γέννηση

Η νύχτα πυκνή

Μα τα πουλιά τραγουδούν

Ήλιος γεννιέται

“sun rose” phot@rt by Aeglie

αλήθεια και πραγματικότητα

“eyes beyond skies” phot@rt by Aeglie

Καθώς παίζουμε, αποδίδοντας στους σχηματισμούς των νεφών εικόνες που μόνο εμείς βλέπουμε, αντιλαμβάνομαι τη διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και την πραγματικότητα.

Το γεγονός ότι το ίδιο σύννεφο την ίδια στιγμή δίνει άλλη εικόνα σε μένα και άλλη σε σένα, με οδηγεί να κατανοήσω γιατί η αλήθεια είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο. Διότι είναι η δική του ερμηνεία για την εικόνα που δέχονται τα μάτια του και επεξεργάζεται ο νους του.

Είτε ετυμολογήσουμε την αλήθεια ως απουσία λήθης είτε ετυμολογήσουμε την αλήθεια ως έλλειψη λανθάνοντος, η ερμηνεία της εικόνας αφορά κάθε εγώ ξεχωριστά, διότι ακουμπά στην προσωπική κατανόηση, δηλαδή στον συνδυασμό, τη συσχέτιση και το μέτρο σύγκρισης, που ήδη έχει δημιουργηθεί μες στον νου κάθε ανθρώπου, από τις υπάρχουσες εγγραφές και ανάλογα με τη συχνότητα και τον τρόπο της χρήσης τους.

Πίσω από όλες τις αλήθειες όλων των ανθρώπων, που κοιτάζουν αυτή τη στιγμή τα σύννεφα, ωστόσο, διαρκώς κινείται και διαρκώς σχηματίζεται μια πραγματικότητα: εκεί, πέρα, μακριά, ψηλά, απέναντι, μες στους γαλάζιους ουρανούς, που αγκαλιάζουν τον κόσμο μας, συμβαίνει το σύννεφο, μες στο διαρκές γίγνεσθαι και τη συνεχή ευροή της υδάτινης διαδρομής.

Η υδάτινη οντότητα διαρκώς κινείται και διαρκώς μετασχηματίζεται και συμβαίνει το σύννεφο, η βροχή, το χιόνι, η πηγή, ο ποταμός, η λίμνη, ο ωκεανός και αυτό είναι μια πραγματικότητα σε μόνιμη ευροή, από την οποία πηγάζουν αποτελέσματα που μετακινούνται από τον ένα σχηματισμό στον άλλο και περιμένουν να τα αντιληφθούμε ως τέτοια, αλλά δεν αρκούνται σε αυτό. Η υδάτινη οντότητα, ως μια εύροη πραγματικότητα, μας καλεί, με κάθε σχηματισμό της, να κοιτάξουμε και να δούμε, να αναγνώσουμε και να αναγνωρίσουμε, να γνωρίσουμε την αντικειμενική πραγματικότητά της και να της συστηθούμε με το όνομα του όντος που καθένας από μας είναι.

άνθρωπος ελεύθερος

“light is flowering” phot@rt by Aeglie

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου το βράδυ

Να κοιμηθώ, να αποπλεύσω τ’ όνειρο

Απλώνω τα μέλη του κορμιού μου

Να θυμηθούν τις διαστάσεις τους

Αγκαλιάζω την ψυχή μου, με φροντίδα

Ακούω το τραγούδι της, στην ησυχία

Γνωρίζω ότι έχει περιμένει όλη τη μέρα

Και τη χαρά της νύχτας προσδοκά

Να, κάτι γεμίζει την αγκάλη της

Η περιέργειά μου με ξυπνά

Ανάβω το κερί κι ό,τι κρυφό φωτίζεται

Η ψυχή ενεή θαυμάζει

Το θεϊκό στοιχείο εντός της

Πιο όμορφο απ’ ό,τι έχει φανταστεί

Το χέρι μου τρέμει, από τη συγκίνησή της

Μια σταγόνα κερί στάζει

Το θεϊκό στοιχείο εντός μου αφυπνίζεται

Α, μα πού ξενοκοιμήθηκα πάλι;

