Στο μάθημά μας της ελληνικής γλώσσας, ο δεκαπεντάχρονος ανιψιός μου γράφει μια ιστορία. Οι ήρωές του είναι καναδοί. Περνούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές στη Βραζιλία. Το τελευταίο κεφάλαιο έχει τίτλο “επιστροφή στον μακρινό βορέα”.
Α, σκέφτομαι, έχω πολλές μέρες να του κάνω την παραμικρή διόρθωση και, σήμερα, θ’ αρχίσω από τον τίτλο, κιόλας; Τον αφήνω να συνεχίσει την ανάγνωση και ανοίγω την πύλη για την ελληνική γλώσσα. Χρησιμοποιεί και ο ίδιος, εδώ και μερικές εβδομάδες, το λεξικό της.
Και όμως, η λέξη είναι υπαρκτή. Τον ρωτώ αν κοίταξε το λεξικό. Όχι. Τον ρωτώ αν έχει κάπου συναντήσει αυτή τη λέξη. Όχι. Τον ρωτώ: πού τη βρήκες; Στο μυαλό μου, απαντά, δείχνοντας το κεφάλι του.
Θυμάμαι το μάθημα της γλωσσολογίας. Υπάρχει και συζητείται ανάμεσα στους επιστήμονες αυτός ο προβληματισμός: κληροδοτείται, μέσω κυτταρικής ή και συλλογικής μνήμης, η γλώσσα και είναι αυτός ένας από τους λόγους που μας βοηθούν να μαθαίνουμε τόσο εύκολα τη μητρική ή και την πατρική γλώσσα μας;
Από προχτές βρίσκομαι σε αυτόν τον μακρινό λευκό βορέα. Κάναμε ένα διήμερο οδικό ταξίδι για να βρεθούμε στον προορισμό μας. Η διαδρομή ήταν στο μεγάλο μέρος της γκρίζα, όπως αποτυπώνονται στην έγχρωμη φωτογράφιση. Χρειάστηκε να βρούμε την ομορφιά σε αυτό το γκρι, πριν συναντήσουμε το καθαρό λευκό που κρύβει μες στην καρδιά του όλα τα χρώματα.
“Α, μα εσείς με φέρατε στα Χριστούγεννα!” είπα στα ανίψια μου όταν φτάσαμε.
Περνώ αυτό το πρώτο πρωινό μέσα στο σπίτι. Περιμένω να ανέβει η θερμοκρασία στους μείον επτά βαθμούς Κελσίου, τις πρώτες απογευματινές ώρες, για να ντυθώ σαν κρεμμύδι και να ξεμυτίσω. Υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα του δώσω τη χαρά να κυλιστεί στο χιόνι.
Από το παράθυρο, μπορώ να βλέπω κάποια αυτοκίνητα να περνούν. Και τρεις ανθρώπους. Μία είναι η ταχυδρόμος.
Είναι πολύ όμορφα εδώ. Καθόλου εύκολα. Οι άνθρωποι χρειάζεται να εργάζονται, πολλές φορές την ημέρα, καθαρίζοντας το χιόνι από το κατώφλι τους έως τον δρόμο. Δηλαδή, πριν βγουν να βαδίσουν, πρέπει πρώτα να φτυαρίσουν.
Σε πολλά μέρη της γης, οι συνθήκες της βίωσης δεν διευκολύνουν τους ανθρώπους. Και, όμως, εκείνοι δεν σκέφτονται να φύγουν. Σκέφτονται τι μπορούν να κάνουν για να ζήσουν καλύτερα εδώ που βρίσκονται. Σκέφτονται πώς μπορούν να κάνουν κάθε μέρα λίγο πιο εύκολη τη ζωή τους.
Εργάζονται με εκείνο που δεν τους αρέσει και επεξεργάζονται τρόπους για να μπορέσουν να μείνουν ελεύθερα εδώ, ώστε να απολαμβάνουν εκείνο που τους αρέσει.
Έχουν κοιτάξει κι έχουν δει: τι είναι γι’ αυτούς η ομορφιά της ζωής; Και σε αυτόν τον τόπο την έχουν βρει. Κι αυτό τους ωθεί σε δημιουργική εκπλήρωση των επιθυμιών τους.
singing we create the world 
kind of dialogue