Ένα βιβλίο είναι ο σύμπαντας κόσμος
Ένα πεντάγραμμο τετράδιο
Ο νους του κόσμου βρίσκεται εδώ γραμμένος
Αποτυπωμένος δια του λόγου
Ψυχρή είναι η ψυχή
Όσο το τραγούδι μένει εκεί
Κρυμμένο από το εξώφυλλο
Και τότε, κάποιο ον αναλαμβάνει
Σηκώνει το βιολί και το δοξάρι
Ενώ σκύβει με αφοσίωση
Πάνω από τη σελίδα που έχει ερωτευθεί
Πνεύμα το δοξάρι και κινεί
Αφυπνίζει τον σχηματισμό
Τραγουδά η βούληση
Εκδηλώνει μορφή
Η ζώσα ψυχή
Για πολλούς ανθρώπους είναι μήνας απολογισμού ο Δεκέμβριος
Με αφορμή τα γενέθλιά μου, στις 11/12, εγώ πάντοτε ξεκινώ τον απολογισμό σχεδόν την πρώτη του μηνός
Ειδικά φέτος, μια τόσο ξεχωριστή χρονιά, έχω πολλά ν’ αντικρίσω, να κοιτάξω και να δώ
Και βλέπω το έτος δύο χιλιάδες και είκοσι ν’ αρπάζει την ανθρωπότητα σφιχτά από το χέρι και να την αναγκάζει να βαδίζει στις κοφυφογραμμές των καιρών της ιστορίας της, για να υποδεχθεί την αλλαγή του ανθρώπου
Και κοιτάζω και βλέπω τη χρονιά του δύο χιλιάδες και είκοσι να αρπάζει σφιχτά από το χέρι την υγεία των ανθρώπων και να την αναγκάζει να βαδίζει στ’ ακροκέραμα του νέφους της στατιστικής, ιχνηλατώντας το θαύμα ανάμεσα στα δεδομένα
Αντικρίζω και κοιτάζω και βλέπω το δύο χιλιάδες και είκοσι να μας αρπάζει σφιχτά από τα χέρια και να μας αναγκάζει να βαδίζουμε στις μύτες των ποδιών, χωρίς καν να μας επιτρέψει να βγούμε έξω από τη μάσκα μιας κατοικίας
Δοκιμάζω να διαρρήξω το φως της ιστορίας
Βλέπω το ξέφωτο στο οποίο μας βγάζει
Αντιλαμβάνομαι: με ό,τι γνωρίζαμε δε μοιάζει
Κοιτάζω κι εμάς και, ναι, διακρίνω: η διαδρομή μας έχει φρεσκάρει
Ελαφρά στους ώμους τα εφόδια, ευέλικτα στον καινούργιο βηματισμό τα πόδια
Έτσι που έχουμε τώρα ανέβει εδώ ψηλά, ατενίζει παντού γύρω με κατανόηση η ματιά, ως της ιστορίας τα πιο μακρινά
Πέρυσι τέτοιες μέρες επισκέφθηκα τη Νέα Υόρκη
Το να περπατάς μες στο κέντρο του Μανχάταν είναι ένα μάθημα που αξίζεις
Βαδίζεις μες στην πόλη και νιώθεις ένας μικρός [πέντε πόδια] άνθρωπος ανάμεσα στα ψηλά κτίρια
Κοιτάζεις γύρω σου τα μεγάλα, τα σημαντικά, τα ωραία έργα – τόσα πολλά εδώ – και λες “ο άνθρωπος είναι μέγας”
Σηκώνεις τα μάτια ψηλά για να δεις τον γαλάζιο ουρανό και εκπαιδεύεις τον εαυτό σου να κοιτάζει και να βλέπει επάνω και εμπρός
Ανεβαίνεις ψηλά και ατενίζεις μακριά και μαθαίνεις τι είναι να έχεις διευρυμένη εποπτεία στον χώρο και στον χρόνο και στον ιστορικό καιρό
Μα, το πιο σημαντικό, είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ανταμώνεις το βλέμμα τους και αναγνωρίζεις στην ανάκλαση των ματιών τους τη λαχτάρα να βρουν το όνειρό τους
Κι αυτό σε κάνει να τους αγαπάς, αυτόματα, χωρίς δεύτερη σκέψη, να τους στέλνεις μια ωραία ευχή, μέσα στην καρδιά σου στη σιωπή, να τους θρέφεις με την ενέργεια που πηγάζει από σένα
Το 1993 η μούσα της ποίησης μου χάρισε έναν στίχο που έμελε να αλλάξει τη ζωή μου
“Το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο”
