αγαπώ

Αγαπώ

Αγαπώ γιατ’ είν’ ωραία

Αγαπώ γιατ’ είν’ ωραία

Της αγάπης η τροχιά

Αγαπώ

Αγαπώ όλον τον κόσμο

Αγαπώ όλον τον κόσμο

Η αγάπη είναι ζωή

Αγαπώ

Αγαπώ κι ανοίγω όλη

Αγαπώ κι ανοίγω όλη

Την καρδιά μου εύανθη

Αγαπώ

Αγαπώ κι ελευθερώνω

Αγαπώ κι ελευθερώνω

Της αγάπης ευροή

Αγαπώ

Αγαπώ τον εαυτό μου

Αγαπώ τον εαυτό μου

Είμ’ εγώ ο θησαυρός

Αγαπώ

Αγαπάω τη ζωή μου

Αγαπάω τη ζωή μου

Είμ’ εγώ ο δημιουργός

Με αφορμή την χθεσινή συνάντηση μαθητείας στην τέχνη ευαειζωϊας «εύΧρηστος δημιουργός λόγος» η οποία βασίζεται στην νομοτέλεια ότι «το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο»
Μια τεχνική που εφαρμόζουμε στα πλαίσια της παρουσίασης, της έκφρασης και της εκπλήρωσης της τέχνης μας είναι να τοποθετούμε τα λόγια της βούλησής μας πάνω σ’ ένα παραδοσιακό τραγούδι

ελευθερόω, ελευθερώ

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, ελευθερώνω εαυτόν

Ελευθερώνω νου και σκέψη, διαυγείς έχω προθέσεις

Ελευθερώνω την καρδιά, το γέλιο μου, την αγκαλιά

Ελευθερώνω τις ιδέες και εμπνέω τις παρέες

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τον ελεύθερό μου χρόνο

Ευχαριστώ κι ευγνωμονώ τα πλούτη που επιθυμώ

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, ελευθερόω, ελευθερώ

Ελευθερώνω τη χαρά μου, τραγουδώ τα όνειρά μου

Ελευθερώνω τους ανθρώπους μες στους ωραίους κήπους όπου

Η αγάπη ευανθεί, η ειρήνη ευκαρπεί

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ, την βούλησή μου υλοποιώ

Επιλέγω το καλό μου, ελευθερώνω τον εαυτό μου

Από την χθεσινή συνάντηση μαθητείας στην τέχνη ευαειζωϊας «εύΧρηστος δημιουργός λόγος» η οποία βασίζεται στην νομοτέλεια ότι «το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο» όπου εφαρμόσαμε τα λόγια της βούλησής μας – για την αφύπνιση των χαρακτηριστικών και των ποιοτήτων της ελευθερίας εντός μας, ώστε οι ιδιότητες και οι συνθήκες της ελευθερίας να εκδηλωθούν και να ενεργοποιηθούν σε όλες τις πτυχές της ζωής μας και να εκπληρωθεί κάθε ελευθερία στην πραγματικότητα του βίου που διάγουμε εδώ επάνω σε αυτήν την εύανθη και εύκαρπη, την εύφορη και εύφωτη, την ευήλια γη – πάνω σ’ ένα παραδοσιακό τραγούδι

τέχνη ευαειζωίας

Το 1993 η μούσα της ποίησης μου χάρισε έναν στίχο που έμελε να αλλάξει τη ζωή μου

“Το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο”

Τα επόμενα χρόνια συνειδητοποιούσα ότι τα λόγια μου υλοποιούνται και μοιραζόμουν τις θαυμαστές εμπειρίες με τους ανθρώπους γύρω μου

Είκοσι χρόνια αργότερα, το 2013, ξεκίνησα να μεταδίδω αυτήν την ευφρόσυνη επίγνωση ελευθερίας και ευθύνης

Άρχισα δίνοντας διαλέξεις και συνέχισα με τακτικά μαθήματα

Η ανάγκη των μαθημάτων δημιουργήθηκε διότι επινόησα, σμιλεύω και μαθητεύω την τέχνη ενσυνείδητης εκπλήρωσης της ευαειζωϊας, στην οποία έδωσα το όνομα “εύΧρηστος δημιουργός λόγος”