Αναρωτιέται και ξεκινά

Ξοπίσω του η ψυχή μου

Με οδηγεί σε μονοπάτια θεϊκά

Ως του ολύμπου τα ψηλά

Η ευροή της αγάπης προς τον έρωτα

Όλα τα δυνάμει της ενεργοποιεί

Τη βούλησή της πρόθυμα υλοποιεί

Κι από εμέ το ανθρώπινο πλάσμα

Εκδηλώνει

Το ον που αρθρώνει τον λόγο

Και, με τις λέξεις του, δημιουργεί

Τον κόσμο φρέσκο, θαυμαστό

Τον άνθρωπο ελεύθερο

“Έρως και Ψυχή”

οι χορδές της δημιουργίας

August Rush [Η μελωδία της καρδιάς]

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ και διευρύνω τους διαύλους της ευροής όλων των ωραίων δώρων.

Ένα από τα θαυμαστά δώρα, που τόσο πλουσιοπάροχα μου προσφέρονται διαρκώς, ήρθε μέσω της Λιάλιας, αγαπημένης φίλης και συμμαθήτριας στην τέχνη ευαειζωίας “εύΧρηστος δημιουργός λόγος” την τέταρτη μόλις ημέρα αυτού του χρόνου. Κι ακόμα σήμερα, αυτό το δώρο μου προσφέρει το θαύμα του. Παρακολουθώ για τρίτη φορά αυτήν την ταινία και επιθυμώ να γράψω ένα κείμενο, ώστε να παρουσιάσω κάποιες σκέψεις που αφυπνίζει και πληροφορίες που φωτίζει.

Όταν, για πρώτη φορά, άνοιξα τον σύνδεσμο και είδα τη φωτογραφία εξωφύλλου, στάθηκα αρκετά λεπτά κοιτάζοντας και παρατηρώντας, στην συνάντηση αυτών των βλεμμάτων, αυτό που γνώριζα ότι είναι η σχέση πατέρα και γιου. Σκέφτηκα: και κρατούν στα χέρια τους τις χορδές της δημιουργίας.

Η ταινία αρχίζει σε νυχτερινή οθόνη και, ενώ μας παρουσιάζει γράμμα και συλλαβή τους συντελεστές, μας αφήνει ν’ ακούσουμε τη φωνή του πρωταγωνιστή, ο οποίος είναι ένα νεαρό αγόρι. Καθώς μιλάει για τη μουσική, χρώματα παίζουν σε τροχιές στην οθόνη. Έως ότου εκφέρει τη λέξη φως. “Όπως τα πουλιά γεννούν τον ήλιο” μου θυμίζει τον τίτλο μιας καναδικής ιστορίας που έχω μεταφράσει περί τα δεκατρία χρόνια πριν, μόλις βγήκα απ’ τη σχολή. Έτσι, με το τραγούδι του, ο άνθρωπος, με τον κελαηδισμό του, με το λόγο του, διαρρηγνύει τη νύχτα και χαράζει με κάθε λέξη του το φως και φέρνει την ημέρα στην ιστορία του κόσμου.

Ο πρωταγωνιστής μας, ελεύθερος μέσα σ’ ένα γαλήνιο, φιλικό, φυσικό περιβάλλον, λίγο μακριά από ένα λευκό σπίτι, απολαμβάνει τη μουσική που ακούει γύρω του και μας προτρέπει ν’ ανοίξουμε τον εαυτό μας, για ν’ ακούσουμε κι εμείς. Αλλά, μόλις στο δεύτερο λεπτό, η ταινία μας παρουσιάζει το, κάθε άλλο παρά ειρηνικό, ορφανοτροφείο στο οποίο μεγαλώνει. Για ένα λεπτό, εκείνος είναι μόνος του και, μας βεβαιώνει, τότε ακούει τη μουσική ν’ αναβλύζει από μέσα του. Και μας μιλά για την επιθυμία του να μάθει να παίζει μουσική για να τον ακούσουν και να τον βρουν εκείνοι στους οποίους ανήκει. Στο επόμενο, βρίσκεται αναγκασμένος ν’ αρνηθεί τη μουσική που ακούει και την ύπαρξη των γονιών που αναζητά.