Τα επόμενα χρόνια συνειδητοποιούσα ότι τα λόγια μου υλοποιούνται και μοιραζόμουν τις θαυμαστές εμπειρίες με τους ανθρώπους γύρω μου
Είκοσι χρόνια αργότερα, το 2013, ξεκίνησα να μεταδίδω αυτήν την ευφρόσυνη επίγνωση ελευθερίας και ευθύνης
Άρχισα δίνοντας διαλέξεις και συνέχισα με τακτικά μαθήματα
Οδηγήθηκα στη δημιουργία των μαθημάτων, διότι – με θεμέλιο αυτήν τη γνώση – επινόησα, σμιλεύω και μαθητεύω την τέχνη ενσυνείδητης εκπλήρωσης της ευαειζωϊας, στην οποία έδωσα το όνομα “εύΧρηστος δημιουργός λόγος”
Η μαθητεία σε αυτήν την εύανθη και εύκαρπη τέχνη προσφέρει πολλούς και ποικίλους ευεργετικούς τρόπους, με τους οποίους μπορούμε να ανιχνεύουμε και να εκφράζουμε, να εκδηλώνουμε και να υλοποιούμε την αυθεντική και ελεύθερη βούλησή μας, την γνήσια επιθυμία και επιλογή μας
Καθώς τακτικά εξασκούμαστε στις τεχνικές και τα τεχνάσματα με τα οποία πρακτικά εφαρμόζουμε την τέχνη ευαειζωίας του εύΧρηστου δημιουργού λόγου, ενεργοποιείται, κάθε μέρα πιο εύτροπα και εύστοχα, το δημιουργικό δυναμικό των λέξεων και μας αποδίδεται η μορφή και η δράση τους
Ώστε, αφού ο λόγος είναι δημιουργός κι εμείς τον χρησιμοποιούμε εύχρηστα, υλοποιούνται στην πραγματικότητα του βίου που διάγουμε επάνω σε αυτήν εδώ την ευάερη, ευήλια, ευρύχωρη, πολύχρωμη και φιλόξενη γη, τα όμορφα όνειρά μας
Με τον καιρό και στο πλήρωμα του χρόνου της, η ευγενής, εύτολμη και εύψυχη αυτή τέχνη του λόγου παρουσίασε τελειοποιημένη την εικόνα της, η οποία διδάσκεται στα πλαίσια της Ακαδημίας για την Τέχνη ΕυΑειΖωίας “εύΧρηστος Δημιουργός Λόγος” και ολοκληρώνεται σε πέντε εποχές μαθητείας:
Στην πρώτη, επεξεργαζόμαστε δέκα πεδία της ζωής μας, στα οποία μπορούμε να παρέμβουμε δημιουργικά επιλέγοντας τον εύΧρηστο λόγο: 1. Ελευθερία, 2. Έμπνευση, 3. Έργο, 4. Έρως, 5. Θρέψη, 6. Παιδεία, 7. Περιβάλλον, 8. Πλούτος, 9. Σχέσεις, 10. Υγεία
Στη δεύτερη, βαδίζουμε, προσεγγίζοντας και αναλύοντας τον εύΧρηστο δημιουργό μας λόγο, σε οκτώ βήματα: 1. Παρατήρηση του Λόγου μας, 2. Προέλευση και Τροποποίηση, 3. Πρόθεση, Προθέσεις και Προσδοκίες, 4. Επιλογές – Επιθυμίες – Βούληση, 5. Αγάπη Εαυτού, 6. Συγγνώμη και Συγχώρεση, 7. Λέξεις Δημιουργικής Εκπλήρωσης της Επιθυμίας, 8. Ευροή των Δώρων
Στην τρίτη, δοκιμάζουμε έξι εκδοχές γραφής, με τις οποίες εμβαθύνουμε σε ευκρινή γνωριμία με τον εαυτό μας: 1. Αντικειμενική Περιγραφή, 2. Αυτόματη Συγγραφή, 3. Δημιουργικό Τραγούδι, 4. Διάλογοι της Αγάπης, 5. εύΧρηστος Δημιουργός Λόγος, 6. εύΨυχη και ολόΦρέσκη Αφήγηση σύμφωνη με την Αυθεντική και Ελεύθερη Βούλησή μας
Στην τέταρτη, με οδηγό τα κείμενά μας, ενθαρρύνουμε τις τέσσερεις δράσεις, με τις οποίες εκδηλώνουμε κάθε ιδιότητα του αείροου δημιουργικού δυναμικού μας: 1. Φωτίζοντας, 2. Αφυπνίζοντας, 3. Ενεργοποιώντας, 4. Εκδηλώνοντας, μέσα από τον ωκεανό των ποιοτήτων, τις ιδιότητες του όντος που καθένας από μας είναι, ως που ακούμε το όνομά του εντός μας και ακούμε το κάλεσμα του ονόματός μας
