η πληγή και η πηγή

“mirroring light” phot@rt by Aeglie

Αν η μητέρα δεν παραδέχεται, αν η θεραπεία δεν έρχεται, ας μείνει η πληγή ανοιχτή, ας γίνει ευροής πηγή, για ν’ αναβλύζει τους θησαυρούς που δεν γνώριζες ότι κατοικούν εντός σου.

Όταν είμαστε πολύ μικρά κορίτσια, δίνουμε μια πολύ μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό μας: εγώ θα γίνω η μαμά. Στην εφηβεία, δίνουμε μια μεγαλύτερη υπόσχεση στη μητέρα: εγώ δεν θα γίνω ποτέ σαν κι εσένα! Καθώς μεγαλώνουμε και βρίσκουμε τη μητέρα μας στις συμπεριφορές μας και στους τρόπους σκέψης μας, αναλαμβάνουμε να εξετάσουμε: τι θα κρατήσουμε; τι θα τροποποιήσουμε; σε τι θα το μετασχηματίσουμε;

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με κάλεσε να γεννηθώ μες από τη μήτρα της και μου κληροδότησε από τα χαρακτηριστικά της. Μερικά δεν μου άρεσαν καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνα που μου άρεσαν λίγο περισσότερο, βρήκα σιγά σιγά τρόπους για να τα αναπτύσσω, να τα βελτιώνω, να τα εξελίσσω, να τα καλλιεργώ, να τα χρησιμοποιώ, με τον δικό μου τρόπο, έως ότου άρχισα να δημιουργώ τον εαυτό μου, με τον εύΧρηστο δημιουργό μου λόγο.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αγωνίστηκε όλη της τη ζωή σκληρόν αγώνα, για να ακυρώνει νυχθημερόν την ύπαρξή μου. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά της υπόστασής μου και αναγνωρίζοντας εγώ μου τώρα εδώ, ταξιδεύω μες στο πανταχού παρόν, μες στους ωκεανούς του στερεώματος και γνωρίζω την ύπαρξη του σύμπαντος κόσμου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία έζησε όλη τη ζωή της μες στην αγωνία μην τυχόν και μου αφήσει μια αναπνοή ελεύθερη από την αγωνία. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο, κατάφερα ν’ αγωνιστώ και να κερδίσω την ελευθερία της αναπνοής μου, καθώς επίσης, το πιο σημαντικό, ν’ αναγνωρίσω και να ενεργοποιήσω το δώρο της ζωής μου: να εκπληρώσω τον εαυτό μου, σύμφωνα με τη βούλησή μου. 

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία μου έλεγε τακτικά – και το εφάρμοζε καθημερινά – ότι η γλώσσα κόκαλα δεν έχει μα κόκαλα τσακίζει. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας εκείνο που μου άρεσε λίγο περισσότερο κάθε φορά, βρέθηκα μες στην καρδιά του δημιουργού λόγου και ονόμασα και κάλεσα τις λέξεις της επιθυμίας μου και της επιλογής μου και δημιούργησα, εγώ η ίδια, από την αρχή, τη θεμέλια χαρά της ύπαρξης, για να θεμελιώσω τη δομή μου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με έβγαζε κάθε τόσο από την εργαλειοθήκη της και με χρησιμοποιούσε για να πληγώνει την αδελφή της, που δεν είχε παιδιά. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου και με πλήγωνε διπλά. Και, αναζητώντας την ίασή μου, βρέθηκα να συνομιλώ με όλες τις ευγενικές, εύτροπες, εύρυθμες, εύτολμες, ευφρόσυνες, εύχρηστες, εύψυχες λέξεις και να με θεραπεύω και να δημιουργώ περιβάλλοντα φροντίδας για τον εαυτό μου, μες στα οποία χαίρομαι να ζω.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία με ανάγκαζε να υποστηρίζω τον αγώνα της ενάντια στη χαρά της ζωής και της ύπαρξης. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, αναζητώντας να γνωρίσω καλλίτερα τη χαρά, ώστε να μπορέσω να την προσφέρω στη μητέρα μου – αν κάποτε αποφάσιζε να επιτρέψει στον εαυτό της να τη δοκιμάσει – κατέληξα να την δημιουργώ και να θεμελιώνω την ΕυΑειΖωία και να την οικοδομώ πάνω στις γέφυρες της διαρκώς εύροης ζωής.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία επέλεξε να μην αγαπήσει σε αυτή τη βίωσή της και, εφαρμόζοντας το διαίρει και βασίλευε, να μάθει τα παιδιά της να μη χαίρονται την μεταξύ τους αγάπη. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, καλώντας την, η αγάπη ανταποκρίθηκε και μου έμαθε τη λειτουργία της – εντός του ανθρώπου, του όντος που αρθρώνει τον λόγο – και μου δίδαξε πώς διαρκώς να άγω πυρ φρέσκο και καθάριο σε ό,τι επιλέγω να στρέφω την προσοχή μου και τη σκέψη μου.