Η μαθητεία σε αυτήν την εύανθη και εύκαρπη τέχνη προσφέρει πολλούς και ποικίλους ευεργετικούς τρόπους, με τους οποίους μπορούμε να ανιχνεύουμε και να εκφράζουμε την αυθεντική βούλησή μας και την γνήσια επιθυμία και επιλογή μας

Καθώς τακτικά εξασκούμαστε στις τεχνικές και τα τεχνάσματα με τα οποία πρακτικά εφαρμόζουμε την τέχνη του εύΧρηστου δημιουργού λόγου, ενεργοποιείται, κάθε μέρα πιο εύτροπα και εύστοχα, το δημιουργικό δυναμικό των λέξεων

Ώστε, αφού ο λόγος είναι δημιουργός κι εμείς τον χρησιμοποιούμε εύχρηστα, υλοποιούνται στην πραγματικότητα του βίου που διάγουμε επάνω σε αυτήν εδώ την ευάερη, ευήλια, ευρύχωρη, πολύχρωμη και φιλόξενη γη, τα όμορφα όνειρά μας

Με τον καιρό και στο πλήρωμα του χρόνου της, η ευγενής και εύτολμη αυτή τέχνη του λόγου παρουσίασε τελειοποιημένη την εικόνα της, η οποία ολοκληρώνεται σε πέντε στάδια

Στην μικρή και όμορφη αίθουσα της Ολότητας – Θεμιστοκλέους 4, 3ος όροφος, Ομόνοια – κάθε Τρίτη απόγευμα επεξεργαζόμαστε:

[1] τα εννέα πεδία της ζωής μας, στα οποία μπορούμε να παρέμβουμε δημιουργικά επιλέγοντας τον εύΧρηστο λόγο:

Ελευθερία, Έμπνευση, Έργο, Έρως, Παιδεία, Περιβάλλον, Πλούτος, Σχέσεις, Υγεία

[2] τα επτά βήματα, με τα οποία προσεγγίζουμε και αναλύουμε τον εύΧρηστο δημιουργό μας λόγο:

Παρατήρηση, Προέλευση, Πρόθεση, Βούληση, Αγάπη, Λέξεις, Ευροή

[3] τις πέντε εκδοχές γραφής, με τις οποίες εμβαθύνουμε σε ευκρινή γνωριμία με τον εαυτό μας:

Αντικειμενική περιγραφή, Αυτόματη γραφή, Διάλογοι, εύΧρηστος δημιουργός λόγος, Τραγούδι

[4] τις τρεις δράσεις, με τις οποίες εκδηλώνουμε κάθε ιδιότητα του αείροου δημιουργικού δυναμικού μας:

Αφύπνιση, Ενεργοποίηση, Υλοποίηση

[5] την ένωση του τρισυπόστατου – πνεύμα, σάρκα, ψυχή – εαυτού μας σε ένα σώμα: τελειοποιημένο βιολογικά, πάμπλουτο συναισθηματικά και διαυγές πνευματικά

Ευχαριστώ, ευγνωμονώ

ελπιδοφόρο: το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο

“aloe blooming” phot@rt by Aeglie

Για καιρό επισκεπτόμουν ηλεκτρονικά το Ελπιδοχώρι. Και, παρότι μ’ ενδιέφερε, όλο ανέβαλα την επίσκεψή μου εκεί. Ως που, αφού για άλλη μια φορά ο δρόμος στον οποίο ήθελα να κατευθυνθώ είχε κλείσει, ανακοινώθηκε το Παιχνίδι Μεταμόρφωσης. Το παρακολούθησα τον Φεβρουάριο – με πρόθεση, στόχο και σκοπό να βγω από την αδράνεια.
Ούτε που φανταζόμουν πόσο απλό είναι να γίνει το θαύμα: Θυμήθηκα. Θυμήθηκα όλα εκείνα που γνώριζα και είχα ξεχάσει. Θυμήθηκα ποιος είναι ο δρόμος τον οποίο η καρδιά μου λαχταράει να βαδίζει.
Όλα τα βήματα είναι εύκολα και χαρούμενα τώρα. Και τ’ ανταμώματα ευλογημένα. Οι άνθρωποι, δραστήριοι και φιλόξενοι, υποδέχονται τις καινούργιες συνθήκες, το φρέσκο φως που φανερώνει όλη την ομορφιά του ανθρώπου.
Μαζί τους θα μοιραστώ το πρώτο σαββατοκύριακο του Ιουνίου. Μαζί θα μοιραστούμε ό,τι διαθέτουμε. Και, είστε όλοι ευπρόσδεκτοι.
Η Κυριακή το μεσημέρι ορίστηκε ως ώρα της δικής μου προσφοράς. Και ό,τι διαθέτω είναι η ποίηση.
Όλοι μαζί την Κυριακή, 2 Ιουνίου, μεσημέρι στο Ελπιδοχώρι, θα διανύσουμε αιώνες γνώσης μέσα από κείμενα που θα μας διηγηθούν μια άλλη αφήγηση της πραγματικότητας: Ο δημιουργός είναι μουσουργός, ο κόσμος είναι μουσική κι εμείς, ως κύτταρα στο κορμί του σύμπαντος κόσμου, πλασμένοι από μουσική. Ταυτόχρονα, μουσουργοί και συνδημιουργοί οι ίδιοι, παρατηρούμε ότι ο λόγος, που εκφέρουμε, που τραγουδούμε, υλοποιείται στον κόσμο μας – και, αφού ελέγξουμε αν αυτός ο λόγος εκφράζει την αλήθεια μας, εναρμονίζουμε το τραγούδι μας με την βαθύτερη βούληση της ψυχής μας.

