οδός ευπνοής

“sky’s breathing” phot@rt by Aeglie

Τα βήματα νωχελικά βαριά αργά βουλιάζουν μες στην αμμουδιά

Ένα ένα τα πέλματα σηκώνονται κι από τα δάχτυλα στάζουν οι κόκκοι της άμμου

Αριστερά ευκάλυπτοι αλμυρίκια

Δεξιά αφράτα λευκά κύματα

Ο άνεμος

Οι τζίτζικες

Καλοκαιρινό μεσημέρι

Αφήνω το κορμί μου να πλαγιάσει επάνω στον κορμό ενός ευκάλυπτου

Μεγάλο δέντρο

Η αγκαλιά μου μικρή

Η αγκαλιά μου μεγαλώνει

Η αγκαλιά μου τον τυλίγει

Και τον ήλιο μαζί

Και όλη τη γη

Όλη η γη έχει εδώ καλοκαίρι

Όλη η γη έχει τώρα μεσημέρι

Τα φύλλα του αγγίζουν το πρόσωπό μου

Κόβω ένα και το τσακίζω

Σ’ ευχαριστώ, του απευθύνομαι

Εισπνέω το άρωμά του

Ανοίγει πλατιά η οδός ευπνοής

Ευγνωμονώ τις ανοιχτές οδούς

Κύμα το κύμα φέρνουν στα πόδια μου

Καινούργια ολόφρεσκα δώρα

Βήμα το βήμα με φέρνουν τα πόδια μου

Εκεί που ανήκω τώρα

αύγουστος

“green brings forth red” phot@rt by Aeglie

Αυτό που με μαγεύει στο καλοκαίρι είναι η ίδια η ζέστη. Τα κύτταρα διαστέλλονται, οι πόροι ανοίγουν, ο ιδρώτας κυλά. Διευρύνομαι, με αυτή την απολαυστική νωχέλεια, κάτω από την αμφίβολη σκιά των φύλλων ενός πλατάνου μες στο κέντρο της πόλης. Η πόλη λείπει διακοπές. Βαδίζω σε πλατύτερους δρόμους το πρωί και το βραδάκι και η δροσιά είναι όλη δική μου. Αλλά το μεσημέρι; Το μεσημέρι αράζω κάτω από τις φυλλωσιές που τραγουδάει τ’ αγέρι – παίζω κρυφτό με τον αύγουστο ήλιο.

ξέσκεπα

“little mermaid’s cave” phot@art by Aeglie

μι’ απόστροφος φεγγάρι

μια μικρή λευκή καμπύλη

ανάμεσα στα σύννεφα

στον γκριζογάλανο

πίνακα

του εσπερινού ουρανού:

λες να ‘φυγε

το καλοκαίρι;

βραδιάζει πιο νωρίς

αργότερα ξημερώνει

ψυχραίνει το πρωί

τα ξέσκεπα πόδια

αλλά

αργά το μεσημέρι

νωρίς το απόγευμα

τ’ αγκαλιάζει πάντα

η θάλασσα

μέλι βερίκοκο

νωρίς το απόγευμα, αργά το μεσημέρι, καλοκαίρι, η ζέστη καταστέλλει, δεν έχω σκοπό ν’ αντισταθώ, άσε με να λιώσω σαν μέλι στο ζεστό σου σώμα να κυλήσω – ίδρωσες, αγάπη μου, μυρίζεις βερίκοκο

Children in a Field, by Angela Shaw

παιδιά στο λιβάδι

Δεν ορμούν τόσο βίαια όσο παγιδεύονται.
Καταμεσήμερο, στη μέση στο λιβάδι,
κάθε φύσημα στο χορτάρι ψιθυρίζει βιάσου
βιάσου, κάθε κίτρινο απλώνει το άρωμά του
σαν φήμη, τα παρακινεί να συνεχίσουν.
Είναι ο τρόπος των κοριτσιών. Το λίκνισμα
των φορεμάτων στο καλοκαιρινό εκστατικό
φως, οι γυμνές τους γάμπες ήδη χάνονται μακριά
μες στο πράσινο. Ποια τραγούδια θ’ ακολουθήσουν;
Ό,τι το δάσος σιγοτραγουδά, όποια θύελλα
ή ζημιά οι παρυφές υπόσχονται, όποια
γαλήνη. Άφησέ τα. Άφησέ τα να φύγουν δίχως ίχνη
μες απ’ το ψηλό χορτάρι και μες στη θαμπή
ιτιά, δίχως ίχνη μες απ’ την ισχνή γαλάζια ανάκλαση
του ποταμού, ως τα ψηλά σκοτεινά σώματα
των κωνοφόρων, κι ως πέρα στο καλόδεχτο
κατώφλι του δειλινού.

Angela Shaw