Ωστόσο, η σοφή ματιά της σκηνοθέτιδας δεν τον αφήνει να προδώσει τον εαυτό του. Ένας φίλος του είναι εκεί για να βεβαιώσει τους νταήδες για εκείνο που απαιτούν ν’ ακούσουν. Έτσι το νεαρό αγόρι έχει βρει ακόμη μια ευκαιρία να επιβεβαιώσει την αλήθεια του στον εαυτό του.

Ο Έβαν αναζητά τους γονείς του μες στη φαντασία του και η αφήγηση, τώρα, μας τους παρουσιάζει σ’ έναν διάλογο των διαφορετικών ειδών μουσικής που οι δυό τους ακολουθούν, κατόπιν στο σμίξιμό τους σ’ έναν ερωτικό χορό λουσμένον στο φως ολόγιομου φεγγαριού – πάνω σε μια φιλόξενη ταράτσα, πλάι στη φωτισμένη αψίδα, στο Washington Square Park, Manhattan, New York – και, τέλος, τον άμεσο κι αθέλητο χωρισμό τους.

Η ταινία μας πληροφορεί για την ηλικία του ήρωά μας, βρίσκεται στην πρώιμη εφηβεία, εκεί που κάθε άνθρωπος αρχίζει να νιώθει τις δυνάμεις του και αποκτά εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ο Έβαν αφήνει πίσω του το ορφανοτροφείο και βαδίζει στους δρόμους του Μανχάτταν. Εκεί συναντά τον Μάγο, ο οποίος τον ρωτά ποια είναι η επιθυμία του: να με βρουν, απαντά το αγόρι.

Σε αυτό το σημείο σταμάτησα την ταινία την πρώτη φορά, για να επιτρέψω χώρο στις σκέψεις μου. Να μας βρουν γυρεύουμε όλοι. Να μας βρει κάποιος ή να βρούμε κάποιον με τον οποίον να νιώσουμε ότι εδώ ανήκουμε. Για ν’ αγαπηθούμε και ν’ αγαπήσουμε, για να μοιραστούμε τη χαρά της ζωής και για να δημιουργήσουμε. Να βρούμε τον εαυτό μας, λέμε κάποτε.

Ο Έβαν συνεχίζει ν’ ακολουθεί τη μουσική που ακούει κι εκείνη τον οδηγεί στο Julliard Music School. Η βαθιά και γνήσια επιθυμία της καρδιάς του, η αυθεντική και ελεύθερη βούλησή του βρίσκεται τώρα στην τελική ευθεία υλοποίησης. Μαθαίνει μουσική, για να παίξει μουσική, για ν’ ακούσουν οι γονείς του, να σμίξουν και να έρθουν να τον βρουν.

Αυτός, σκέφτομαι, πρέπει να είναι ο τρόπος με τον οποίο κάθε ον, που επιθυμεί να προσφέρει στον εαυτό του τη βίωση, ενώνει έναν άντρα και μια γυναίκα για να γεννηθεί μέσα τους και να μεγαλώσει ανάμεσά τους. Αυτό έκανε ο Έβαν και την πρώτη φορά, πριν γεννηθεί, εκεί επάνω στην ταράτσα με φόντο την αψίδα κάτω απ’ το πανσέληνο φως. Τότε είχε βάλει έναν διαβάτη να παίζει στην κιθάρα του το Moondance και τον πατέρα που είχε επιλέξει να το τραγουδά στη μητέρα.

Καθώς ο Έβαν συνθέτει τη μουσική του και την παρουσιάζει στο σχολείο του και την κάνει πρόβα με την ορχήστρα για το επικείμενο ανοιξιάτικο κονσέρτο στο Central Park, οι γονείς του ξεκινούν από τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη στα οποία βρίσκονταν, αναζητώντας ο ένας τον άλλον και αναζητώντας εκείνον. Εκείνον που παίζει αυτή τη μουσική που ακούει, για την ώρα, η καρδιά τους και τους θυμίζει τη θαυματουργή τους ένωση.