η μαγεία του τραγουδιού

Έχω συχνά παρατηρήσει τη θαυμαστή και ευεργετική θεραπευτική δράση αυτού εδώ του τραγουδιού

Μπουμ, μπουμ, μπουμ. Κάθε μπουμ και μια γροθιά στον αέρα. Ενώ τα χέρια του πριν δυο στιγμές κρατούσαν τις αλυσίδες της κούνιας. Και τινάζεται στο κάθισμά του. Και πηγαίνει ψηλά. Τα χοντρά ξύλα τρέμουν και τα καρφιά που τα δένουν τρίζουν.

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στο μύλο

σ’ έχω κάνει τώρα φίλο

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό

Είναι νωρίς. Λίγος κόσμος στην αυλή. Ένα μικρό παιδί στην τσουλήθρα. Κοντά, ο πατέρας και η φροντίδα του. Η ένταση στην κούνια μειώνεται. Το ένα χέρι πάλι στην αλυσίδα. Το άλλο χτυπά ακόμα τον αέρα. Και τα μπουμ πνίγονται μες στο στόμα.

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στ’ αυλάκι

θα σου δώσω και φιλάκι

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό

Ο μικρός, στον οποίο κρατάω συντροφιά αυτό το πρωινό, έχει έρθει απ’ τον πόλεμο. Την ίδια ώρα που εγώ ακούω τα  πουλιά, εκείνος ακούει πολυβολισμούς. Την ίδια ώρα που εγώ βλέπω ανθισμένα παρτέρια, εκείνος βλέπει γκρεμισμένα σπίτια.

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στον κόσμο

μέντα, ρίγανη και δυόσμο

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό

Έχω διαπιστώσει τη μαγεία αυτού του τραγουδιού και άλλοτε. Το αγαπούν τα παιδιά. Κάθομαι στο πεζούλι πίσω από τις κούνιες και σιγοτραγουδώ πάνω σ’ αυτό το σκοπό. Σε λίγα λεπτά, η κούνια έχει χαμηλώσει, ίσα που λικνίζεται.

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στο δρόμο

και γιατρεύει κάθε πόνο

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό

Η άλλη κούνια παραμένει άδεια. Κάθομαι πλάι στο επτάχρονο αγόρι. Απλώνω το χέρι μου. Δίνει το δικό του. Λικνιζόμαστε έτσι μαζί για λίγο. Παίζει το χέρι του μες στη χούφτα μου. Χαλαρώνω: μπορεί να θέλει να το πάρει. Όχι ακόμα.

τρέχει φεύγει πέφτει το νερό στη λίμνη

λευτεριά, γιορτή, ειρήνη

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό

Σηκώνω το κεφάλι ψηλά, τα μάτια μου στον ήλιο. Τα κλείνω. Νιώθω τη ζεστασιά του στο πρόσωπό μου. Τη ζεστασιά του χεριού του μικρού αγοριού στο δικό μου χέρι. Γυρίζω σ’ εκείνον. Χαμογελάμε μαζί. Θέλεις να σε κουνήσω πάλι; Ναι.

nine eleven

“sad dream” dr@wing by Aeglie

Νυστάζει απελπισμένα. «Νάνι,» λέει. Και πάλι αντιστέκεται. Έτσι κάνουν τα παιδιά. Δεν πάνε για ύπνο όταν οι μεγάλοι είναι στο σαλόνι και η ζωή συνεχίζεται – δεν αφήνουν το παιχνίδι.

