αρχαία, πυκνά, μεγάλα δέντρα ρίχνουν την εσπερινή σκιά τους στα μονοπάτια του δάσους
ανάμεσα στα φυλλώματα μια έξοδος στα δυτικά τ’ ουρανού με βγάζει στο φως του ήλιου που βασιλεύει κι οδηγεί τη μέρα μακριά πέρα απ’ τον ορίζοντα
ακολουθώ τη νύχτα όπως έρχεται: βαθύ, έναστρο μπλε τυλίγει τον κόσμο: τον θεραπεύει από την έπαρση, τον ξεκουράζει απ’ την υπερβολή, τον θρέφει με το όνειρο
singing we create the world
it only takes to release your wish and you’ll find yourself participating in a miracle
singing we create the world 
Τα δένδρα, ο ουρανός, το φως, τα όνειρα- όλα όμορφα ταιριασμένα. Όμως οι άνθρωποι πού είναι, η μοναξιά θέλει ανθρώπους.
Οι άνθρωποι είναι εκεί. Μες στη ζωή. Κρύβονται κάτω απ’ τα φώτα, ωστόσο. Η μοναξιά τους κυνηγά. Δεν τους θέλει καθόλου.
bellissima!!!!! Complimenti …un abbraccio Luciano e Ninetta
grazie, ragazzi