κάστανα και πορτοκάλι

“wet reflection” phot@rt by Aeglie

Διάφανο απόγευμα στην άκρη του καιρού

Βγαίνουμε απ’ τη θάλασσα και κρατάμε την αλμύρα επάνω μας

Η νύχτα φτάνει νωρίς

Ο χειμώνας δεν έρχεται

Φέρνεις τα ξύλα

Απόψε θ’ ανάψει στο σπίτι η πρώτη φωτιά

Παράθυρα ανοιχτά

Το κρύο δεν είναι επικίνδυνο, λες, ο φόβος είναι ο κίνδυνος

Ψήνεις τα κάστανα και βγαίνεις να τ’ αφήσεις στα παιδιά

Τα παιδιά είναι πάντα εκεί στην ώρα τους χωρίς ίχνος παρουσίας

Όλη τη μέρα αδέσποτα

Το βράδυ σκαρφαλώνουν αθόρυβα τα δέντρα στο μικρό μας πάρκο

Δε φοβούνται τις σκιές

Μένουν σιωπηλά για ν’ ακούν τους ψιθύρους που σεργιανίζουν το έδαφος

Δεν έχουν φάει τίποτα

Ούτε πεινούν

Τρώνε τα κάστανα σαν να ήταν μέρος ενός παιχνιδιού

Επιστρέφεις

Μοιραζόμαστε ένα πορτοκάλι

Ας μην κρυβόμαστε απ’ το φως της νύχτας, λες – και πλαγιάζεις πλάι μου

Τα παιδιά αγρυπνούν: είναι μέρος του παιχνιδιού

Κι όταν σιγουρευτούν ότι μας πήρε ο ύπνος πλησιάζουν

Το πρωί τα βρίσκουμε να ευλογούν τα όνειρά τους γύρω απ’ τη σβησμένη πια φωτιά της νύχτας μας

Μάταια φοβόμαστε να τα ξυπνήσουμε

Σηκώνονται και μας δίνουν το χέρι

Το βήμα μας μπαίνει στο αύριο

Και αυτό δεν είναι αναπόφευκτο

νύχτα περισσεύει

Δεκέμβρης της γιορτής, μόλις
Λίγα λεπτά απ’ τη χειμερινή ισημερία
Έχουν επιμηκυνθεί οι ώρες της ημέρας
Ενώ η νύχτα πάντα εδώ περισσεύει

Οι μέρες χλιαρές, η συννεφιά δίχως
Το παραμικρό σημάδι εκπλήρωσης
Η βροχή συνεχίζει να αναμένεται
Το χώμα, ωστόσο, δεν ανυπομονεί

Χλωμά φύλλα στεγνά, απ’ τα δέντρα
Αργά πέφτουν, αιωρούνται λίγο
Ένα ελαφρύ αεράκι μες στο δάσος
Τάχα να εξαπατήσει τη βαρύτητα

Μια κίτρινη ζώνη φαρδιά, η δύση
Του ήλιου ζωγραφίζει τον ουρανό
Εκεί που ούτε σύννεφα κάλυπταν
Ούτε αίθριος άπλωνε ο τόπος του

Θολώνει το αόρατο κι αν μ’ αγαπάς
Μην κρατάς αιχμάλωτο το βλέμμα μου
Κι οι δυο εμπρός μαζί ας κοιτάξουμε
Να δούμε ό,τι είμαστε ο κόσμος αύριο