The Snow Man, by Wallace Stevens

ο χιονάνθρωπος

Πρέπει να ξέρει κανείς από χειμώνα
Για ν’ ατενίσει την παγωνιά και τα κλαδιά
του πεύκου σκεπασμένα με χιόνι.

Και να ‘χει ζήσει στα κρύα για καιρό
Για ν’ αντικρίσει τους κέδρους τυλιγμένους στον πάγο,
Τα ερυθροέλατα ν’ αστράφτουν άγρια από μακριά

στον ήλιο του Γενάρη. Κι όχι να
δυστυχεί στον ήχο του ανέμου,
Στον ήχο των λίγων φύλλων,

Που είναι ο ήχος της γης
Γεμάτης απ’ τον ίδιο άνεμο
Που φυσά στον ίδιο γυμνό τόπο

Γιατί ο ακροατής, που ακούει στο χιόνι
Και είναι τίποτα ο ίδιος, αντικρίζει
Το τίποτα που δεν είναι εκεί και το τίποτα που είναι.

Wallace Stevens

Happiness, by Louise Glück

η ευτυχία

Ένας άντρας και μια γυναίκα κοιμούνται στα λευκά.
Είναι πρωί. Νομίζω
Θα ΄ναι ξύπνιοι σύντομα.
Στο τραπεζάκι, δίπλα, ένα βάζο
κρίνα, το φως του ήλιου
λιμνάζει στο λαιμό τους.
Τον κοιτάζω που στρέφει σ’ εκείνη
σαν για να πει τ’ όνομά της
σιωπηλά, βαθιά μες στο στόμα της –
Απ’ το παράθυρο
μια, δυο φορές,
ένα πουλί κελαηδά.
Τότε εκείνη σαλεύει, το σώμα της
γεμίζει απ’ την ανάσα του.

Ανοίγω τα μάτια, με κοιτάζεις.
Ο ήλιος γλιστρά
γύρω στο δωμάτιο.
Δες το πρόσωπό σου, λες,
με το δικό σου τόσο κοντά μου
να γίνεται καθρέφτης.
Πόσο ήρεμος είσαι. Και ο φλεγόμενος τροχός
μας προσπερνά ήσυχα.

Louise Glück