εσπερινό ποίημα
Στην παρατεταμένη σου απουσία, μου επιτρέπεις
τη χρήση της γης, προσδοκώντας
να αποδώσει κάτι η επένδυση. Πρέπει να αναφέρω
ότι απέτυχα σε ό,τι μου ανατέθηκε, κυρίως
στην καλλιέργεια τομάτας.
Νομίζω δεν έπρεπε να ενθαρρυνθώ να καλλιεργήσω
τομάτες. Ή, αν έπρεπε, εσύ όφειλες να κρατάς
μακριά τις δυνατές βροχές, τις κρύες νύχτες που έρχονται
τόσο συχνά εδώ, ενώ αλλού έχει
δώδεκα βδομάδες καλοκαίρι. Όλο αυτό
σου ανήκει: ωστόσο,
φύτεψα τους σπόρους, είδα τους πρώτους βλαστούς
σαν φτερούγες να σχίζουν το χώμα, κι η καρδιά μου
ράγισε από το μαρασμό, το μαύρο σημάδι τόσο γρήγορα
να εξαπλώνεται σε κάθε σειρά. Αμφιβάλλω
αν έχεις καρδιά, με την έννοια που εμείς αντιλαμβανόμαστε
αυτόν τον όρο. Εσύ που δεν ξεχωρίζεις
τους νεκρούς από τους ζωντανούς, που είσαι, άρα,
απρόσβλητος από προμηνύματα, δε γνωρίζεις
πόσο τρόμο υποφέρουμε, το μαραμένο φύλλο,
τα κόκκινα φύλλα του σφένδαμου που πέφτουν
ακόμα και τον Αύγουστο, στο πρώιμο σκοτάδι: είμαι υπεύθυνη
γι’ αυτά τα φυτά.
singing we create the world 
kind of dialogue