ο ποιητής στην αγαπημένη του
Σου φέρνω με χέρια ευλαβικά
Τα βιβλία των αναρίθμητων ονείρων μου
Χλωμή γυναίκα που το πάθος σε ντύνει
Όπως η παλίρροια ντύνει τις ωχρές αμμούδες
Και με καρδιά αρχαιότερη απ’ το κέρας
Που ξεχειλίζει απ’ τη θαμπή φλόγα του καιρού:
Χλωμή γυναίκα με τ’ αναρίθμητα όνειρα
Σου φέρνω τα παθιασμένα μου λόγια
singing we create the world 
καλο βραδυ………..
καλό βράδυ, Δημήτρη
σ’ ευχαριστώ για την αφορμή που μου έδωσες
Πολύ καλή μετάφραση .
Ελπίζω, ναι. Αλλά μέρος της μαγείας δεν μπορεί να μεταφερθεί. Ο παθιασμένος ιρλανδός ποιητής χρησιμοποιεί όχι μόνο το νόημα των λέξεων αλλά και τους ήχους τους: H παρήχηση του “w” που απλώνεται σε όλο το ποίημα οδηγεί στο νου την εικόνα των περιστεριών που ερωτοτροπούν – χρησιμοποιεί δε και τη λέξη για ν’ αποδώσει χρώμα. Αλλά και το “h” λαχανιάζει γλιστρώντας από το heart ως που ξεχειλίζει στο horn. Αυτό το ποίημα – το πρωτότυπο – δονείται από τον ευλογημένο παλμό της σάρκας του ερωτευμένου άντρα.
Καλημέρα. Όντωςπολυ ωραίο ποίημα και πολύ ωραία νομίζω απόδοση!
οντως παρα πολυ καλη η μεταφραση…
να εισαι καλα
χαίρομαι που το βρίσκετε καλό – αν, ωστόσο, υπάρχει κάποια ιδέα για άλλη εκδοχή θα είναι πολύ ενδιαφέρον να τη δούμε
Γιούλη καλημέρα και πάλι! Μου άρεσε πολύ το ρομαντικό ποίημα του Yeats προς την αγαπημένη του, αλλά και ο τρόπος που υποστηρίζεις τη μετάφρασή σου. Καθαρά ποιητικός. Είναι φανερό ότι τη ζεις την ποίηση. Δεν είμαι δυστυχώς γνώστης της αγγλικής, για να μπορώ να παρακολουθήσω της λεπτομέρειες, ξέρω όμως καλά πως η μετάφραση είναι τελικά ένα καινούριο κείμενο, έχει πάρα πολλές δυσκολίες και πως επιβάλλεται ο μεταφραστής να κατέχει άριστα και τις δύο γλώσσες. Και αυτή την εντύπωση έχω για σένα. Εύχομαι να μας χαρίζεις πάντα με τέτοιες πνευματικές ευωχίες.
Ζω μες την ποίηση, ναι. Είναι σημαντικό που μπορείς να το παρατηρείς, Ελένη. Ίσως γράψω κάτι γι’ αυτό μια μέρα.
Η μετάφραση είναι δύσκολη υπόθεση. Δεν αρκεί να κατέχεις και τις δύο γλώσσες. Δεν αρκεί να είσαι ποιητής ο ίδιος για να μεταφράσεις ποίηση. Το θεμελιώδες είναι να έχεις την ικανότητα να ξεχνάς τον εαυτό σου. Να παραμερίζεις αυτά που σου γεννά το ποίημα ως αναγνώστη. Να συναντήσεις τον ποιητή την ώρα που η καρδιά του γράφει.
Έτσι το μετάφρασμα – που είναι πάντα ένα εντελώς καινούργιο κείμενο – σε φέρνει σε ουσιαστική γνωριμία με το πρωτότυπο.