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τη μητέρα μου, η οποία αρνιόταν ν’ ακούει τις επιλογές μου. Κι ούτε που ήθελε να ξέρει αν είχα επιθυμία. Αντιθέτως, με φόρτωνε με τα απωθημένα της. Φυσικά, αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Και, εργαζόμενη για να ξεχωρίσω τις δικές μου επιθυμίες και επιλογές και τη δική μου βούληση, βρήκα τρόπους να φρεσκάρω τις προσδοκίες και να θρέφω τις ονειροπολήσεις. Έως την πλήρη εκπλήρωση της αυθεντικής, γνήσιας, ελεύθερης βούλησής μου.

κοιτάζω και βλέπω

“red up to the skies” phot@rt by Aeglie

Για πολλούς ανθρώπους είναι μήνας απολογισμού ο Δεκέμβριος

Με αφορμή τα γενέθλιά μου, στις 11/12, εγώ πάντοτε ξεκινώ τον απολογισμό σχεδόν την πρώτη του μηνός

Ειδικά φέτος, μια τόσο ξεχωριστή χρονιά, έχω πολλά ν’ αντικρίσω, να κοιτάξω και να δώ

Και βλέπω το έτος δύο χιλιάδες και είκοσι ν’ αρπάζει την ανθρωπότητα σφιχτά από το χέρι και να την αναγκάζει να βαδίζει στις κοφυφογραμμές των καιρών της ιστορίας της, για να υποδεχθεί την αλλαγή του ανθρώπου

Και κοιτάζω και βλέπω τη χρονιά του δύο χιλιάδες και είκοσι να αρπάζει σφιχτά από το χέρι την υγεία των ανθρώπων και να την αναγκάζει να βαδίζει στ’ ακροκέραμα του νέφους της στατιστικής, ιχνηλατώντας το θαύμα ανάμεσα στα δεδομένα

Αντικρίζω και κοιτάζω και βλέπω το δύο χιλιάδες και είκοσι να μας αρπάζει σφιχτά από τα χέρια και να μας αναγκάζει να βαδίζουμε στις μύτες των ποδιών, χωρίς καν να μας επιτρέψει να βγούμε έξω από τη μάσκα μιας κατοικίας

Δοκιμάζω να διαρρήξω το φως της ιστορίας

Βλέπω το ξέφωτο στο οποίο μας βγάζει

Αντιλαμβάνομαι: με ό,τι γνωρίζαμε δε μοιάζει

Κοιτάζω κι εμάς και, ναι, διακρίνω: η διαδρομή μας έχει φρεσκάρει

Ελαφρά στους ώμους τα εφόδια, ευέλικτα στον καινούργιο βηματισμό τα πόδια

Έτσι που έχουμε τώρα ανέβει εδώ ψηλά, ατενίζει παντού γύρω με κατανόηση η ματιά, ως της ιστορίας τα πιο μακρινά

μάτια ψηλά

“light blue day” phot@rt by Aeglie

Πέρυσι τέτοιες μέρες επισκέφθηκα τη Νέα Υόρκη

Το να περπατάς μες στο κέντρο του Μανχάταν είναι ένα μάθημα που αξίζεις

Βαδίζεις μες στην πόλη και νιώθεις ένας μικρός [πέντε πόδια] άνθρωπος ανάμεσα στα ψηλά κτίρια