Νυστάζει απελπισμένα. «Νάνι,» λέει. Και πάλι αρνείται. Όλα γύρω είναι ήσυχα. Τα φώτα έχουν χαμηλώσει. Τα μωρά κοιμούνται. Οι γονείς ενοχλούνται: «μαμά, μαμά, μαμά, μαμά, μαμά.»
«Σε λέει μαμά;»
Όχι, δε με λέει μαμά. Δε φωνάζουμε έτσι τη μαμά μας. Λέει ότι θέλει τη μαμά της. Λέει ότι δικαιούται μια μαμά κι εκείνη. Λέει ότι θέλει μια μαμά δική της, να μείνει πλάι της όλη νύχτα, να ξυπνά και να τη βλέπει εκεί. Κάθε μωρό έχει μια μαμά στο προσκεφάλι του.
Νυστάζει απελπισμένα. «Εκεί, εκεί, εκεί,» μου δείχνει να καθίσω στην καρέκλα πλάι της, όπως κάθονται όλες οι μαμάδες πλάι στα κρεβατάκια των μωρών τους. Κάθομαι. «Εδώ είμαι εγώ, καρδούλα μου, κοιμήσου εσύ. Κλείσε τα ματάκια και κάνε νάνι.»
«Κοίτα, κοίτα,» δείχνει την ομπρέλα μου ανοιχτή στην άκρη. Την κλείνω για να την καθησυχάσω, να την ξεγελάσω. Να διώξει απ’ το νου της τη σκέψη ότι θα μείνει μόνη της σε λίγο, για λίγο, ως να την πάρει ο ύπνος. Γυρίζω κοντά της και σηκώνεται, «αγκαλιά,» λέει και πηδά επάνω μου. «Κοίτα, κοίτα,» μου δείχνει ένα παιχνίδι στην προσπάθειά της να με απασχολήσει με κάτι για να μείνω περισσότερο.
Κοίτα κοίτα μοιάζει ο κόσμος μια σταλιά
Κοίτα κοίτα κοίτα τον από ψηλά
Κοίτα κοίτα μια γαλάζια πινελιά
Κοίτα κοίτα ανθισμένη πρασινάδα
Κοίτα κοίτα ξαπλωμένη στη λιακάδα
Μπαίνει η νοσηλεύτρια: «εσείς, τι ώρα είστε;» «εννέα έντεκα» «είναι εντεκάμιση» «θα την κοιμίσω»
Κοίτα κοίτα νάνι κι όνειρα γλυκά
Κοίτα νάνι νάνι μες στην αγκαλιά
Νάνι νάνι νάνι θα ‘ρθει η γιατρειά
Νάνι νάνι πληγωμένη μαντινάδα
Νάνι κάνει η μικρή μου αχιβάδα
Και μου κρύβει θησαυρό μες στην καρδιά
Την ακουμπάω πάλι στο κρεβατάκι της, μισανοίγει τα μάτια. «Κοιμήσου, βασίλισσά μου, εδώ είμαι εγώ.» Χαμογελάει. Στη βασίλισσα και στη θάλασσα και στη μέλισσα. Φαίνεται, αυτό το διπλό σίγμα ακούγεται αστείο απ’ το στόμα μου. Γυρίζει πλευρό, τη σκεπάζω, προσπαθεί ν’ ανοίξει τα μάτια. «Κοιμήσου, πριγκίπισσά μου, εδώ είμαι εγώ.» Χαμογελάει. Ακουμπώ μαλακά το χέρι μου στο μικρό κουρασμένο της κεφάλι και χαϊδεύω τα μαλλιά της. Παραδίνεται στον ύπνο της.
Σκέφτομαι ότι δεν την έχω δει να γελά στ’ αλήθεια, να γελά από χαρά. Γελάει στο παιχνίδι – ένα γέλιο διακοπτόμενο, φοβισμένο. Ένα γέλιο νευρικό. Και είναι μόνο δυο χρονών.
Απομακρύνω πολύ αργά το χέρι μου από τα μαλλιά της. Το κρατάω λίγο πάνω στο μαξιλάρι. Έχει κοιμηθεί. Παίρνω σιγά το χέρι μου μακριά. Σηκώνω – αργά, πολύ αργά, σιγά να μην τρίξει – το κάγκελο του μικρού κρεβατιού. Το ακούει. Δεν μπορεί να ξυπνήσει. Μόνο τα χείλη της σχηματίζονται στην καμπύλη της θλίψης.
