η ηφαιστειακή στάχτη καταλήγει στον ουρανό μας αραιή: κυλάει το θειάφι στα σύννεφα σε μικρό ποσοστό, δεν κινδυνεύει να δηλητηριάσει τις βροχές
η οικονομική κρίση ξεκινά απ’ τη γη μας πηχτή: κυλάει ο φόβος στο αίμα σε μεγάλο ποσοστό, κινδυνεύει να δηλητηριάσει τις καρδιές
η άνοιξη σέρνει σταθερά το πένθος της στο δρόμο για το καλοκαίρι: διευρύνει κάθε μέρα την ημέρα, ζεσταίνει τον καιρό, αφαιρεί τα ρούχα από το σώμα
από σώμα πριν γεννηθεί αφαίρεσαν τη ζωή οι αναθυμιάσεις του όχλου
singing we create the world 
Ωραίο γραπτό, Γιούλη. Μπράβο!
Καλημέρα και καλή μας βδομάδα. 🙂
Καλημέρα, Βίκυ. Καλή εβδομάδα. Είναι το πιο άδικο: να γίνεται ένα ωραίο γραπτό από ένα φριχτό γεγονός. Αλλά με αυτά τα γραπτά ελπίζω να βοηθήσω τον εαυτό μου να εννοήσει τον άνθρωπο και να βελτιώσει τον κόσμο.
Ακριβώς αυτό θα σου ‘λεγα κι εγώ, Γιούλη. Προσπαθούμε να εννοήσουμε τον άνθρωπο και την κατάντια του έτσι όπως έχει ήδη δημιουργήσει μια κοινωνία τεράτων. Αλλά, πάλι, αν δεν συνειδητοποιήσουμε πόσο χαμηλά έχουμε πέσει, πώς θα βελτιωθούμε;
Πάντως, το γραπτό είναι πολύ δυνατό.
Βελτιωνόμαστε. Σταθερά βαδίζουμε επάνω και εμπρός. Ας μην περιφρονούμε όλα τα θαύματα που απολαμβάνει η ανθρωπότητα. Ωστόσο έχουμε ακόμα σκληρή δουλειά. Άλλωστε ο ανηφορικός δρόμος είναι ο δύσκολος. Γιατί, στ’ αλήθεια, είχαμε βρεθεί πολύ χαμηλά.
Και μη χειροτερα… Κατι πρεπει να γινει αμεσα…
Το άμεσα είναι δύσκολο, roadartist. Το δηλητήριο του φόβου κυλάει σχεδόν από την αρχή του κόσμου στα κύτταρά μας. Και τα συνθήματα τον ξυπνούν πανικό. Ώστε σκορπίζεται η ενέργεια, που θα έπρεπε να διοχετεύσουμε για τη λύση του προβλήματος, σε μάταιες μάχες ανάμεσά μας. Κι όμως την ήσυχη ώρα, που η ψυχραιμία επιτρέπει στη σκέψη να κυλήσει ελεύθερη, αναγνωρίζουμε ότι δε φταίει ο διπλανός μας. Αλλά εκείνο το μεγάλο κι αόρατο πράγμα που έχουμε κατασκευάσει κι έχουμε ονομάσει σύστημα και του έχουμε παραχωρήσει να έχει εξουσίες επάνω μας.
O φόβος έχει επικεντρωθεί περισσότερο σε αυτό ακριβώς που λες Γιούλη μου, να φαγωθούμε μεταξύ μας. Αυτό θα είναι ακόμη χειρότερο από την πείνα και σίγουρα βολεύει αυτή η διαμάχη όλους όσους ευθύνονται για την κατάντια μας.
Καλή βδομάδα θα σου ευχηθώ
Σκέφτομαι, Margo, πώς το έχουμε κάνει αυτό ένα ζήτημα εσωτερικής κατανάλωσης; Ζούμε σε μια πολύ σημαντική ιστορική στιγμή. Οικονομική κρίση στον καιρό της παγκοσμιοποίησης σημαίνει ότι θα επηρεαστεί όλος ο κόσμος. Κι έχει ήδη περάσει από άλλα κρατικά νοικοκυριά. Εμείς απλώς είμαστε το πρώτο ευρώ που μπαίνει στο χορό. Αλλά επειδή δεν ξέρουμε ακόμα πώς να σύρουμε τα βήματα, σκοτώνουμε στο πέρασμά μας. Όλοι σκεφτόμαστε αυτούς που χάθηκαν άδικα. Εγώ σκέφτομαι κι εκείνα τα νέα παιδιά που απ’ τη μια στιγμή στην άλλη έγιναν φονιάδες και κουβαλούν τέτοιο φορτίο στους ώμους της ψυχής τους.
Ας είναι μια εβδομάδα λίγο πιο σοφή απ’ την προηγούμενη για όλους
Αποδίδεις πολύ ωραία τη ζοφερότητα του κλίματος που ζούμε όλο αυτό το διάστημα.
Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, Ελένη, ότι θα χρησιμοποιώ την ποίηση για να υμνώ τη χαρά της ζωής. Ως ευχαριστώ για το θαύμα μέσα στο οποίο ζούμε. Και ως κάλεσμα για όλα εκείνα τα θαύματα που προσδοκούμε να μας ελευθερώσουν από την ατέλεια. Αλλά, να, έρχονται ώρες που κλονίζουν. Συμβαίνουν πράγματα να μας πουν ότι έχουμε πολλή δουλειά ακόμη μπροστά ως ν’ απαλειφθεί η βαρβαρότητα από τις εγγραφές που κατοικούν τα κύτταρά μας.