το δώρο

“sky flourishes” phot@rt by Aeglie

Μυρίζω στα χέρια μου την καινούργια κρέμα χεριών που μου χάρισε η Lyn. Είναι το πρώτο δώρο που παίρνω στα χέρια μου για τα φετινά γενέθλια.

Κόλλησα στο Heathrow. Η χτεσινή πτήση ακυρώθηκε. Έκλεισα ένα τελευταίο δωμάτιο που βρήκα σε ένα B&B, αλλά ως να βγω από το αεροδρόμιο η ώρα είχε πάει κοντά στα μεσάνυχτα, η ουρά ήταν ατελείωτη στην αναμονή των ταξί και το κρύο έτσουζε. Χωρίς δεύτερη σκέψη γύρισα στις αίθουσες αναμονής του αεροδρομίου. Βρήκα μια σχετικά ζεστή γωνιά στους πάνω ορόφους – το ισόγειο ήταν παγωμένο – και προσπάθησα να επικοινωνήσω για την ακύρωση του δωματίου. Δεν τα κατάφερα.

Το πρωί πήρα μήνυμα από την αεροπορική εταιρία ότι και η σημερινή πτήση ακυρώνεται. Ζήτησα έναν δυνατό καπουτσίνο από το Costa. Κοίταξα στο διαδίκτυο τι μπορώ να κάνω για επανακράτηση. Μπήκα πάλι σε μια ουρά με άλλους επιβάτες με ακυρωμένες τις πτήσεις τους, μήπως πάρω κάποια χρήσιμη πληροφορία. Οι ανακοινώσεις επέμεναν: εάν η πτήση σας ακυρώθηκε, αφήστε το αεροδρόμιο και κάνετε καινούργια κράτηση online.

Κάποια στιγμή ένιωσα δυσφορία. Αυτή η αίσθηση δεν μου αρέσει. Λίγο αν ξεφύγω από τη δόνηση της χαράς της ζωής, ρωτώ τον εαυτό μου: τι κάνω εγώ εδώ; Βγήκα έξω, πήρα ταξί, πήγα να βρω το δωμάτιο που είχα κλείσει για χτες.

Απόλαυσα μια θαυμαστή διαδρομή. Η βροχή ταιριάζει τόσο πολύ στη βρετανική εξοχή. Το δωμάτιο με περίμενε. Και οι οικοδεσπότες κατανόησαν απολύτως τις περιστάσεις, που με οδήγησαν στη χτεσινή ασυνέπεια.

Πλύθηκα, έφαγα κάτι που είχα μαζί μου και κοιμήθηκα για μεσημέρι νωρίς. Κατά τις τρεις βγήκα περίπατο, αγόρασα ένα ζεστό κασμηρένιο μπλουζάκι – το κρύο είναι πολύ εδώ σήμερα – και φαγητό από το τοπικό sainsbury’s. Κι ένα μικρό μικρό μπουκαλάκι κρασί, να πιω στην υγειά μου, γιορτάζω σήμερα. Γύρισα και ανάρτησα στο facebook το πού βρίσκομαι με τις απαραίτητες φωτογραφίες. Κάτω από αυτήν την ανάρτηση γράφτηκαν οι γενέθλιες ευχές των φίλων μου.

Πριν από λίγο χτύπησε η πόρτα. Ήταν η Lyn που ήρθε να μου ευχηθεί για τα γενέθιά μου με το δώρο της. Η κόρη της είδε στο facebook την ανάρτηση, έριξε στην αυτόματη μετάφραση κάποια από τα σχόλια, είδε ότι έχω γενέθλια σήμερα.

Μυρίζω στα χέρια μου την καινούργια κρέμα χεριών που μου χάρισε η Lyn, που την γνώρισα σήμερα. Σκέφτομαι όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα από χτες. Μια περιπέτεια, λοιπόν, μπορεί να είναι το μεγαλύτερο δώρο. Όχι, δεν θα τους ξαναδώ – ίσως, τυχαία. Αλλά είμαστε ο ένας εκεί για τον άλλο σε όλη τη διαδικασία. Ρωτούσαμε χωρίς δισταγμό. Απαντούσαμε πρόθυμα. Ψάχναμε μαζί. Καθόταν ο ένας κι ο άλλος κρατούσε τη θέση του στην ουρά. Δεν μιλώ γι’ αυτούς που ταξίδευαν μαζί. Μιλώ για αγνώστους. «Κράτησέ μου, σε παρακαλώ πολύ, τη σειρά να καθίσω λίγο.» «Έλα τώρα πήγαινε εσύ να καθίσεις.»

Η, «μπορώ να σου κρατήσω τη θέση, αν θέλεις να περπατήσεις λίγο,» όπως μου είπε μια ευγενέστατη κυρία σήμερα το πρωί. Είχε πάει μια βόλτα εκείνη όσο κρατούσε ο άντρας της τη σειρά και γύρισε με δυο μπουκάλια νερό. Έδωσε το ένα σε μένα.

Μυρίζω στα χέρια μου την καινούργια κρέμα χεριών που μου χάρισε η Lyn και ευχαριστώ τη ζωή για όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που φέρνει κάθε μέρα στο δρόμο μου.