Ξέρει. Ξέρει ότι φεύγω. Ξέρει ότι θα ξυπνήσει και θα βρει το πλαστικό της ποτήρι γεμάτο νερό στο τραπεζάκι πλάι και θα μπορεί, αν διψά, να το φτάσει – αλλά θα είναι μόνη της.
Η ομπρέλα μου έχει στεγνώσει. Τα μάτια μου είναι νοτισμένα. Δε βρέχει πολύ. Κρατώ την ομπρέλα κλειστή. Ανάβω τσιγάρο. Κατηφορίζω προς τη λεωφόρο. Κυλά ένα δάκρυ. Το ψιλοβρόχι με βοηθά να δώσω έξοδο στον πόνο που κρατάω μέσα μου.
Με όλα όσα καταπιάνομαι τα καταφέρνω καλά – ή, έτσι νομίζω. Όσα εξαρτώνται από μένα, τουλάχιστον. Και μια αίσθηση ικανοποίησης και κάποιας έπαρσης, θα μπορούσα να πω, συχνά με διακατέχει.
Η ανεπάρκεια είναι κάτι καινούργιο εντός μου. Η αίσθηση της με βασανίζει από τότε που άρχισα τον εθελοντισμό. Τι μπορώ να κάνω, στ’ αλήθεια; Τι, πραγματικά, κάνω; Ανακουφίζω τον πόνο των παιδιών ή, μήπως, προσθέτω στις πληγές τους;
Στον πολιτισμένο κόσμο που γεννήθηκα και διάγω τον πολύτιμο βίο μου, τα ιδρύματα δε χωρούν, τα αδέσποτα πληθαίνουν. Πολλοί είναι οι άνθρωποι που προσφέρουν εθελοντικά χρόνο και εργασία. Πάντα περισσότεροι εκείνοι που χρειάζονται βοήθεια: γέροντες, παιδιά, ζώα. Πολλοί είναι οι εθελοντές. Δεν επαρκούν. Οι ανάγκες – παράξενο – στον πολιτισμό, στον αναπτυγμένο μας κόσμο, είναι πάντα περισσότερες, πάντα μεγαλύτερες. Πάντα οι ανάγκες περισσεύουν. Παράξενες ανάγκες περισσεύουν στο σύγχρονο κόσμο: εγκατάλειψη, εκμετάλλευση, κακοποίηση.
Βγαίνω στη λεωφόρο. Τα μπαράκια γεμάτα στις αυλές – καπνιστές περισσεύουν.
Θυμάμαι, όταν πρωταντίκρισα τον Αλέξανδρο, αίφνης ένιωσα ακατανίκητη την ανάγκη να κάνω κάτι χειροπιαστό – η ποίηση δεν αρκεί – για να βοηθήσω ν’ αλλάξει αυτός ο κόσμος στον οποίο μεγαλώνει.
Θυμάμαι, στο κέντρο της πόλης ένα απόγευμα, ένας άντρας έλεγε αυστηρά σε άπταιστα ελληνικά σε μια αλλοδαπή γυναίκα: «να έρθεις στις δέκα, χωρίς το παιδί – το παιδί δεν το θέλω.»
Θυμάμαι, πρώτη μέρα στον εθελοντισμό, όταν, για πρώτη φορά, άκουσα εκείνο το τραγούδι στη διαδρομή: I see you’ve found my underground / So help yourself to guns and ammo / Nothing here has ever seen the light of day / I leave it in my head / It’s the first day of the rest of your life / You’ll remember me, for the rest of your life / It’s the first day of the rest of your life
The very first day. Βαδίζω τη λεωφόρο. Δεν το θέλω το παιδί. Μπαράκια γεμάτα στις αυλές. Nothing has seen the light of day. Καπνίζω τσιγάρο. Κοιμάται η μικρή μου αχιβάδα; Βγαίνω απ’ τη λεωφόρο. I’ll remember you. Ανηφορίζω προς το σπίτι. For the rest of my life.