τι είναι η χαρά;

“enjoy flowerself” phot@rt by Aeglie

Τι είναι για σένα τα Χριστούγεννα;

Ρώτησα τους συμμαθητές μου κατά την τηλεγιορτή, εχθές

Στην Ακαδημία της Τέχνης ΕυΑειΖωίας “εύΧρηστος δημιουργός λόγος”

με ελευθερία και ευθύνη

Τι είναι τα Χριστούγεννα για σένα;

Είναι η γέννηση, η γιορτή, η θρέψη, η λάμψη, η οικογένεια, η προσφορά

Είναι τα δώρα, χρυσοτυλιγμένα κάτω από το δέντρο, όταν ήμαστε παιδιά

Τι είναι τα Χριστούγεννα;

Είναι μια μέρα γιορτής, όπως είναι κάθε μέρα η ζωή

Αρκεί, η χαρά να ευανθεί ελεύθερη μες στην καρδιά

Είναι γιορτή, τα παιδιά παίρνουν τα δώρα τους

Είναι η ορισμένη ημέρα το χρόνο, για να πάρει το παιδί ό,τι έχει βουληθεί

Από κάποιον παππού, που έρχεται από μακριά, από τους παραμυθένιους κόσμους

Ξυπνάω το παιδί εντός μου και το σηκώνω όρθιο

Καθόμαστε μαζί στο τραπέζι μ’ ένα ποτήρι γάλα στο χέρι

Ανάμεσά μας ένα πιάτο μικρά γλυκά ψωμάκια

Του ζητώ να μου αφηγηθεί το όνειρό του

Και τώρα, λέω, ας το καλέσουμε να ζήσει

Κι αρχίζει, αίφνης, η ζωή να ξετυλίγει

Δώρα, παιχνίδια, ονειρεμένα οράματα

Φανερώνεται εμπρός μας όλη η φαντασία

Και πώς χαίρονται να παίζουν μεταξύ τους

Παίζουν τα όνειρά τους, ώστε να τα ζήσουν

Παίζουν τη θεμέλια χαρά της εκπλήρωσης

Κι η χαρά γεννά χαρά, χαρά θρέφει την ύπαρξη

πεντάγραμμο

“blossom forth” phot@rt by Aeglie

Ένα βιβλίο είναι ο σύμπαντας κόσμος

Ένα πεντάγραμμο τετράδιο

Ο νους του κόσμου βρίσκεται εδώ γραμμένος

Αποτυπωμένος δια του λόγου

Ψυχρή είναι η ψυχή

Όσο το τραγούδι μένει εκεί

Κρυμμένο από το εξώφυλλο

Και τότε, κάποιο ον αναλαμβάνει

Σηκώνει το βιολί και το δοξάρι

Ενώ σκύβει με αφοσίωση

Πάνω από τη σελίδα που έχει ερωτευθεί

Πνεύμα το δοξάρι και κινεί

Αφυπνίζει τον σχηματισμό

Τραγουδά η βούληση

Εκδηλώνει μορφή

Η ζώσα ψυχή

κοιτάζω και βλέπω

“red up to the skies” phot@rt by Aeglie

Για πολλούς ανθρώπους είναι μήνας απολογισμού ο Δεκέμβριος

Με αφορμή τα γενέθλιά μου, στις 11/12, εγώ πάντοτε ξεκινώ τον απολογισμό σχεδόν την πρώτη του μηνός

Ειδικά φέτος, μια τόσο ξεχωριστή χρονιά, έχω πολλά ν’ αντικρίσω, να κοιτάξω και να δώ

Και βλέπω το έτος δύο χιλιάδες και είκοσι ν’ αρπάζει την ανθρωπότητα σφιχτά από το χέρι και να την αναγκάζει να βαδίζει στις κοφυφογραμμές των καιρών της ιστορίας της, για να υποδεχθεί την αλλαγή του ανθρώπου

Και κοιτάζω και βλέπω τη χρονιά του δύο χιλιάδες και είκοσι να αρπάζει σφιχτά από το χέρι την υγεία των ανθρώπων και να την αναγκάζει να βαδίζει στ’ ακροκέραμα του νέφους της στατιστικής, ιχνηλατώντας το θαύμα ανάμεσα στα δεδομένα

Αντικρίζω και κοιτάζω και βλέπω το δύο χιλιάδες και είκοσι να μας αρπάζει σφιχτά από τα χέρια και να μας αναγκάζει να βαδίζουμε στις μύτες των ποδιών, χωρίς καν να μας επιτρέψει να βγούμε έξω από τη μάσκα μιας κατοικίας

Δοκιμάζω να διαρρήξω το φως της ιστορίας

Βλέπω το ξέφωτο στο οποίο μας βγάζει

Αντιλαμβάνομαι: με ό,τι γνωρίζαμε δε μοιάζει

Κοιτάζω κι εμάς και, ναι, διακρίνω: η διαδρομή μας έχει φρεσκάρει

Ελαφρά στους ώμους τα εφόδια, ευέλικτα στον καινούργιο βηματισμό τα πόδια

Έτσι που έχουμε τώρα ανέβει εδώ ψηλά, ατενίζει παντού γύρω με κατανόηση η ματιά, ως της ιστορίας τα πιο μακρινά