κοιτάζω και βλέπω

“red up to the skies” phot@rt by Aeglie

Για πολλούς ανθρώπους είναι μήνας απολογισμού ο Δεκέμβριος

Με αφορμή τα γενέθλιά μου, στις 11/12, εγώ πάντοτε ξεκινώ τον απολογισμό σχεδόν την πρώτη του μηνός

Ειδικά φέτος, μια τόσο ξεχωριστή χρονιά, έχω πολλά ν’ αντικρίσω, να κοιτάξω και να δώ

Και βλέπω το έτος δύο χιλιάδες και είκοσι ν’ αρπάζει την ανθρωπότητα σφιχτά από το χέρι και να την αναγκάζει να βαδίζει στις κοφυφογραμμές των καιρών της ιστορίας της, για να υποδεχθεί την αλλαγή του ανθρώπου

Και κοιτάζω και βλέπω τη χρονιά του δύο χιλιάδες και είκοσι να αρπάζει σφιχτά από το χέρι την υγεία των ανθρώπων και να την αναγκάζει να βαδίζει στ’ ακροκέραμα του νέφους της στατιστικής, ιχνηλατώντας το θαύμα ανάμεσα στα δεδομένα

Αντικρίζω και κοιτάζω και βλέπω το δύο χιλιάδες και είκοσι να μας αρπάζει σφιχτά από τα χέρια και να μας αναγκάζει να βαδίζουμε στις μύτες των ποδιών, χωρίς καν να μας επιτρέψει να βγούμε έξω από τη μάσκα μιας κατοικίας

Δοκιμάζω να διαρρήξω το φως της ιστορίας

Βλέπω το ξέφωτο στο οποίο μας βγάζει

Αντιλαμβάνομαι: με ό,τι γνωρίζαμε δε μοιάζει

Κοιτάζω κι εμάς και, ναι, διακρίνω: η διαδρομή μας έχει φρεσκάρει

Ελαφρά στους ώμους τα εφόδια, ευέλικτα στον καινούργιο βηματισμό τα πόδια

Έτσι που έχουμε τώρα ανέβει εδώ ψηλά, ατενίζει παντού γύρω με κατανόηση η ματιά, ως της ιστορίας τα πιο μακρινά

ανάληψη

 

“reach the blooming sky” phot@rt by Aeglie

Η γη καταπίνει τις καλλιέργειες και η σοδειά που μοχθήσαμε θρέφει το χώμα που πατάμε. Το χώμα που είμαστε εισέρχεται στον καιρό της αθρεψίας. Εύφορος καιρός για να θρέψουμε το πνεύμα: να γευτεί η κοιλιά μπουκιές αναπνοής της ζωοδόχου, να χορτάσει ο ουρανίσκος το διαυγές άρωμα του γαλανού. Καιρός σοφός για να σηκώσουμε τα μάτια από την ανάγκη – και, για μόνη τη χαρά της ελαφρότητας, να αναληφθούμε από τους ουρανούς.

A Poet To His Beloved, by William Butler Yeats

ο ποιητής στην αγαπημένη του

“rain on window” phot@rt by Aeglie

Σου φέρνω με χέρια ευλαβικά
Τα βιβλία των αναρίθμητων ονείρων μου
Χλωμή γυναίκα που το πάθος σε ντύνει
Όπως η παλίρροια ντύνει τις ωχρές αμμούδες
Και με καρδιά αρχαιότερη απ’ το κέρας
Που ξεχειλίζει απ’ τη θαμπή φλόγα του καιρού:
Χλωμή γυναίκα με τ’ αναρίθμητα όνειρα
Σου φέρνω τα παθιασμένα μου λόγια