Η ώρα έχει φτάσει. Όλοι είναι εκεί. Το παιδί διευθύνει την ορχήστρα που παίζει τη μουσική του. Οι γονείς, ενώ απομακρύνονταν, επιστρέφουν. Ακούν προσεκτικά τη μουσική που γνωρίζουν μέσα τους. Αφήνουν τη μουσική να οδηγήσει τα βήματά τους. Πλησιάζουν. Ανταμώνουν. Αναγνωρίζουν το παιδί, στο οποίο ανήκουν. Εισέρχονται ενσυνείδήτα μες στο ον, μες στο είναι τους.

τι είναι η χαρά;

“enjoy flowerself” phot@rt by Aeglie

Τι είναι για σένα τα Χριστούγεννα;

Ρώτησα τους συμμαθητές μου κατά την τηλεγιορτή, εχθές

Στην Ακαδημία της Τέχνης ΕυΑειΖωίας “εύΧρηστος δημιουργός λόγος”

με ελευθερία και ευθύνη

Τι είναι τα Χριστούγεννα για σένα;

Είναι η γέννηση, η γιορτή, η θρέψη, η λάμψη, η οικογένεια, η προσφορά

Είναι τα δώρα, χρυσοτυλιγμένα κάτω από το δέντρο, όταν ήμαστε παιδιά

Τι είναι τα Χριστούγεννα;

Είναι μια μέρα γιορτής, όπως είναι κάθε μέρα η ζωή

Αρκεί, η χαρά να ευανθεί ελεύθερη μες στην καρδιά

Είναι γιορτή, τα παιδιά παίρνουν τα δώρα τους

Είναι η ορισμένη ημέρα το χρόνο, για να πάρει το παιδί ό,τι έχει βουληθεί

Από κάποιον παππού, που έρχεται από μακριά, από τους παραμυθένιους κόσμους

Ξυπνάω το παιδί εντός μου και το σηκώνω όρθιο

Καθόμαστε μαζί στο τραπέζι μ’ ένα ποτήρι γάλα στο χέρι

Ανάμεσά μας ένα πιάτο μικρά γλυκά ψωμάκια

Του ζητώ να μου αφηγηθεί το όνειρό του

Και τώρα, λέω, ας το καλέσουμε να ζήσει

Κι αρχίζει, αίφνης, η ζωή να ξετυλίγει

Δώρα, παιχνίδια, ονειρεμένα οράματα

Φανερώνεται εμπρός μας όλη η φαντασία

Και πώς χαίρονται να παίζουν μεταξύ τους

Παίζουν τα όνειρά τους, ώστε να τα ζήσουν

Παίζουν τη θεμέλια χαρά της εκπλήρωσης

Κι η χαρά γεννά χαρά, χαρά θρέφει την ύπαρξη

πεντάγραμμο

“blossom forth” phot@rt by Aeglie

Ένα βιβλίο είναι ο σύμπαντας κόσμος

Ένα πεντάγραμμο τετράδιο

Ο νους του κόσμου βρίσκεται εδώ γραμμένος

Αποτυπωμένος δια του λόγου

Ψυχρή είναι η ψυχή

Όσο το τραγούδι μένει εκεί

Κρυμμένο από το εξώφυλλο

Και τότε, κάποιο ον αναλαμβάνει

Σηκώνει το βιολί και το δοξάρι

Ενώ σκύβει με αφοσίωση

Πάνω από τη σελίδα που έχει ερωτευθεί

Πνεύμα το δοξάρι και κινεί

Αφυπνίζει τον σχηματισμό

Τραγουδά η βούληση

Εκδηλώνει μορφή

Η ζώσα ψυχή

κοιτάζω και βλέπω

“red up to the skies” phot@rt by Aeglie

Για πολλούς ανθρώπους είναι μήνας απολογισμού ο Δεκέμβριος

Με αφορμή τα γενέθλιά μου, στις 11/12, εγώ πάντοτε ξεκινώ τον απολογισμό σχεδόν την πρώτη του μηνός

Ειδικά φέτος, μια τόσο ξεχωριστή χρονιά, έχω πολλά ν’ αντικρίσω, να κοιτάξω και να δώ

