«Πάρε ομπρέλα, πάρε ομπρέλα» διαλαλεί ένα νεαρό αγόρι
Κόσμους και καιρούς μακριά απ’ τον αγαπημένο του τόπο
Πλησιάζω και τον βλέπω να κοιτάζει τη μικρή ομπρέλα
που κρατώ κλειστή στο χέρι μου
Λέει κάτι παράξενο, κελαρυστό, χαμογελώντας
Δεν ξέρω τις λέξεις που του τραγουδούσε η μητέρα του
Ξέρω ότι και σ’ εκείνον αρέσει να περπατά στη βροχή
στη γλώσσα του
singing we create the world
it only takes to release your wish and you’ll find yourself participating in a miracle
singing we create the world 
πολυ ομορφο…. Λέει κάτι παράξενο, κελαρυστό, χαμογελώντας…. Η στροφη
είναι φορές που ξέρουμε τι λέει ο άνθρωπος απέναντί μας κι ας μην ξέρουμε τι γλώσσα μιλάει – τα σύνορα, που βάζουν οι άγνωστες λέξεις, τα καταργεί ένα χαμόγελο, η χροιά της φωνής