αγαπώ

Αγαπώ

Αγαπώ γιατ’ είν’ ωραία

Αγαπώ γιατ’ είν’ ωραία

Της αγάπης η τροχιά

Αγαπώ

Αγαπώ όλον τον κόσμο

Αγαπώ όλον τον κόσμο

Η αγάπη είναι ζωή

Αγαπώ

Αγαπώ κι ανοίγω όλη

Αγαπώ κι ανοίγω όλη

Την καρδιά μου εύανθη

Αγαπώ

Αγαπώ κι ελευθερώνω

Αγαπώ κι ελευθερώνω

Της αγάπης ευροή

Αγαπώ

Αγαπώ τον εαυτό μου

Αγαπώ τον εαυτό μου

Είμ’ εγώ ο θησαυρός

Αγαπώ

Αγαπάω τη ζωή μου

Αγαπάω τη ζωή μου

Είμ’ εγώ ο δημιουργός

Με αφορμή την χθεσινή συνάντηση μαθητείας στην τέχνη ευαειζωϊας «εύΧρηστος δημιουργός λόγος» η οποία βασίζεται στην νομοτέλεια ότι «το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο»
Μια τεχνική που εφαρμόζουμε στα πλαίσια της παρουσίασης, της έκφρασης και της εκπλήρωσης της τέχνης μας είναι να τοποθετούμε τα λόγια της βούλησής μας πάνω σ’ ένα παραδοσιακό τραγούδι

End of Winter, by Louise Glück

το τέλος του χειμώνα

Πάνω απ’ τον ήσυχο κόσμο, κελαηδά ένα πουλί
ξυπνώντας μονάχο μες στα μαύρα κλαδιά.

Θέλεις να γεννηθείς. Θα γεννηθείς.
Πότε άραγε η οδύνη μου έγινε
εμπόδιο στην ηδονή σου;

Ρίχνεσαι μπρος
μες στο σκοτάδι και το φως ταυτόχρονα
με διψασμένες αισθήσεις

λες κι είσαι κάτι καινούργιο, που θέλει
να εκδηλωθεί

όλο λαμπρότητα, όλο ζωντάνια

δε σκέφτεσαι
τι θα σου κοστίσει,
δε φαντάζεσαι τον ήχο της φωνής μου
παρά σαν κάτι δικό σου –

δε θα την ακούσεις στον άλλο κόσμο,
οπωσδήποτε όχι καθαρά,
όχι σε κελαηδισμό ή φωνή ανθρώπου,

όχι τον αγαπημένο ήχο, μόνο
μια επίμονη αντήχηση
μια βοή που λέει αντίο, στο καλό –

την ίδια αδιάκοπα φράση
που μας δένει μαζί.

End of Winter, by Louise Glück

ο ουρανός ανάποδα

“sunset blue mirror” phot@rt by Aeglie

Εσπερινά χρώματα ξαπλωμένα ψηλά σε όλο το θόλο. Αλλού σκιερά – εκεί όπου ο ήλιος έχει κιόλας βασιλέψει, αλλού φωτεινά – εκεί που ακόμα ο ήλιος βλέπει. Άλλοτε διάφανα – στον αίθριο ουρανό, άλλοτε συμπαγή – όπου ο βοριάς σηκώνει σύννεφα. Ανατολικά, μια πράσινη πλατιά κορδέλα πάνω από τη λοφογραμμή. Πράσινο σαν αυτό που βλέπουμε στις θάλασσες, αλλά πιο φωτεινό, σαν χαμογελαστό.
Είναι αρκετά χρόνια – οδηγούσα, θυμάμαι – η Ελένη Καραϊνδρου έδινε συνέντευξη στο Τρίτο Πρόγραμμα. Έλεγε: την πρώτη φορά που αντίκρισα τη θάλασσα νόμιζα ότι ήταν ο ουρανός ανάποδα.
Άραγε, πώς είναι τα πλάσματα που ζουν στους βυθούς των ουρανών; Σίγουρα αναπνέουν καθαρό οξυγόνο: τα φλογίζει και δεν τα καίει. Σίγουρα εργάζονται με χαρούμενο μόχθο: τα εμπνέει, δεν τα μαραίνει. Σίγουρα η κρίση τους είναι σοφή: τα πλουτίζει και δεν τα στερεί.
Ο άνθρωπος και ο ουρανός του. Πάντα ψηλά κοιτάζουμε για να μπορέσουμε να δούμε το καλλίτερο. Από εκεί περιμένουμε τη συντέλεια του κόσμου: καλούμε, δηλαδή, τους ουρανούς να συντελέσουν ώστε να κάνουμε με τη συμβολή τους τον κόσμο μας τέλειο.