Κοιτάζεις γύρω σου τα μεγάλα, τα σημαντικά, τα ωραία έργα – τόσα πολλά εδώ – και λες “ο άνθρωπος είναι μέγας”

Σηκώνεις τα μάτια ψηλά για να δεις τον γαλάζιο ουρανό και εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να κοιτάζει και να βλέπει επάνω και εμπρός

Ανεβαίνεις ψηλά και ατενίζεις μακριά και μαθαίνεις τι είναι να έχεις διευρυμένη εποπτεία στον χώρο και στον χρόνο και στον ιστορικό καιρό

Μα, το πιο σημαντικό, είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ανταμώνεις το βλέμμα τους και αναγνωρίζεις στην ανάκλαση των ματιών τους τη λαχτάρα να βρουν το όνειρό τους

Κι αυτό σε κάνει να τους αγαπάς, αυτόματα, χωρίς δεύτερη σκέψη, να τους στέλνεις μια ωραία ευχή, μέσα στην καρδιά σου στη σιωπή, να τους θρέφεις με την ενέργεια που πηγάζει από σένα

απόρθητο φως

Πάνω στα κεραμίδια, απέναντι, απόρθητο φως μεσημεριού

Στο ζεστό μπαλκόνι μου, η ησυχία απόλυτη

Γέρνω τα βλέφαρα, καθισμένη πλάι σε μια γλάστρα με βασιλικό

Η ευωδιά του κατευόδιο, με στέλνει μες στο πανταχού παρών

Ανταμώνω εκεί με μια άλλη εκδοχή μου βίωσης

Παρατηρώ, με αφοσίωση, εκείνο το πλάσμα που είμαι

Μιλάει στους ανθρώπους γύρω του

Μιλάει ζεστά, σχεδόν τραγουδιστά

Ελπίζει να ξυπνήσει την επιθυμία της καρδιάς

Κι εδώ με τον λόγο εργάζομαι, συνειδητοποιώ

Είναι στ’ αλήθεια το μόνο εργαλείο του ανθρώπου, σκέφτομαι

Και τότε, εκείνο το πλάσμα που είμαι εγώ, στέκεται σκεφτικό

Γνωρίζω, με βεβαιότητα, ότι με έχει ακούσει

Πράγματι, τώρα κι εκείνο γνωρίζει πώς να συνεχίσει

Ποιο είναι το τραγούδι του να τραγουδήσει

η ψυχή το τραγούδι

μακριά από φόβο

 

αρκεί

it only takes

σμιλεύω την τέχνη

“I’m flowering” phot@rt by Aeglie

Καθώς, με κάθε λέξη, σμιλεύω διαρκώς την τέχνη που επινόησα – τον “εύΧρηστο δημιουργό λόγο” που τα τελευταία χρόνια μεταδίδω και σε άλλους ανθρώπους – αντιλαμβάνομαι και απολαμβάνω τα ευεργετικά αποτελέσματα της εμπνευστικής και εφευρετικής συμμετοχής στη δημιουργική διαδικασία

Κάθε επίγνωση, που με φτάνει για να συμπληρώσει και να διευρύνει την προηγούμενη, βρίσκει το νου μου όλο και πιο διαυγή, καθαρό, ξάστερο

Κάθε ιδέα, που αναδύεται εντός μου, βρίσκει με ευκολία τις κατάλληλες λέξεις για να συντάξει την εικόνα της, να την αφηγηθεί και να την αποκαλύψει εμπρός μου

Η μαθητεία, όπως συνεχίζεται στον καινούργιο κύκλο που ξεκινά κιόλας μεθαύριο, εύτροπα βαδίζει στα ανώτερα πεδία σε τρία στάδια:

Αγαπώ τον εαυτό μου: ενώνω την τριαδική μου υπόσταση (πνεύμα – σάρκα – ψυχή) σε ένα ελεύθερο σώμα που γεννά τη χαρά και απολαμβάνει παντοτινά τέλεια υγεία, εύανθη ομορφιά, νιάτα, φρεσκάδα και δροσιά