Και βλέπω το έτος δύο χιλιάδες και είκοσι ν’ αρπάζει την ανθρωπότητα σφιχτά από το χέρι και να την αναγκάζει να βαδίζει στις κοφυφογραμμές των καιρών της ιστορίας της, για να υποδεχθεί την αλλαγή του ανθρώπου

Και κοιτάζω και βλέπω τη χρονιά του δύο χιλιάδες και είκοσι να αρπάζει σφιχτά από το χέρι την υγεία των ανθρώπων και να την αναγκάζει να βαδίζει στ’ ακροκέραμα του νέφους της στατιστικής, ιχνηλατώντας το θαύμα ανάμεσα στα δεδομένα

Αντικρίζω και κοιτάζω και βλέπω το δύο χιλιάδες και είκοσι να μας αρπάζει σφιχτά από τα χέρια και να μας αναγκάζει να βαδίζουμε στις μύτες των ποδιών, χωρίς καν να μας επιτρέψει να βγούμε έξω από τη μάσκα μιας κατοικίας

Δοκιμάζω να διαρρήξω το φως της ιστορίας

Βλέπω το ξέφωτο στο οποίο μας βγάζει

Αντιλαμβάνομαι: με ό,τι γνωρίζαμε δε μοιάζει

Κοιτάζω κι εμάς και, ναι, διακρίνω: η διαδρομή μας έχει φρεσκάρει

Ελαφρά στους ώμους τα εφόδια, ευέλικτα στον καινούργιο βηματισμό τα πόδια

Έτσι που έχουμε τώρα ανέβει εδώ ψηλά, ατενίζει παντού γύρω με κατανόηση η ματιά, ως της ιστορίας τα πιο μακρινά

απόρθητο φως

Πάνω στα κεραμίδια, απέναντι, απόρθητο φως μεσημεριού

Στο ζεστό μπαλκόνι μου, η ησυχία απόλυτη

Γέρνω τα βλέφαρα, καθισμένη πλάι σε μια γλάστρα με βασιλικό

Η ευωδιά του κατευόδιο, με στέλνει μες στο πανταχού παρών

Ανταμώνω εκεί με μια άλλη εκδοχή μου βίωσης

Παρατηρώ, με αφοσίωση, εκείνο το πλάσμα που είμαι

Μιλάει στους ανθρώπους γύρω του

Μιλάει ζεστά, σχεδόν τραγουδιστά

Ελπίζει να ξυπνήσει την επιθυμία της καρδιάς

Κι εδώ με τον λόγο εργάζομαι, συνειδητοποιώ

Είναι στ’ αλήθεια το μόνο εργαλείο του ανθρώπου, σκέφτομαι

Και τότε, εκείνο το πλάσμα που είμαι εγώ, στέκεται σκεφτικό

Γνωρίζω, με βεβαιότητα, ότι με έχει ακούσει

Πράγματι, τώρα κι εκείνο γνωρίζει πώς να συνεχίσει

Ποιο είναι το τραγούδι του να τραγουδήσει

η ψυχή το τραγούδι

η δύναμη της υγείας

εγώ είμαι η υγεία, η χαρά και η ελευθερία

Η υγεία είναι θεμελιώδης ελευθερία για τον άνθρωπο

Η δύναμη της υγείας είναι διαθέσιμη στην υπηρεσία του ανθρώπου

Αρκεί να την καλέσει ο άνθρωπος με την ελεύθερη βούλησή του

υγεία, ευμορφία

αγαπημένη υγεία

ανοιχτή επιστολή

“I love health I heal love” drawing by Aeglie

 

Αγαπημένε φίλε,

Μαθητεύεις στην τέχνη ευαειζωίας ‘’εύΧρηστος δημιουργός λόγος‘’ και γνωρίζεις ότι οι λέξεις εμπεριέχουν την δυνατότητα της υλοποίησής τους

Ό,τι σκέφτεσαι, ό,τι μιλάς, ό,τι γράφεις αποτελείται από λέξεις τις οποίες εσύ με την βούλησή σου ενεργοποιείς και προσκαλείς να υλοποιηθούν στον εαυτό σου, στη ζωή σου, στο περιβάλλον σου