άσκηση θάρρους

“sunport my step” phot@rt by Aeglie

“Να ζητάτε βοήθεια,” λέει η νέα γυναίκα απέναντί μου. Συνομιλεί με μια εθελόντρια, παραμονή πρωτοχρονιάς, για το πώς μέσα σε τόσο δύσκολες οικονομικά συνθήκες ανταποκρίνεται ο κόσμος στο κάλεσμα του συλλόγου.
“Να ζητάτε βοήθεια.” Παίρνω τα λόγια της παραμονή πρωτοχρονιάς να καλωσορίσω τον καινούργιο χρόνο που υπόσχεται ότι θα πετύχει να παίρνει από αυτούς που δεν έχουν.
Το να ζητάς βοήθεια, σκέφτομαι, είναι άσκηση θάρρους. Είναι απίστευτα πιο δύσκολο από το να προσφέρεις.
Δίνοντας λίγα χρήματα, ακόμα κι από αυτά που δε σου περισσεύουν ή, παρέχοντας λίγο χρόνο, ακόμα κι αν τρέχεις να τα προλάβεις όλα, σου επιστρέφεται αυτή η μοναδική αίσθηση ότι έκανες κάτι για να γίνει καλλίτερος αυτός ο κόσμος. Αλλά ζητώντας;
Κι όμως ζητώντας. Από εκεί ξεκινούν όλα. Εκείνος που ζητά βοήθεια είναι εκείνος που αναγνωρίζει την έλλειψή του. Εκείνος που ζητά βοήθεια είναι εκείνος που μας δίνει την ευκαιρία να προσφέρουμε. Εκείνος που ζητά βοήθεια είναι εκείνος που φορά στο σώμα του ανοιχτή την πληγή του κόσμου.

αλμυρό πείσμα

“just summer” phot@rt by Aeglie

Το τραγούδι της επιστροφής της τράτας
Το τραγούδι του τζίτζικα
Αμέτρητοι τζίτζικες φωλιάζουν μες στις φυλλωσιές των πεύκων που οι ρίζες τους αγκίστρωσαν σε χώματα αλμυρά
Βαδίζω απέναντι στον ήλιο – με πείσμα κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά στο πρόσωπό του
Πάνω απ’ το κεφάλι μου κρέμεται βράχος
Δίπλα στο βήμα μου πέφτει γκρεμός
Το κύμα σφυρίζει έναν αρχαίο ρυθμό
Η αρχή του κόσμου έρχεται

νύχτα περισσεύει

Δεκέμβρης της γιορτής, μόλις
Λίγα λεπτά απ’ τη χειμερινή ισημερία
Έχουν επιμηκυνθεί οι ώρες της ημέρας
Ενώ η νύχτα πάντα εδώ περισσεύει

Οι μέρες χλιαρές, η συννεφιά δίχως
Το παραμικρό σημάδι εκπλήρωσης
Η βροχή συνεχίζει να αναμένεται
Το χώμα, ωστόσο, δεν ανυπομονεί

Χλωμά φύλλα στεγνά, απ’ τα δέντρα
Αργά πέφτουν, αιωρούνται λίγο
Ένα ελαφρύ αεράκι μες στο δάσος
Τάχα να εξαπατήσει τη βαρύτητα