Αγαπώ τη ζωή μου: ενδυναμώνω το δημιουργικό μου εγώ, ευπλουτίζω τη φαντασία μου, κατεβάζω από τον ωκεανό των δυνατοτήτων και εύκαρπα υλοποιώ, στην πραγματικότητα του βίου που διάγω, την αυθεντική μου επιλογή

Αγαπώ τον κόσμο μου: επιχειρώ στη βιομηχανία παραγωγής θαυμάτων, με δράσεις και δραστηριότητες σε κάθε χώρο που συμμετέχω, αφυπνίζω – αναδύω – ενεργοποιώ το θαυματοποιό στοιχείο και ευχαρίστως μοιράζομαι την ευγνωμοσύνη

το δώρο

“sky flourishes” phot@rt by Aeglie

Μυρίζω στα χέρια μου την καινούργια κρέμα χεριών που μου χάρισε η Lyn. Είναι το πρώτο δώρο που παίρνω στα χέρια μου για τα φετινά γενέθλια.

Κόλλησα στο Heathrow. Η χτεσινή πτήση ακυρώθηκε. Έκλεισα ένα τελευταίο δωμάτιο που βρήκα σε ένα B&B, αλλά ως να βγω από το αεροδρόμιο η ώρα είχε πάει κοντά στα μεσάνυχτα, η ουρά ήταν ατελείωτη στην αναμονή των ταξί και το κρύο έτσουζε. Χωρίς δεύτερη σκέψη γύρισα στις αίθουσες αναμονής του αεροδρομίου. Βρήκα μια σχετικά ζεστή γωνιά στους πάνω ορόφους – το ισόγειο ήταν παγωμένο – και προσπάθησα να επικοινωνήσω για την ακύρωση του δωματίου. Δεν τα κατάφερα.

Το πρωί πήρα μήνυμα από την αεροπορική εταιρία ότι και η σημερινή πτήση ακυρώνεται. Ζήτησα έναν δυνατό καπουτσίνο από το Costa. Κοίταξα στο διαδίκτυο τι μπορώ να κάνω για επανακράτηση. Μπήκα πάλι σε μια ουρά με άλλους επιβάτες με ακυρωμένες τις πτήσεις τους, μήπως πάρω κάποια χρήσιμη πληροφορία. Οι ανακοινώσεις επέμεναν: εάν η πτήση σας ακυρώθηκε, αφήστε το αεροδρόμιο και κάνετε καινούργια κράτηση online.

Κάποια στιγμή ένιωσα δυσφορία. Αυτή η αίσθηση δεν μου αρέσει. Λίγο αν ξεφύγω από τη δόνηση της χαράς της ζωής, ρωτώ τον εαυτό μου: τι κάνω εγώ εδώ; Βγήκα έξω, πήρα ταξί, πήγα να βρω το δωμάτιο που είχα κλείσει για χτες.

Απόλαυσα μια θαυμαστή διαδρομή. Η βροχή ταιριάζει τόσο πολύ στη βρετανική εξοχή. Το δωμάτιο με περίμενε. Και οι οικοδεσπότες κατανόησαν απολύτως τις περιστάσεις, που με οδήγησαν στη χτεσινή ασυνέπεια.

Πλύθηκα, έφαγα κάτι που είχα μαζί μου και κοιμήθηκα για μεσημέρι νωρίς. Κατά τις τρεις βγήκα περίπατο, αγόρασα ένα ζεστό κασμηρένιο μπλουζάκι – το κρύο είναι πολύ εδώ σήμερα – και φαγητό από το τοπικό sainsbury’s. Κι ένα μικρό μικρό μπουκαλάκι κρασί, να πιω στην υγειά μου, γιορτάζω σήμερα. Γύρισα και ανάρτησα στο facebook το πού βρίσκομαι με τις απαραίτητες φωτογραφίες. Κάτω από αυτήν την ανάρτηση γράφτηκαν οι γενέθλιες ευχές των φίλων μου.

Πριν από λίγο χτύπησε η πόρτα. Ήταν η Lyn που ήρθε να μου ευχηθεί για τα γενέθιά μου με το δώρο της. Η κόρη της είδε στο facebook την ανάρτηση, έριξε στην αυτόματη μετάφραση κάποια από τα σχόλια, είδε ότι έχω γενέθλια σήμερα.