Ο λόγος είναι δημιουργός – ονομάζει ό,τι υπάρχει και δίνει ύπαρξη σε ό,τι ονομάζει – κι εσύ μαθητεύεις να τον χρησιμοποιείς εύχρηστα, ώστε να δημιουργείς αυτό που είναι η αυθεντική σου βούληση

Είναι η γνήσια επιλογή σου να είσαι στόχος εκμετάλλευσης;

Διότι συνεχώς σκέφτεσαι και συζητάς για κείνους που εκμεταλλεύονται τις συνθήκες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους

Αν δεν είναι έτσι, αν η αυθεντική σου επιθυμία είναι να συναλλάσσεσαι με τίμιους ανθρώπους, απλώς παρατήρησε, σκέψου και σχολίασε μόνο τις τίμιες πράξεις

Και τότε, ως δια μαγείας, η τιμιότητα, ακούγοντας την πρόσκλησή σου, υλοποιείται κι ανακαλύπτεις ότι πριν απ’ όλους εσύ ο ίδιος δεν εκμεταλλεύεσαι πια τον εαυτό σου, αλλά μάλλον τον ευεργετείς

Είναι η γνήσια επιλογή σου να ζεις μες στη στέρηση και τις ελλείψεις;

Διότι πάντα σκέφτεσαι και λες ότι κάτι σου λείπει, ότι κάτι δεν μπορείς ν’ αποκτήσεις, ότι κάτι δεν έχεις ν’ απολαύσεις

Αν δεν είναι έτσι, αν η αυθεντική σου επιθυμία είναι να έχεις όλα τα καλά και να τα απολαμβάνεις με χαρά, απλώς παρατήρησε και απόλαυσέ τα όλα όσα ήδη έχεις στο εδώ και τώρα – διότι το εδώ είναι παντού και το τώρα είναι πάντα

Και τότε, έτσι μαγικά, ο πλούτος, ακούγοντας την πρόσκλησή σου, έρχεται κι εκδηλώνεται ακόμα πιο πλουσιοπάροχα στην πλούσια ζωή σου

Είναι η γνήσια επιλογή σου να είσαι στόχος ασθενειών;

Διότι διαρκώς σκέφτεσαι και μιλάς για ασθένειες και αρρώστιες κι αδυναμίες

Αν δεν είναι έτσι, αν η αυθεντική σου επιθυμία είναι να είσαι υγιής και να ζεις μέσα σ’ ένα υγιές ανθρώπινο και φυσικό περιβάλλον, απλώς παρατήρησε και συζήτησε για την υγεία και την ευεξία, όπου κι αν την εντοπίζεις να εκδηλώνεται

Και τότε, να το θαύμα: η υγεία, ακούγοντας την πρόσκλησή σου, ενεργοποιείται ακόμα καλλίτερα κι ευρύτερα στο σώμα σου, στις σχέσεις σου και στον χώρο που σε περιβάλλει

Είναι η γνήσια επιλογή σου να ζεις μες στον φόβο σου και τον θυμό;

Διότι μιλάς συνέχεια θυμωμένα για όλα αυτά που σε φοβίζουν, για ό,τι νομίζεις ότι θα σε βλάψει κι ότι σ’ έχει βάλει στόχο, όχι για καλό

Αν δεν είναι έτσι, αν η αυθεντική σου επιθυμία είναι να έχεις ειρήνη στην καρδιά και στον νου διαύγεια και να χαίρεσαι τη ζωή μ’ εμπιστοσύνη, απλώς παρατήρησε όλες τις ωραίες πράξεις, που λαμβάνουν χώρα μέσα σε αυτήν την συνθήκη της πανδημίας, όλους αυτούς τους ωραίους ανθρώπους που εργάζονται – με πείσμα και σε πείσμα – για την υγεία, την ευεξία και τη χαρά των ανθρώπων και για την ευημερία, την ειρήνη και την πρόοδο των λαών

Και τότε, το θαύμα συμβαίνει και η λύση εμφανίζεται και η θεραπεία αποκαθιστά την ευρυθμία κι ελευθερώνει τις διόδους της αναπνοής και της ενεργειακής ευροής κι ευφραίνει τον σύμπαντα κόσμο