης ένα απόγευμα, ένας άντρας έλεγε αυστηρά σε άπταιστα ελληνικά σε μια αλλοδαπή γυναίκα: «να έρθεις στις δέκα, χωρίς το παιδί – το παιδί δεν το θέλω.»
Θυμάμαι, πρώτη μέρα στον εθελοντισμό, όταν, για πρώτη φορά, άκουσα εκείνο το τραγούδι στη διαδρομή: I see you’ve found my underground / So help yourself to guns and ammo / Nothing here has ever seen the light of day / I leave it in my head / It’s the first day of the rest of your life / You’ll remember me, for the rest of your life / It’s the first day of the rest of your life
The very first day. Βαδίζω τη λεωφόρο. Δεν το θέλω το παιδί. Μπαράκια γεμάτα στις αυλές. Nothing has seen the light of day. Καπνίζω τσιγάρο. Κοιμάται η μικρή μου αχιβάδα; Βγαίνω απ’ τη λεωφόρο. I’ll remember you. Ανηφορίζω προς το σπίτι. For the rest of my life.

φλάουτο

“song created isle” dr@wing by Aeglie

Το τραγούδι μας
σχηματίζει τον κόσμο
Χαρά απνευστί

english version

το τραγούδι μας σχηματίζει