Στην πέμπτη, έχοντας αναγνωρίσει το όνομά μας, το όνομα του όντος που είμαστε, κινούμαστε ανάμεσα στα δύο επίπεδα της ένωσης του τρισυπόστατου – μορφή, πνεύμα, ψυχή – εαυτού μας μέσα σ’ ένα σώμα τελειοποιημένο βιολογικά, διαυγές πνευματικά και πάμπλουτο συναισθηματικά, προσφέροντας ευρυχωρία στην τέταρτη υπόσταση, στον λόγο, που είναι πρώτη: 1. Επικοινωνία με κάθε εκδοχή ενσάρκωσης που βιώνει στο πανταχού παρόν το ον που είμαστε, 2. Επιλογή του εγώ, του εαυτού, που εκδηλώνει στο εξής διαπαντός το ολοκληρωμένο ον, στην εύροη πορεία του μες στο διαρκές δημιουργικό γίγνεσθαι της ΕυΑειΖωίας
Ευχαριστώ, ευγνωμονώ
“peaceful morning” phot@rt by Aeglie
Θυμάμαι, την πρώτη μας συνάντηση μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων
Ήταν το απόγευμα της Τρίτης 14 Ιανουαρίου, που το ευπλουτίσαμε με θαυματουργές ευχές
Με πόση χαρά και ευτολμία διατυπώναμε τις επιθυμίες και τις επιλογές μας για υλοποίηση, μέσα σε αυτό το στρογγυλό έτος 2020
Στρογγυλό το χαρακτήρισε η Λιάλια και μας άρεσε αυτή η ιδιότητα, όπως αποτυπώνεται στα δυο ψηφία του και μάλιστα καθώς τα επαναλαμβάνει
Δεν πρόλαβαν δυο μήνες κι έτσι στρογγυλεμένα περιτύλιξε ολόκληρη τη σφαίρα Γη η είδηση ότι μες στα στρογγυλά διάφανα σταγονίδια κυκλοφορεί αυτό το μικρό στρογγυλό αόρατο στο μάτι
Ζούμε στις κορυφές των καιρών της ιστορίας της ανθρωπότητας πάλι
Η ζωή του ανθρώπου αλλάζει
Μεγάλο το δώρο
Και η ευθύνη
Εκπαιδευμένοι ήδη στην ενσυνείδητη εφαρμογή της τέχνης ευαειζωίας «εύΧρηστος δημιουργός λόγος» αδράξαμε την ευκαιρία
Με ευκολία και ευελιξία, τροποποιήσαμε και μετασχηματίσαμε εύχρηστα ό,τι χρειάστηκε προσαρμογή
Υποδεχτήκαμε τις καινούργιες συνθήκες με φρέσκα, αναβαθμισμένα μαθήματα:
‘’Το Δώρο!‘’
‘’Μένουμε Σπίτι;‘’
‘’Νους Υγιής Εν Σώματι Υγιή‘’
Καθώς κλείνουμε τους κύκλους των μαθημάτων, για να δώσουμε χώρο στις διακοπές του καλοκαιρού και χρόνο ώστε να κατασταλάξουν οι επιγνώσεις, διαπιστώνουμε, με βαθιά υπαρξιακή χαρά, πόσο πιο εύκολα και εύστοχα και εύτροπα και με μεγαλύτερη ευχαρίστηση γινόμαστε τώρα αγωγοί της ευροής της αγάπης και δημιουργοί της ζωής και του κόσμου, σύμφωνα με την αυθεντική και γνήσια και ελεύθερη βούλησή μας
“flying white” phot@rt by Aeglie
“light the sea” phot@rt by Aeglie
Αγαπημένη μου Υγεία, σε ευχαριστώ και σε ευγνωμονώ, διότι μου επέτρεψες εύκολα να σε αφομοιώσω – εγώ είμαι η υγεία, δεν είχα παρά να διατυπώσω – ώστε τώρα χαίρω άκρας υγείας και εύμορφης σοφίας και αποτυπώνω σε κάθε ευπνοή την ευαειζωία
“ευανθώ και ευκαρπώ” phot@rt by Aeglie
“guide me up” phot@rt by Aeglie
Ήταν ένα παιδί μια φορά, μακριά, σε τόπους άλλους και καιρούς που είναι κρυμμένοι. Ένα μικρό, λυγερό κι ευκίνητο παιδί. Ζούσε βαθιά μες στην καρδιά του μεγάλου δάσους. Το φιλοξενούσε η αρχαία ελιά. Του είχε πλέξει ένα σπίτι στα πιο ψηλά κλαδιά της με αργυροπράσινα φύλλα. Κάθε πρωί ξυπνούσε και καλημέριζε όλον τον κόσμο γύρω, ως πολύ μακριά όσο έβλεπε το δάσος και τον κάμπο και την θάλασσα και την άκρη του ορίζοντα.
