ανάμνηση πάλι

“sun sets life” phot@rt by Aeglie

Ανοίγω το παράθυρο
Να μπει η άνοιξη
Μες στο χειμωνιάτικο σπίτι
Ανοίγω την ανάσα μου
Να μπει το φως
Μέσα στα σπλάχνα μου
Η ζωή είναι πάντα
Η χαρά είναι παντού
Και μια ανάμνηση
Πάλι μες στο μεσημέρι
Με τον ήλιο πάνω τόσο λαμπερό
“Ευτυχής να κρύβομαι πίσω από το φως που είσαι”
Ο Νίκος Χ. παρέδωσε το σώμα του στη γη νωρίς
Νέος ελευθέρωσε το πνεύμα του μες στο ευαείζωον πυρ
Και μου μίλησε την αλήθεια μου
Όταν εγώ ακόμα δεν γνώριζα
Ό,τι είμαι

ο χειμώνας

“nude white” phot@rt by Aeglie

Ο χειμώνας, ως εποχή που διανύουμε στην πορεία ενός πνευματικού ταξιδιού, είναι πολύτιμη περίοδος. Ο χειμώνας είναι ευεργετικός. Μας κλείνει μέσα στο σπίτι και μας προστατεύει από τις συνάφειες. Απαιτεί ν’ ανάψουμε τη φωτιά που θα μας ζεστάνει, ενεργοποιώντας το εσωτερικό μας φως. Μας ντύνει με μια κουβέρτα φροντίδα και μας δίνει στα χέρια το βιβλίο της ζωής μας ν’ αναγνώσουμε και την ευκαιρία ν’ αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας στις αληθινές διαστάσεις του. Ο χειμώνας μας προετοιμάζει για την αναρρίχηση στους υψηλούς τόπους, όπου μια αστείρευτη άνοιξη γεννά αδιάλειτα την ομορφιά και απαιτεί από μας την ευδοκία και την εύλογη συμμετοχή στη δημιουργία.

εαρινή ισημερία

“vernal equinox” phot@rt by Aeglie

Κάτι φρέσκο κυκλοφορεί στην πολιτεία

Αν και το παλαιό κάνει πολλή φασαρία κατά την αποδόμησή του και προσπαθεί απεγνωσμένα να παρασύρει την προσοχή και σπέρνει στους δρόμους άστεγους – όχι αδέσποτους, ωστόσο

Μια γλυκιά συγκίνηση τυλίγει αυτή τη θλίψη καθώς βαδίζω αντικρίζοντας όλες τις αποδείξεις της παρακμής

Κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια κι εκείνοι ανταποκρίνονται

Η επίγνωση ανοίγει τα βλέμματα

Η άνοιξη είναι αναπόφευκτη

φτώχεια και πλούτος

“nude before sky” phot@rt by Aeglie

Αντιφωνητής: Δε γράφεις πια. Απορώ με σένα. Δεν έχεις λόγια να πεις; Δεν έχεις λόγο να λέγεται; Τίποτα για τον τόπο μας που γλιστρά στη φτώχεια;

Αίγλη: Κατά καιρούς κάνω μια παύση. Συχνά, όταν η ζωή με παρασύρει με τις απαιτήσεις της. Άλλωστε, αν και λατρεύω το πάθος, αγαπώ μάλλον τη σοφία. Έτσι, προτιμώ να γράφω όταν οι αισθήσεις μ’ εφοδιάζουν με το καταστάλαγμα.
Είναι και το άλλο: ο λόγος μου είναι άλλος – και, αφού δεν μπορώ εύκολα να τον μοιραστώ και τον επεξεργάζομαι βασικά μόνη, θέλει το δικό μου χρόνο για να σχηματιστεί.
Στ’ αλήθεια, δε βλέπω κάτι να γλιστράει. Ζήσαμε μέσα σε προστατευμένη ευημερία αρκετά χρόνια, στους χαμηλούς τόπους. Είναι καιρός ν’ ανηφορίσουμε, τώρα.
Καθώς σκαρφαλώνουμε ο καιρός αλλάζει. Ο χειμώνας που ανταμώνει μαζί μας, ωστόσο, δεν είναι εχθρός. Μας δίνει το χρόνο και τα εφόδια να προετοιμαστούμε κατάλληλα για την αναρρίχηση στους υψηλότερους τόπους, όπου ένας βαρύς χειμώνας έχει εγκατασταθεί και περιμένει να φτάσουμε και οριστικά να εγκαθιδρύσουμε την άνοιξη και το καλοκαίρι, την ευανθία και την ευκαρπία που πηγάζουν μες από τα σπλάχνα μας και από την εμπνευσμένη βούλησή μας.
Είναι δική μας υπόθεση η σωστή εξάσκηση και η κατάλληλη εξάρτυση. Είναι στο χέρι μας να βρούμε τον τρόπο να βγούμε στο δρόμο. Και δεν είναι λόγος να κρυβόμαστε στις σπηλιές και τ’ απάγκια, στήνοντας σκηνικά μάχης και, επιδιδόμενοι σε θέατρα αθλοπαιδιών, ν’ αφήνουμε τον καιρό να περνά μακριά μας.
Μας αξίζει το ωραίο και το υψηλό. Μπορούμε ν’ ανεβούμε. Να εκτεθούμε στους ανέμους, τις βροχές και τα χιόνια. Να συναντήσουμε τους χειμώνες μας και να τους χαρίσουμε την άνοιξή τους.
Δεν έχουμε παρά να ρίξουμε εμπρός στο βήμα μας το εντός μας φως – με όλον του τον πλούτο.

το φαρμάκι του φόβου

η ηφαιστειακή στάχτη καταλήγει στον ουρανό μας αραιή: κυλάει το θειάφι στα σύννεφα σε μικρό ποσοστό, δεν κινδυνεύει να δηλητηριάσει τις βροχές

η οικονομική κρίση ξεκινά απ’ τη γη μας πηχτή: κυλάει ο φόβος στο αίμα σε μεγάλο ποσοστό, κινδυνεύει να δηλητηριάσει τις καρδιές

η άνοιξη σέρνει σταθερά το πένθος της στο δρόμο για το καλοκαίρι: διευρύνει κάθε μέρα την ημέρα, ζεσταίνει τον καιρό, αφαιρεί τα ρούχα από το σώμα

από σώμα πριν γεννηθεί αφαίρεσαν τη ζωή οι αναθυμιάσεις του όχλου