Μυρίζω στα χέρια μου την καινούργια κρέμα χεριών που μου χάρισε η Lyn, που την γνώρισα σήμερα. Σκέφτομαι όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα από χτες. Μια περιπέτεια, λοιπόν, μπορεί να είναι το μεγαλύτερο δώρο. Όχι, δεν θα τους ξαναδώ – ίσως, τυχαία. Αλλά είμαστε ο ένας εκεί για τον άλλο σε όλη τη διαδικασία. Ρωτούσαμε χωρίς δισταγμό. Απαντούσαμε πρόθυμα. Ψάχναμε μαζί. Καθόταν ο ένας κι ο άλλος κρατούσε τη θέση του στην ουρά. Δεν μιλώ γι’ αυτούς που ταξίδευαν μαζί. Μιλώ για αγνώστους. «Κράτησέ μου, σε παρακαλώ πολύ, τη σειρά να καθίσω λίγο.» «Έλα τώρα πήγαινε εσύ να καθίσεις.»

Η, «μπορώ να σου κρατήσω τη θέση, αν θέλεις να περπατήσεις λίγο,» όπως μου είπε μια ευγενέστατη κυρία σήμερα το πρωί. Είχε πάει μια βόλτα εκείνη όσο κρατούσε ο άντρας της τη σειρά και γύρισε με δυο μπουκάλια νερό. Έδωσε το ένα σε μένα.

Μυρίζω στα χέρια μου την καινούργια κρέμα χεριών που μου χάρισε η Lyn και ευχαριστώ τη ζωή για όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που φέρνει κάθε μέρα στο δρόμο μου.

ο νοτιάς

‘’small white flames’’ phot@rt by Aeglie

α, πώς θεριεύει θυμωμένος ο νοτιάς και ξαναμένος σηκώνεται τον άνεμο και κυνηγά και φουσκώνει κύματα στους βράχους πάνω τα πετά

από τις ερήμους ξεσηκώνει τη σκόνη και απλώνει στους ορίζοντες, τη θέα γύρω σου θολώνει και θέλεις μέσα σου να στρέψεις και να κρύβεσαι

αλλά τότε μαλακώνει και γλυκαίνει, χαμηλώνει και σ’ αφήνει στο φως που είσαι να λουστείς και βαραίνει τα σύννεφα και φέρνουν τη βροχή

αφού ξεπλύνει την πόλη, ξεδιψάσει τη γη, γεμίσει τα ρυάκια, τραγουδήσει τα νερά, τη ράχη του γυρνά, δίνει τότε τη θέση του στον ψυχρό και διαυγή βοριά

άραγε φεύγει για να πάει τη σκόνη και τη θέρμη του αλλού και ίσως μακριά ή μένει κρυμμένος στη σπηλιά του και μελετά τα πάθη εντός του, με την καινούργια σοφία που του χάρισε αυτός ο φρέσκος γύρος του κόσμου

ξεγνοιασιά

“fruit & blossom” phot@rt by Aeglie

Έφτασα νωρίς στο γραφείο σήμερα

Άνοιξα τα παράθυρα να μπει πρωινή δροσιά

Χελιδόνια

Πόσος καιρός που είναι εδώ τα χελιδόνια

Αχ, με κείνο και με το άλλο μας ξεφεύγει η ξεγνοιασιά

Και ξεχνάμε να προσέξουμε τη χαρά και την ελευθερία

Τα μικρά φτερά και την ψαλιδωτή ουρά

 

γαζία

“blooming gift” phot@rt by Aeglie

Βαδίζω αργά σε αυτό το πλακόστρωτο, λες η σκιά μου με σέρνει
Ο χειμωνιάτικος ήλιος του μεσημεριού ζεσταίνει τη ράχη μου
Οι γαζίες έχουν εξαπλωθεί με τα λιγνά κλαδιά τους ολάνθιστα
Κόβω έναν μαλακό, στρογγυλό, κίτρινο ανθό που ευωδιάζει
Εισπνέω βαθιά
Εκπνέω αργά
Γεννούν τα σπλάχνα μου χαρά, ελαφράδα, ελευθερία