William Butler Yeats

η παρασκευή του χρόνου στον οποίο ανήκω

Κατηφορίζω το πρωί την Ιπποκράτους, προχωρώντας προς μια λιακάδα που θέλει ν’ απλωθεί πάνω απ’ το κέντρο της πόλης. Σε κάθε διασταύρωση, δεξιά, ψηλά, ένα κομμάτι ουράνιο τόξο. Πίσω του πάλι μαζεύονται, βαραίνουν, σκοτεινιάζουν σύννεφα. Στην Ακαδημίας με λούζει ο ήλιος.
Παρασκευή σήμερα. Η πρώτη Παρασκευή του φθινοπωρινού Δεκεμβρίου. Αύριο το σπίτι έχει την τιμητική του: χειμωνιάτικη καθαριότητα, μάλλινα χαλιά, χριστουγεννιάτικος στολισμός. Κι όμως, μια χαρά νιώθουν γυμνά τα πόδια μου πάνω στα βαμβακερά που είναι τώρα στρωμένα. Κι αύριο θα ‘θελα καλύτερα μια βόλτα πλάι στη θάλασσα. Να βουτήξω γυμνά τα πόδια μου στην ψύχρα της άμμου.
Οι καιροί διακρίνουν ότι είναι καιρός ν’ αλλάξουν. Η φύση δοκιμάζει ένα καινούργιο πρόσωπο. Αλλά ο άνθρωπος είναι εδώ για ν’ ανθίσταται στη ροπή του κόσμου, ν’ αντιστέκεται στη ροή εντός του. Δεν συμπορεύεται. Εμμένει και επιμένει σ’ εκείνα που έμαθε και ξέρει πώς να υπομένει. Οπλίζεται την οργάνωση του χρόνου του και τον επιμελή προγραμματισμό του.
Έχει πλέξει τη φωλιά του την ανθρωπότητα με σίγουρα σκληρό νήμα. Το δίχτυ της τον προστατεύει απ’ τον κίνδυνο να τον γοητεύσει το άγνωστο. Έχει εξασκηθεί με όλους τους τρόπους να αρνείται το καινούργιο. Σπέρνει τον κόσμο αρρώστια και πόλεμο για να δρέψει αμετάβλητες τις κλονισμένες σταθερές. Κοπιάζει και μοχθεί και φοβάται αδιάλειπτα και ξοδεύει την ενέργειά του μάταια – μην τυχόν κι εκτοξευτεί, στο πάθος του.
Κατηφορίζω το πρωί την Ιπποκράτους να πάω στο γραφείο κι αλλόκοτες σκέψεις τρέχουν μες στο νου μου. Για να τις διώξω πριν μ’ εξακοντίσουν και βρεθώ να φτερουγίζω μακριά απ’ τη φωλιά της πραγματικότητας, σκέφτομαι ότι είναι Παρασκευή σήμερα, ότι έχω πάλι μπροστά μου ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο – μέσα στο οποίο πολύ λίγος χρόνος θα είναι αληθινά δικός μου, αν βρεθεί κι αυτός: ο χρόνος στον οποίο ανήκω.

έξω ένα φύλλο

“inner light” phot@rt by Aeglie

Γυρίζω σελίδα κι ακούω την ησυχία να σχίζεται
Ποιος ξέρει πόση ώρα έχει εγκατασταθεί η σιωπή
Αφήνω το βιβλίο να γλιστρήσει στο χαλί και
ό,τι διάβαζα καταλαγιάζει στο νου μου
Ακούω την αναπνοή μου μόνο και την κρατώ
στιγμούλες κι αφουγκράζομαι
Το σπίτι ανασαίνει ανήσυχα
Τα βιβλία απέναντι ψιθυρίζουν ιστορίες
Διστακτικά μετακινούμαι στη θέση μου και
το μαξιλάρι αναστενάζει
Έξω ένα φύλλο πέφτει, αργά περνά μπρος απ’ τον
δεύτερο όροφο
Κρατώ την ανάσα μου και το ακούω να σέρνει
στο δρόμο
Πνοή ανέμου σφυρίζει
Έξω ένα φύλλο πέφτει – αίφνης φυσά δυνατότερα – με θόρυβο
μες στο μπαλκόνι μου
Και φέρνει βροχή
Σηκώνομαι ν’ ανοίξω στον καιρό
Έξω ένα φύλλο έχει πέσει και ψάχνει τη γη