ευρυχωρώ

Μια φτενή μικρή φωτεινή καμπύλη φεγγάρι

ανατέλλει, απέναντι

Ολοκληρώνει την τροχιά των ημερών του

Ένας ήλιος ακολουθεί

Εύφωτος και παθιασμένος

Ν’ απολαύσει τον κόσμο

Ερυθριά η αυγή

Ευδία κι εύτολμη με προσκαλεί

Ανοίγω το υψηλό παράθυρο

Το φρέσκο φως απορροφά

το φως που φθίνει

Συγχώνευσα τη γνώση του

Επιτρέπω στο παληό ν’ αποσυρθεί

Το φρέσκο προσκαλώ να ‘ρθει

Ευρυχωρώ τον εαυτό μου

ευχαριστώ, ευγνωμονώ

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ το πράσινο, το γαλανό

Αυτή η γη ‘ναι θησαυρός, την αγκαλιάζει ουρανός

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ το δάσος πάνω στο βουνό

Της φύσης η χαρά η καλή, φρέσκο και σφύζει από ζωή

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ την πόλη, όπου κατοικώ

Πληρότητα και πλησμονή, ωραίοι άνθρωποι καλοί

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ τον τόπο μου και τον καιρό

Θάλασσες και ωκεανούς, χαρά η καρδιά, ειρήνη ο νους

ελπιδοφόρο: το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο

“aloe blooming” phot@rt by Aeglie

Για καιρό επισκεπτόμουν ηλεκτρονικά το Ελπιδοχώρι. Και, παρότι μ’ ενδιέφερε, όλο ανέβαλα την επίσκεψή μου εκεί. Ως που, αφού για άλλη μια φορά ο δρόμος στον οποίο ήθελα να κατευθυνθώ είχε κλείσει, ανακοινώθηκε το Παιχνίδι Μεταμόρφωσης. Το παρακολούθησα τον Φεβρουάριο – με πρόθεση, στόχο και σκοπό να βγω από την αδράνεια.
Ούτε που φανταζόμουν πόσο απλό είναι να γίνει το θαύμα: Θυμήθηκα. Θυμήθηκα όλα εκείνα που γνώριζα και είχα ξεχάσει. Θυμήθηκα ποιος είναι ο δρόμος τον οποίο η καρδιά μου λαχταράει να βαδίζει.
Όλα τα βήματα είναι εύκολα και χαρούμενα τώρα. Και τ’ ανταμώματα ευλογημένα. Οι άνθρωποι, δραστήριοι και φιλόξενοι, υποδέχονται τις καινούργιες συνθήκες, το φρέσκο φως που φανερώνει όλη την ομορφιά του ανθρώπου.
Μαζί τους θα μοιραστώ το πρώτο σαββατοκύριακο του Ιουνίου. Μαζί θα μοιραστούμε ό,τι διαθέτουμε. Και, είστε όλοι ευπρόσδεκτοι.
Η Κυριακή το μεσημέρι ορίστηκε ως ώρα της δικής μου προσφοράς. Και ό,τι διαθέτω είναι η ποίηση.
Όλοι μαζί την Κυριακή, 2 Ιουνίου, μεσημέρι στο Ελπιδοχώρι, θα διανύσουμε αιώνες γνώσης μέσα από κείμενα που θα μας διηγηθούν μια άλλη αφήγηση της πραγματικότητας: Ο δημιουργός είναι μουσουργός, ο κόσμος είναι μουσική κι εμείς, ως κύτταρα στο κορμί του σύμπαντος κόσμου, πλασμένοι από μουσική. Ταυτόχρονα, μουσουργοί και συνδημιουργοί οι ίδιοι, παρατηρούμε ότι ο λόγος, που εκφέρουμε, που τραγουδούμε, υλοποιείται στον κόσμο μας – και, αφού ελέγξουμε αν αυτός ο λόγος εκφράζει την αλήθεια μας, εναρμονίζουμε το τραγούδι μας με την βαθύτερη βούληση της ψυχής μας.

εαρινή ισημερία

“vernal equinox” phot@rt by Aeglie

Κάτι φρέσκο κυκλοφορεί στην πολιτεία

Αν και το παλαιό κάνει πολλή φασαρία κατά την αποδόμησή του και προσπαθεί απεγνωσμένα να παρασύρει την προσοχή και σπέρνει στους δρόμους άστεγους – όχι αδέσποτους, ωστόσο

Μια γλυκιά συγκίνηση τυλίγει αυτή τη θλίψη καθώς βαδίζω αντικρίζοντας όλες τις αποδείξεις της παρακμής

Κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια κι εκείνοι ανταποκρίνονται

Η επίγνωση ανοίγει τα βλέμματα

Η άνοιξη είναι αναπόφευκτη

ανατέλλω

“scarlet flourishes” phot@rt by Aeglie

Αργά, σταθερά φεγγίζει πάνω από τις κορυφογραμμές το μπλε

Μια γραμμή διάκριση στην αρχή, ανάμεσα ουρανό και γη

Ύστερα, σιγά σιγά, ο ήλιος ανοίγει το πέπλο της νύχτας

κρυμμένος ακόμα, πίσω από κυρτές ράχες αρχαίας πέτρας

Λίγα αστέρια αντέχουν να με βλέπουν μες στο πρωινό γαλάζιο

Η νύχτα συμβαίνει για ν’ αναγνωρίζουμε το μακρινό τους φως

Χαμογελώ, μακριά εκεί πάνω, την ευγνωμοσύνη μου

στη σοφία του γαλανού στερεώματος που μας αγκαλιάζει

και στρέφω τα μάτια μου ολάνοιχτα στο πλούσιο και φρέσκο φως