Η ησυχία στέκει απεγνωσμένα λευκή και όμορφη – μόνο η φωτιά κάπου κάπου της δίνει ένα ρίγος, η φωτιά πίσω απ’ τη ράχη μου. Κοιτάζω έξω από αυτό το παράθυρο: δε βλέπει πολύ μακριά. Απ’ το θόλο κρέμεται κουρτίνες το χιόνι, μόλις που διακρίνεται η ράχη απέναντι. Η μέρα μοιάζει να φεύγει νωρίς: άναψε φως στην κουζίνα. Το τραπέζι στρώθηκε μετά από μακρύ ταξίδι. Όλοι φτάσαμε, καθένας από άλλη γωνιά των καιρών. Εξουθενωμένοι: εργαστήκαμε σκληρά για να είμαστε εδώ. Είναι η στιγμή που απελπισμένα χρειαζόμαστε τη φαντασία μας: πρέπει να δούμε πού θα πατήσει το επόμενο βήμα – κι ελπίζουμε ότι δεν την έχουμε αμετάκλητα εγκαταλείψει
«Όλοι φτάσαμε, καθένας από άλλη γωνιά των καιρών. »: ευρηματικότατη σκέψη και διατύπωση.
Χρόνια μας πολλά, Γιούλη μου!
χρόνια πολλά και όμορφα, Βίκυ, με υγεία και χαρά στην καρδιά
όλοι μαζί φτάνουμε πάντα μπρος στην ιστορία – για ν’ αντιληφθούμε ότι δεν ήταν εδώ που θέλαμε να πάμε, ενώ δεν μπορούσαμε να έχουμε βρεθεί οπουδήποτε αλλού με τα βήματα που επιλέξαμε