παρακμή

“fall into gold” phot@rt by Aeglie

Το φθινόπωρο είναι πολύ τρυφερή εποχή. Το βλέπεις αυτό στη φύση. Τα φύλλα γέρνουν και μαραίνονται, αφήνουν τη δύναμή τους να τα εγκαταλείψει.

Το παλιό επιτρέπει στη δύναμη του κρύου ανέμου να το αποδυναμώσει. Έτσι θα δώσει πιο γρήγορα, πιο εύκολα τη θέση του στο καινούργιο.

Αυτό συμβαίνει και στον άνθρωπο. Αλλά στον άνθρωπο δεν αρέσει η παρακμή – και αυτό είναι φυσικό, διότι ο άνθρωπος δεν είναι πλάσμα, αλλά είναι ον.

αφύπνιση

Δισταχτικοί είναι οι θόρυβοι τις μικρές ώρες
Η εκπνοή σου γλιστράει αθόρυβα στο μαξιλάρι
Κι η εισπνοή σου ήσυχα ανασηκώνει το σεντόνι
Μια βαθιά ανάσα σιωπής ξυπνάει τ’ όνειρό μου
Στο μπαλκόνι κάνει πρόβα η ψύχρα του φθινόπωρου
Ανάβω το τσιγάρο μου μες στην καρδιά της νύχτας
Ένα κοτσύφι κρυμμένο στην ελιά λέει τη μέρα
Έρχεσαι και ζεσταίνεις τη ράχη μου
Σε ξύπνησε, λες, το άδειο