Κατέβαινε αλαφροπατώντας από κλαδί σε κλαδί κι έτρωγε μέλι από τις μέλισσες που φιλοξενούσε η ελιά μέσα στον κορμό της χαμηλά. Ύστερα πήγαινε χορεύοντας ως την πηγή και ξεδιψούσε στο κρυστάλλινο νερό της που τραγουδούσε αδιάκοπα τη ζωή. Όλη μέρα τριγυρνούσε κι έπαιζε ευτυχισμένο με τα ζώα και τα πουλιά και τα φυτά που κατοικούσαν το δάσος.
Ως το φθινόπωρο. Τότε άφηνε τη θλίψη να το καλύψει, όπως έκανε κι όλη η φύση. Μάζευε τα φύλλα και τα κλαδιά που μαραίνονταν και έφτιαχνε το χειμερινό του καταφύγιο στη σπηλιά μέσα στο βράχο που κρυβόταν πίσω από τον καταρράκτη. Αποθήκευε τους καρπούς που πρόσφεραν τα δέντρα και περνούσε την ώρα του παίζοντας μελαγχολικές τρυφερές μελωδίες στο μικρό του φλάουτο.
Όταν ο χειμώνας γινόταν τρυφερός και χάριζε στο δάσος κάποιο ζεστό μεσημέρι, το παιδί έβγαινε και χόρευε και τραγουδούσε, να δώσει χαρά στα δέντρα, κυρίως σ’ εκείνα που έστεκαν γυμνά περιμένοντας την άνοιξη. Ένα τέτοιο μεσημέρι ήταν, που άκουσε απ’ την αρχαία λεύκα τα βλασταράκια ν’ αγωνίζονται να διαρρήξουν την φλούδα του κορμού της για να βγουν στον ήλιο. Μόλις είχε έρθει πάλι η άνοιξη.
Αλλ’ αυτή ήταν μια διαφορετική άνοιξη. Ένα πρωί, λίγες μέρες αργότερα, άκουσε ανθρώπινες φωνές από μακριά. Παιδικές φωνές. Ναι, ήταν παιδιά και, μπορούσες να πεις, στη φωνή τους φαινόταν κάποια αγωνία, αν και από μακριά ακούγονταν.
“Είναι στα σύνορα,” είπε ο άνεμος. “Ψάχνουν διέξοδο. Αποφάσισαν να μετακινηθούν από το παρόν και να επιτρέψουν το μέλλον. Αλλά βλέπουν μόνο το παρελθόν. Πήγαινε να τους δείξεις τον δρόμο. Είσαι έτοιμη.”
Πράγματι, ήταν. Υπήρχαν πράγματα που δεν είχε γνωρίσει, ωστόσο μόλις είχε συνομιλήσει στην γλώσσα του ανέμου. Έγινε ελαφριά και τον άφησε να την οδηγήσει στα σύνορα. Ήταν ώρα να ξεναγήσει κι άλλα παιδιά στο φιλόξενο δάσος.
“summer light” phor@rt by Aeglie
Εύλαμπρο γαλάζιο
Η αγκαλιά του στερεώματος
Στον ουρανό κολυμπούν λευκοί εύανθοι θύσανοι
Ο άνεμος χορεύει με τα φυλλώματα της λεύκας
Η μουσική διαχέεται μες στα σώματα
Κυματίζει εύηχη η σάρκα
Ελευθερώνει η ψυχή
Το τραγούδι που είμαι
Οι τζίτζικες νανουρίζουν το ζεστό μεσημέρι
Η στρογγυλή ελιά στην αυλή
Έχει κιόλας ευκαρπίσει
Σεπτέμβρης
Ο κήπος ανανεώνει το πνεύμα
Σκύβω στις άκρες των δαχτύλων
Για μια ευπνοή βασιλικού
singing we create the world 
kind of dialogue