Μια κίτρινη ζώνη φαρδιά, η δύση
Του ήλιου ζωγραφίζει τον ουρανό
Εκεί που ούτε σύννεφα κάλυπταν
Ούτε αίθριος άπλωνε ο τόπος του

Θολώνει το αόρατο κι αν μ’ αγαπάς
Μην κρατάς αιχμάλωτο το βλέμμα μου
Κι οι δυο εμπρός μαζί ας κοιτάξουμε
Να δούμε ό,τι είμαστε ο κόσμος αύριο

η παρασκευή του χρόνου στον οποίο ανήκω

Κατηφορίζω το πρωί την Ιπποκράτους, προχωρώντας προς μια λιακάδα που θέλει ν’ απλωθεί πάνω απ’ το κέντρο της πόλης. Σε κάθε διασταύρωση, δεξιά, ψηλά, ένα κομμάτι ουράνιο τόξο. Πίσω του πάλι μαζεύονται, βαραίνουν, σκοτεινιάζουν σύννεφα. Στην Ακαδημίας με λούζει ο ήλιος.
Παρασκευή σήμερα. Η πρώτη Παρασκευή του φθινοπωρινού Δεκεμβρίου. Αύριο το σπίτι έχει την τιμητική του: χειμωνιάτικη καθαριότητα, μάλλινα χαλιά, χριστουγεννιάτικος στολισμός. Κι όμως, μια χαρά νιώθουν γυμνά τα πόδια μου πάνω στα βαμβακερά που είναι τώρα στρωμένα. Κι αύριο θα ‘θελα καλύτερα μια βόλτα πλάι στη θάλασσα. Να βουτήξω γυμνά τα πόδια μου στην ψύχρα της άμμου.
Οι καιροί διακρίνουν ότι είναι καιρός ν’ αλλάξουν. Η φύση δοκιμάζει ένα καινούργιο πρόσωπο. Αλλά ο άνθρωπος είναι εδώ για ν’ ανθίσταται στη ροπή του κόσμου, ν’ αντιστέκεται στη ροή εντός του. Δεν συμπορεύεται. Εμμένει και επιμένει σ’ εκείνα που έμαθε και ξέρει πώς να υπομένει. Οπλίζεται την οργάνωση του χρόνου του και τον επιμελή προγραμματισμό του.
Έχει πλέξει τη φωλιά του την ανθρωπότητα με σίγουρα σκληρό νήμα. Το δίχτυ της τον προστατεύει απ’ τον κίνδυνο να τον γοητεύσει το άγνωστο. Έχει εξασκηθεί με όλους τους τρόπους να αρνείται το καινούργιο. Σπέρνει τον κόσμο αρρώστια και πόλεμο για να δρέψει αμετάβλητες τις κλονισμένες σταθερές. Κοπιάζει και μοχθεί και φοβάται αδιάλειπτα και ξοδεύει την ενέργειά του μάταια – μην τυχόν κι εκτοξευτεί, στο πάθος του.
Κατηφορίζω το πρωί την Ιπποκράτους να πάω στο γραφείο κι αλλόκοτες σκέψεις τρέχουν μες στο νου μου. Για να τις διώξω πριν μ’ εξακοντίσουν και βρεθώ να φτερουγίζω μακριά απ’ τη φωλιά της πραγματικότητας, σκέφτομαι ότι είναι Παρασκευή σήμερα, ότι έχω πάλι μπροστά μου ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο – μέσα στο οποίο πολύ λίγος χρόνος θα είναι αληθινά δικός μου, αν βρεθεί κι αυτός: ο χρόνος στον οποίο ανήκω.

φλάουτο

“song created isle” dr@wing by Aeglie

Το τραγούδι μας
σχηματίζει τον κόσμο
Χαρά απνευστί

english version

το τραγούδι μας σχηματίζει